Με αφορμή τη νέα στήλη του blog που αναφέρεται σε προτάσεις μας που έχουν να κάνουν με μουσική, ταινίες, βιβλία κλπ, παρουσιάζω την τελευταία δουλειά ενός εκ των αγαπημένων μου καλλιτεχνών, του Common, που τιτλοφορείται "The Dreamer/The Believer". Η αυθεντικότητα του συγκεκριμένου καλλιτέχνη, μαζί με την ικανότητα του να προσεγγίζει και να μεταφέρει στο χαρτί όλα όσα συμβαίνουν γύρω του σ' ένα άρτιο στιχουργικό επίπεδο, κατατάσσουν τη συγκεκριμένη κυκλοφορία μία από τις πιο αναμενόμενες, αλλά και κατά πολλούς (μεταξύ των οποίων και ο γράφων) μία από της καλύτερες τη χρονιά που μας πέρασε, αφού κυκλοφόρησε λίγο πριν εκπνεύσει το 2011.
Ο δίσκος αυτός αποτελεί την 9η προσωπική δουλειά του Common και από τα πρώτα ακούσματα μπορεί κανείς να τη συγκρίνει με τις παλιότερες, πλέον κλασικές, κυκλοφορίες του ίδιου, "Be" (2005) και "Finding Forever" (2007), δείχνοντας πως το προηγούμενο δισκογραφικό εγχείρημα "Universal Mind Control" (2009) αποτελεί μια κακή παρένθεση στη μέχρι τώρα πορεία του. Ο rapper απ' το Chicago αφήνει κατά μέρους ναρκωτικά, γυναίκες, αμάξια, λεφτά (και άλλα. αγαπημένα κάποιων συναδέλφων του) και με πολύ προσεγμένους στίχους, την κατάλληλη θεματολογία και αρκετή δόση αισιοδοξίας, κάτι το οποίο είναι και χαρακτηριστικό του, δημιουργεί μικρές ιστορίες, που ωθούν το κοινό σε σκέψη και προβληματισμό. Βέβαια δε λείπουν κομμάτια με αμιγώς hip hop αισθητική, όπως το "Sweet", ενώ επίσης το γεγονός ότι πέρα απ' τον Nas και τον John Legend, ο δίσκος δεν έχει άλλες συμμετοχές, αποδεικνύει την ανάγκη του Common για μια δυναμική δισκογραφική επιστροφή. Τη μουσική παραγωγή υπογράφει ο No I.D. (γνωστός για τις μουσικές που έχει δώσει σε Jay Z, Kanye West κ.α), ο οποίος, είτε μέσα από πρωτότυπες συνθέσεις, είτε από τα samples που «δανείζεται» κυρίως από τη soul μουσική, «ντύνει» πολύ ατμοσφαιρικά τους στίχους του Common, χωρίς να κουράζει τον ακροατή.
Κλείνοντας, απλά να πω ότι έχουν ήδη βγει σε video clips τέσσερα κομμάτια του δίσκου, κατά σειρά "Ghetto Dreams", "Blue Sky", "Sweet" και "Celebrate", όπως επίσης και το ότι αποτελεί μια πολύ καλή ευκαιρία για κάποιον ο οποίος δεν έχει έρθει ποτέ σε επαφή με αυτό το είδος μουσικής, να το προσεγγίσει και να προσπαθήσει να το καταλάβει.
Ο δίσκος αυτός αποτελεί την 9η προσωπική δουλειά του Common και από τα πρώτα ακούσματα μπορεί κανείς να τη συγκρίνει με τις παλιότερες, πλέον κλασικές, κυκλοφορίες του ίδιου, "Be" (2005) και "Finding Forever" (2007), δείχνοντας πως το προηγούμενο δισκογραφικό εγχείρημα "Universal Mind Control" (2009) αποτελεί μια κακή παρένθεση στη μέχρι τώρα πορεία του. Ο rapper απ' το Chicago αφήνει κατά μέρους ναρκωτικά, γυναίκες, αμάξια, λεφτά (και άλλα. αγαπημένα κάποιων συναδέλφων του) και με πολύ προσεγμένους στίχους, την κατάλληλη θεματολογία και αρκετή δόση αισιοδοξίας, κάτι το οποίο είναι και χαρακτηριστικό του, δημιουργεί μικρές ιστορίες, που ωθούν το κοινό σε σκέψη και προβληματισμό. Βέβαια δε λείπουν κομμάτια με αμιγώς hip hop αισθητική, όπως το "Sweet", ενώ επίσης το γεγονός ότι πέρα απ' τον Nas και τον John Legend, ο δίσκος δεν έχει άλλες συμμετοχές, αποδεικνύει την ανάγκη του Common για μια δυναμική δισκογραφική επιστροφή. Τη μουσική παραγωγή υπογράφει ο No I.D. (γνωστός για τις μουσικές που έχει δώσει σε Jay Z, Kanye West κ.α), ο οποίος, είτε μέσα από πρωτότυπες συνθέσεις, είτε από τα samples που «δανείζεται» κυρίως από τη soul μουσική, «ντύνει» πολύ ατμοσφαιρικά τους στίχους του Common, χωρίς να κουράζει τον ακροατή.
Κλείνοντας, απλά να πω ότι έχουν ήδη βγει σε video clips τέσσερα κομμάτια του δίσκου, κατά σειρά "Ghetto Dreams", "Blue Sky", "Sweet" και "Celebrate", όπως επίσης και το ότι αποτελεί μια πολύ καλή ευκαιρία για κάποιον ο οποίος δεν έχει έρθει ποτέ σε επαφή με αυτό το είδος μουσικής, να το προσεγγίσει και να προσπαθήσει να το καταλάβει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου