....του Σταύρου Μολύβα
Κάτω απο
το φως
της τηλεορασης
καθαπως κορμια
αδεια,ασπρα
απροσωπα
σε πρωτο λογο
κουνιουνται
ατερμονα καταδικασμενα
σε αιωνια ιδιο σκοπο
Μαυρο φως
οπως αυτο φωτιζει
ξημερωνοντας για καλους και δίκαιους
ο ηλιος
Σαν δεμενη μοιαζει η ζωη μας
πανω στο κεφαλι μας
και κυνηγαμε διχως τελος
κατι δικο μας
που αλλος φαινεται να το τραβα
Στη σκια του
ηλιου
ολα καλυπτονται
και το λεωφορειο
μοιαζει κουτι
που πεφτει στης ασφαλτου το χαος
και κοντευει να φτασει
μια αντεννα
πιο μακρινη
και απο το ιδιο το κεφαλι του
Παιζοντας ετσιμε το φως
σταματαει ο ηχος
ηχος μαγικος
που χανει σε μαγεια οταν δεν ακουγεται
και ποτε δεν τον βαριομαστε
Τοσο ωραιος
δυσκολος και μακρινος
που μας αποδοκιμαζει
μπλεκοντας μας σε
παιχνιδια που νικητης δεν υπαρχει
παρα μονο το χαος
η μια ξανθια
που μηνα μισο εχεις γνωρισει
Παντως προτιμας το χαος
Αναπηροι ανθρωποι καταντουμε ετσι
το χαος θελοντας
να νικησουμε
Αγωνας...
αγωνιας αγωνα αγωνιζομαστε
και το λεωφορειο για
μοναδικο επιβατη εχει
το συνθετη της μουσικης σου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου