....της Δόξας Τούφα
Η τρέλα, λέει, είναι συσσωρευμένη έμπνευση που ψάχνει δρόμους τέχνης να εκφραστεί.
Έτσι θα βρει την αλήθεια της και δεν θα ξαναησυχάσει ποτέ.
Συνέχεια θα δημιουργεί και θα προσφέρει.
Κάθε επανάσταση ξεκινά με αισθήματα αγάπης.
Όταν αράζω, απλά κοιτάζω, και χάνομαι
κι όταν θα γίνω, θα παραγίνω, θα παραχάνομαι.
Μα μέσα στη ζάλη, σε τρελή παραζάλη, ο νους μου απλώνεται.
σαν αλήτης γυρνάει, σαν παιδί ξεσπάει και δεν φιμώνεται.
Οι σκέψεις μου τρέχουν, οι αναστολές μου απέχουν, δεν συμμαζεύομαι.
Εισπνέω-εκπνέω, φυσάω-ξεφυσάω, κι όλο ονειρεύομαι.
Για πείτε, τζάμπα παιδεύομαι;
Τον κόσμο ν' αλλάξεις μωρή καριόλα δε γίνεται,
τι θες κι εσύ κι η τρέλα σου και μας τα ζαλίζετε;
Σκύβω κι εγώ το κεφάλι, νικημένη και πάλι, για λίγο λουφάζω.
Περνάει ο καιρός, το ξεχνάω σαφώς, και ξανά από μέσα μου βράζω.
Σηκώνω τα μάτια μου, μαζεύω τα κομμάτια μου, και όρθια στέκομαι.
Παλεύω ξανά, πάω μόνο μπροστά, και αντιστέκομαι.
Και τότε πεισμώνω, με όλα θυμώνω, κι όλα τα σπάω.
Απ' την ιδεολογία με φόρα στην παραλογία πηδάω, αλήθειες ζητάω.
Για πείτε, τζάμπα μεθάω;
Τον κόσμο ν' αλλάξεις μωρή καριόλα δε γίνεται
τι θες κι εσύ κι η τρέλα σου και μας τα ζαλίζετε;
Μα εγώ έχω ξεφύγει, στον δικό μου κόσμο έχω καταφύγει, τα λόγια σας δεν τα αισθάνομαι
την έχω δει χίπισσα, πολύ υπεράνω ποιος-ξέρει-τι ψαγμένη τύπισσα, σας λέω δεν πιάνομαι.
Τα πάντα κοροϊδεύω, δεν ξέρω τι γυρεύω κι αναρωτιέμαι πολύ,
το "ποιος" το "που" το "πως" και το "γιατί".
Σχεδόν δεν ακούω, τα ξέρω όλα, και όλα για 'μένα είναι πια σκέτη φόλα.
Το παίζω καλή, δεν ξέρω αν είμαι, κι αν είμαι αυτή που όντως είμαι.
αλλά, γάμησέτα, είδες; Κάπου εδώ το χάνω...
Για πείτε,τζάμπα το κάνω;
ή μήπως έστω και λίγο με πιάνετε;
έστω και λίγο με νιώθετε;
έστω και λίγο μ' αισθάνεσθε;
Υ.Γ. Εντάξει την ξέρω την δική μου την κατάρα
κι η κατάρα είναι γαϊδάρα και γυρνάει στο αφέντη της.
Μα η κατάρα είναι ψωνάρα και τη θέλει τη φιγούρα της.
Κι έτσι κι αλλιώς,
κάτω κάτω στη γραφή,
συνεπώς στην τελική,
για συνωμοσία επρόκειτε,
ελάτε να οργανωθούμε να κάνουμε μια επανάσταση της προκοπής ρε παιδιά.
Έτσι θα βρει την αλήθεια της και δεν θα ξαναησυχάσει ποτέ.
Συνέχεια θα δημιουργεί και θα προσφέρει.
Κάθε επανάσταση ξεκινά με αισθήματα αγάπης.
Όταν αράζω, απλά κοιτάζω, και χάνομαι
κι όταν θα γίνω, θα παραγίνω, θα παραχάνομαι.
Μα μέσα στη ζάλη, σε τρελή παραζάλη, ο νους μου απλώνεται.
σαν αλήτης γυρνάει, σαν παιδί ξεσπάει και δεν φιμώνεται.
Οι σκέψεις μου τρέχουν, οι αναστολές μου απέχουν, δεν συμμαζεύομαι.
Εισπνέω-εκπνέω, φυσάω-ξεφυσάω, κι όλο ονειρεύομαι.
Για πείτε, τζάμπα παιδεύομαι;
Τον κόσμο ν' αλλάξεις μωρή καριόλα δε γίνεται,
τι θες κι εσύ κι η τρέλα σου και μας τα ζαλίζετε;
Σκύβω κι εγώ το κεφάλι, νικημένη και πάλι, για λίγο λουφάζω.
Περνάει ο καιρός, το ξεχνάω σαφώς, και ξανά από μέσα μου βράζω.
Σηκώνω τα μάτια μου, μαζεύω τα κομμάτια μου, και όρθια στέκομαι.
Παλεύω ξανά, πάω μόνο μπροστά, και αντιστέκομαι.
Και τότε πεισμώνω, με όλα θυμώνω, κι όλα τα σπάω.
Απ' την ιδεολογία με φόρα στην παραλογία πηδάω, αλήθειες ζητάω.
Για πείτε, τζάμπα μεθάω;
Τον κόσμο ν' αλλάξεις μωρή καριόλα δε γίνεται
τι θες κι εσύ κι η τρέλα σου και μας τα ζαλίζετε;
Μα εγώ έχω ξεφύγει, στον δικό μου κόσμο έχω καταφύγει, τα λόγια σας δεν τα αισθάνομαι
την έχω δει χίπισσα, πολύ υπεράνω ποιος-ξέρει-τι ψαγμένη τύπισσα, σας λέω δεν πιάνομαι.
Τα πάντα κοροϊδεύω, δεν ξέρω τι γυρεύω κι αναρωτιέμαι πολύ,
το "ποιος" το "που" το "πως" και το "γιατί".
Σχεδόν δεν ακούω, τα ξέρω όλα, και όλα για 'μένα είναι πια σκέτη φόλα.
Το παίζω καλή, δεν ξέρω αν είμαι, κι αν είμαι αυτή που όντως είμαι.
αλλά, γάμησέτα, είδες; Κάπου εδώ το χάνω...
Για πείτε,τζάμπα το κάνω;
ή μήπως έστω και λίγο με πιάνετε;
έστω και λίγο με νιώθετε;
έστω και λίγο μ' αισθάνεσθε;
Υ.Γ. Εντάξει την ξέρω την δική μου την κατάρα
κι η κατάρα είναι γαϊδάρα και γυρνάει στο αφέντη της.
Μα η κατάρα είναι ψωνάρα και τη θέλει τη φιγούρα της.
Κι έτσι κι αλλιώς,
κάτω κάτω στη γραφή,
συνεπώς στην τελική,
για συνωμοσία επρόκειτε,
ελάτε να οργανωθούμε να κάνουμε μια επανάσταση της προκοπής ρε παιδιά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου