Ένα χρόνο πριν

......του Νίκου Γράκχου

Αλήθεια εσύ στην εποχή της πληροφορίας, τι συγκράτησες από τον χρόνο που πριν από λίγο πέρασε; Τι κρατάς και τι σκοπίμως ξεπερνάς; Τι θα έλεγες να κάναμε μια ανασκόπηση ενός κόσμου που αλλάζει, ενός χρόνου που περνά για να αναπολήσουμε μαζί τις περασμένες κοινές μας αναμνήσεις; Τις αναμνήσεις της ανθρωπότητας;

Μας πήρε πολλούς ο χρόνος αυτός.  Αντόνι Τάπιες, Γούτνει Χιούστον,  Αντώνιο Ταμπούκι, Φανκ Λιζί, Αχμέτ Μπεν Μπελά, Κάρλος Φουέντες, Ρέυ Μπράντμπερυ, Ντόνα Σάμερ, Ντίτριχ Φίσερ-Ντισκάου , Ρόμπιν Γκιμπ, Νιλ Άρμστρονγκ, Τσαντλί Μπεντζεντίντ, Χαν Σουγίν, Ντέιβ Μπρούμπεκ, Αγγελόπουλος,  Μητροπάνος,  Σαρακατσάνης. Ήρωες μιας εποχής που σβήνει. Μα μη μελαγχολείς, μην απελπίζεσαι. Με τις περίπου 80 εκατομμύρια ψυχές που έρχονται να κατοικήσουν αυτήν εδώ την γειτονιά του σύμπαντος κάθε χρόνο, θα υπάρξουν κάποιοι που θα γίνουν εξίσου σπουδαίοι με αυτούς που χάσαμε, για να τους θρηνήσουμε σε πολλά πολλά χρόνια όταν και αυτοί ως ήρωες μιας άλλης εποχής θα σβήνουν. Μα που ξέρεις ίσως μέχρι τότε να έχει ανακαλυφθεί το ελιξίριο της ζωής.

Μόλις πριν ένα χρόνο άλλωστε ανακαλύφθηκε το Μποζόνιο του Χιγκς, ώστε να κατανοήσουμε πώς η ύλη αποκτά τη μάζα της. Πριν ένα χρόνο καταφέραμε να προσεδαφίσουμε το Curiosity στον Άρη, καταφέραμε να παρέμβουμε σε συγκεκριμένα γονίδια προκειμένου να αποκαλυφθούν τα «επιμέρους» μυστικά του γενετικού μας κώδικα. Καταφέραμε να κινήσουμε ένα ρομπότ μονάχα με τη σκέψη. Και εγώ για πρώτη φορά είδα στον κινηματογράφο ταινία σε 3D.

Αλήθεια εσύ τί είδες πέρυσι; Είχες επιλογές. «Σώμα με Σώμα»,«Dark Knight Rises» «Το Λιμάνι της Χάβρης»,«Το Κορίτσι με το Τατουάζ»,«Skyfall», «Holy Motors»,«The Master», «Κι ο Κλήρος Έπεσε στον Σμάιλι», «Χόμπιτ»,« Στη Ρώμη με Αγάπη». Άλλες αριστουργήματα, άλλες λιγότερο καλές, είναι ταινίες που σημάδεψαν το 2012, τη χρονιά που έγινε από μόνη της ταινία, λόγω αυτών των άχρηστων των Μάγιας. Ο κόσμος δεν καταστράφηκε, αλλά σημάδια καταστροφής υπάρχουν παντού γύρω μας.

Πάρε για παράδειγμα την εγχώρια πολιτική. Είδα το Πασοκ να καταρρέει και το Συριζα να σαρώνει, είδα τη Χ.Α να κερδίζει έδαφος και τον Κασιδιάρη να σφαλιαρίζει την Κανέλη. Είδα το Άττικον να καίγεται, τον Άκη να συλλαμβάνεται. Είδα λίστες να αποκρύβονται, ονόματα να διαγράφονται, πολιτικούς να εξευτελίζονται. Είχαμε Παπαδήμο, έχουμε Σαμαρά. Όλα αλλάζουν. Το μόνο μόνιμο φαινόμενο φαίνεται να είναι οι αυτόχειρες, οι άστεγοι και η φτώχεια. Θρηνήσαμε πολλούς. Η κατάθλιψη μας χτυπά την πόρτα. Αλλά το 2012 υπήρξε χρονιά θλίψης μα και ελπίδας.

Από Σαρκοζί πήγαμε σε Ολάντ, και από Ομπάμπα μείναμε σε Ομπάμα ευτυχώς. Όχι γιατί θα δούμε κάτι καλύτερο, αλλά γιατί δεν θα δούμε κάτι τόσο κακό όσο τους Ρεπουμπλικάνους στο τιμόνι της μεγαλύτερης δύναμης του πλανήτη. Είδαμε την Ευρώπη της κρίσης όλο να αποφασίζει και όλα να μένει στα ίδια. Είδαμε εξεγέρσεις και αντιδράσεις. Είδαμε τον Νότο να αντιδρά και την Κύπρο να μπαίνει και αυτή σε μνημόνιο. Βλέπουμε μια Ευρώπη να κοιμάται τον ύπνο του δικαίου. Σε αντίθεση με τη Μέση Ανατολή, που η οργή και η αγανάκτηση ξεχείλισαν και κάνουν τις εξελίξεις να κινούνται με απίστευτες ταχύτητες.

Είδα τον Μουμπάρακ να οδηγείτε σε δίκη, τον Καντάφι να εκτελείται, και το Ασάντ να σφαγιάζει μανιασμένα τον κόσμο που ζητά παθιασμένα την αλλαγή, για να παραμείνει στην εξουσία. Αυτή η εξουσία, όσα χρόνια και αν περάσουν θα είναι το απόλυτο πάθος που θα εξουσιάζει τον άνθρωπο. Τόσοι πόλεμοι, τόσοι θάνατοι για αυτήν.

Είδα πόλους μάχης μεταξύ Ιαπωνίας και Κίνας, Τουρκίας και Συρίας, Ισραήλ και Παλαιστίνης. Είδα το ΚΚΕ να στέλνει επιστολή σε έναν φασίστα ηγέτη, που αντί για την κομμουνιστική αλλαγή έφερε την καταστολή και τον έλεγχο κάθε ανθρώπινης πράξης. Το είδα στον θάνατό του με τους Κορεάτες να αναγκάζονται να κλάψουν για τον αδικοχαμένο επί γης προφήτη, που τον διαδέχθηκε πανηγυρικά ο  ευτραφής υιός.

Είδα το Μπρέιβικ να φυλακίζεται και τον κόσμο να καταδικάζει συλλήβδην τον φασισμό. Μετά από λίγο είδα την Χ.Α να κερδίζει τις μάχες στην χώρα μου, μια μια. Την είδα να μαχαιρώνει, να βρίζει, να βιάζει. Και εμάς μας είδα αδρανείς να την ανεχόμαστε. Και είπα να στρέψω τη ματιά μου προς τον  Βρετανικό Βορρά για να απαλύνω την θλίψη μου.

Είδα τον Ιωβηλαίο της Βασίλισσας Ελισάβετ να πανηγυρίζεται από εκατομμύρια Βρετανούς. Και είπε να το γιορτάσει με μια ελεύθερη πτώση από ένα ελικόπτερο, παρέα με τον Τζέημς Μποντ. Είδα τους Ολυμπιακούς να γίνονται από τους Βρετανούς με ένα στυλ διαφορετικό, στο ύφος της εποχής του καπιταλισμού, του συστήματός της. Και δε με χάλασε καθόλου! Δεν κρατάω τον Φελπς, ούτε τον Μπολτ. Κρατάω τον Πιστόριους και την τελετή λήξης.

Είδα πλημμύρες και σεισμούς, λαούς να εξεγείρονται, κατασταλτικούς μηχανισμούς να επιστρατεύονται. Αυτό όμως που δεν είδα είναι αλλαγή στον άνθρωπο. Βλέπω έναν κόσμο να αλλάζει και εμείς παρατηρητές και δρώντες, να υφιστάμεθα την αλλαγή και κάποιες λίγες φωτεινές στιγμές να προσπαθούμε να την επηρεάσουμε.

Η ταχύτητα του χρόνου, η ευρύτητα του χώρου, η απουσία από τα δισεκατομμύρια πράγματα που ανα πάσα στιγμή συμβαίνουν, σε κάνουν να αισθάνεσαι τόσο μικρός, μηδαμινός. Και όμως είσαι κομμάτι αυτού του κόσμου ,που διαρκώς μεταβάλλεται. Είσαι ον που μπορεί να συμβάλλει στην μεταβολή αυτή, με τον λόγο, την πράξη.

Ελπίζω το 2013 να το καταλάβουμε και να δράσουμε. Αυτή είναι η ευχή μου! Εαυτούς συνειδητοποιημένους.