Απαισιόδοξοι επειδή κατακτήθηκαν και αυτοί οι ίδιοι; Ή κατακτημένοι επειδή απαισιοδοξούν; Πολλοί νέοι σήμερα έχουν σκύψει το κεφάλι, έχουν πάψει να κοιτάζουν το μέλλον μέσα από φίλτρα ιδεών και ονείρων. Κοντόφθαλμοι και μοιρολάτρες, έχουν μετατραπεί σε κύριο συστατικό συντήρησης της σήψης που απεχθάνονται. Κοίταζαν κάποτε μακρυά και τους χτυπούσαν. Πλέον για να αποφύγουν τα χτυπήματα κοιτάνε κάτω. Μα αν δεν πετάς στα σύννεφα εσύ που έχεις ένα μέλλον να δομήσεις, ποιός περιμένεις να δομήσει αυτό το μέλλον για σένα;
- Δεν είναι ότι δεν έχω όνειρα. Αλλά αναγκαστικά συμβιβάστηκα. Και εσύ κάποια στιγμή θα συμβιβαστείς.
- Ελπίζω πως όχι. Τα όνειρα δεν συμβιβάζονται.
- Τα όνειρα και συμβιβάζονται και εξαγοράζονται.
- Τότε δεν είναι δυνατά. Πώς μπορείς να ζεις χωρίς όνειρα, ενώ είσαι μόλις 25 χρονών; Δεν ονειρεύεσαι ένα καλύτερο μέλλον;
- Ποιό μέλλον; Σε μια κοινωνία κανιβάλων για πιο μέλλον μου μιλάς; Κανίβαλος πρέπει να γίνεις και εσύ για να επιβιώσεις. Είσαι ακόμα μικρός και πετάς στα σύννεφα.
- Αν δεν πετάω εγώ στα σύννεφα, τότε ποιος θα πετάξει;
- Μην πετάς πολύ ψηλά, γιατί η πτώση θα είναι απότομη.
- Εγώ όταν πέφτω έχω μάθει να ξανασηκώνομαι. Εσύ παρέμεινες κάτω.
"Αναγκαστικά συμβιβάστηκα" μου είπε ο Γιώργος και εγώ εκνευρισμένος και κοκκινισμένος πάσχιζα να τον εξαναγκάσω να επανακτήσει τις ουτοπίες του, να επανακτήσει τους στόχους που θα θεμελιώσουν μια καλύτερη εκδοχή του σημερινού κόσμου. Η ιστορία είναι μια διαρκής σύγκρουση του παλαιού και του νέου. Και το νέο έρχεται από τους νέους, που κληρονόμησαν τον εγωισμό του παρελθόντος. Έπαψαν να βλέπουν την κοινωνία σαν έναν καμβά πάνω στον οποίο θα μεγαλουργήσουν με τις σκέψεις τους και το μόνο που βλέπουν πια είναι ένα σκοτεινό τοπίο, όπου για να επιβιώσουν πρέπει να αγνοήσουν, να ποδοπατήσουν, να συντρίψουν, να πληγώσουν και πληγωμένοι να γίνουν άλλη μια σκοτεινή κουκίδα της ζωγραφιάς, που θα αποθαρρύνει και τους επόμενους να ονειρευτούν. Παγιδευτήκαμε στον φαύλο κύκλο του κυνισμού και μετατραπήκαμε σε "zombie economicus" που αναζητούν διακαώς έναν ηγέτη να προσφέρει λίγο χρώμα- ακόμα και απατηλού- ονείρου στον καμβά τους.
- Εγώ, νομίζεις, δεν προσπάθησα να αλλάξω κάτι; Τίποτα δεν κατάφερα.
- Δεν προσπάθησες αρκετά.
- Σταμάτα να πετάς στα σύννεφα όσο είναι καιρός.
- Έχει καλύτερη θέα εδώ πάνω. Βλέπεις τον κόσμο πιο καθαρά και πιο συνολικά. Αυτό δεν είναι που αποκαλείς πανόπτη Θεό; Έχεις εναποθέσει την ελπίδα σου στο μεταφυσικό επειδή δεν μπορείς ο ίδιος να ονειρευτείς και να αλλάξεις. Τουλάχιστον εγώ στην μοναξιά του σύννεφου μου έχω την προσοχή μου στραμμένη στον άνθρωπο, εσύ στον κυνισμό σου έχεις το βλέμμα στραμμένο ψηλά. Εθελοτυφλείς.
Έχουμε στρέψει την προσοχή μας από τον άνθρωπο και ξεχάσαμε. Ξεχάσαμε τι πρέπει να κάνουμε. Εγκλωβισμένοι στην ατομική μας ελευθερία, διαπράττουμε το έγκλημα της απομόνωσης. Ας σηκωθούμε από τον σκληρό καναπέ του συμβιβασμού, ας ξεμουδιάσουμε, και ας ξεκινήσουμε να ζωγραφίζουμε με συναίσθημα και πράξη τον καμβά μας , σβήνοντας όσα μας ενοχλούσαν. Πιθανότατα θα κουραστούμε, αλλά απολαμβάνοντας την αίσθηση της δοτικότητας και της δημιουργίας θα αποφύγουμε τις υπαρξιακές τύψεις και τις Ερινύες που προκαλούν η αδράνεια, απαισιοδοξία και η συνεχής αλόγιστη, ισοπεδωτική κριτική.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου