....του Γιάννη Γιαννικουρή
Γεια σας και πάλι μετά από αρκετό χρονικό διάστημα. Αυτήν
την φορά θα ασχοληθούμε με τον πρώτο δίσκο ενός αγαπημένου μου
τραγουδοποιού. Ο Leonard Cohen γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Μόντρεαλ του
Καναδά. Πριν ασχοληθεί με την μουσική ήταν ποιητής. Έχει μάλιστα
εκδώσει αρκετές ποιητικές συλλογές αλλά και 2 μυθιστορήματα. Το 1967
κυκλοφόρησε το ντεμπούτο άλμπουμ του με τίτλο “Songs of Leonard Cohen”.
Ένα από τα πιο διάσημα
κομμάτια του, το “Suzanne”, ανοίγει τον δίσκο. Ήδη από το πρώτο αυτό
κομμάτι γίνεται αντιληπτός ο ποιητικός λόγος του και ο ρομαντισμός που
υπάρχει γενικότερα στον δίσκο αυτόν.
Η λιτή ενορχήστρωση
των κομματιών ήταν κάτι που ο Cohen ήθελε οπωσδήποτε (δεν ήθελε drums σε
κανένα από τα κομμάτια του δίσκου) και ίσως αυτό να να αποθαρρύνει
κάποιους αλλά πιστεύω ότι δίνει στον δίσκο έναν πολύ όμορφο
χαρακτηριστικό ήχο ο οποίος χαρακτήρισε τον Cohen (ώσπου αποφάσισε να
αλλάξει ύφος αρκετά χρόνια αργότερα.)
Την πρώτη φορά που
άκουσα αυτόν τον δίσκο η αλήθεια είναι πως δεν ενθουσιάστηκα και τόσο...
Μετά από αρκετές ακροάσεις όμως, έγινε ένας από τους αγαπημένους μου
δίσκους. Ο ποιητικός λόγος του Cohen ίσως κάνει τα τραγούδια ακόμα πιο
δύσκολα αλλά ταυτόχρονα τόσο υπέροχα και μοναδικά. Αν τους αφιερώσετε
τον χρόνο σας πιστεύω πως θα σας μιλήσουν και ίσως να σας αγγίξουν βαθιά
αφού με κάθε ακρόαση καταλαβαίνεις και κάτι περισσότερο από τους
στίχους. Κάτι που ισχύει, νομίζω, για το σύνολο του έργου του Cohen.
Όσοι δεν γνωρίζατε τον
Leonard Cohen, ελπίζω να σας αρέσουν τα κομμάτια αυτά και να σας κάνουν
να ενδιαφερθείτε να ακούσετε και άλλα. Τα πολλά λόγια είναι φτώχια
οπότε δεν θα πω άλλα εγώ.. Αλλά περιμένω να πείτε εσείς αν θέλετε....
Κλείνω με ένα όχι ιδιαίτερα γνωστό τραγούδι το οποίο κλείνει τον δίσκο,
το “One of us cannot be wrong”. Ακούστε την απίστευτη τελευταία στροφή
και το πως σπάει στο τέλος σαν ένας τρελός από έρωτα και πόνο...
Να κυκλοφορείς τον πρώτο σου μουσικό δίσκο στα 33 σου, δεν είναι ακριβώς η πορεία των σύγχρονων ειδώλων της μουσικής.
ΑπάντησηΔιαγραφήΒέβαια Λέοναρντ, όντας πολυτάλαντος, δεν ασχολείται μόνο με την μουσική, ούτε διακρίνεται άλλωστε, για τις άριστες θεωρητικές και οργανοπαικτικές μουσικές του γνώσεις.
Είναι συγγραφέας, ποιητής και περιστασιακά και ζωγράφος. Η χρυσή φωνή, όμως, δεν συγκαταλέγεται στα ταλέντα του, τουλάχιστον όχι με την στενή, συμβατική έννοια του όρου.. Εν τέλει, he wasnt born with the gift of the golden voice. Είναι ένας βραχνός βαρύτονος, με περιορισμένο εύρος.
Όπως είπε ο ίδιος, αποδεχόμενος ένα βραβείο το 1992: «Μόνο στον Καναδά θα μπορούσε κάποιος με φωνή σαν τη δική μου να κερδίσει τον τίτλο του Τραγουδιστή της Χρονιάς».
Όμως πρωτοτυπία και η καλλιτεχνική μαστοριά της γραφής του (και οι έξυπνες παραγωγές του Χάμοντ) τον βοήθησαν να κρατήσει ζωντανή την καριέρα του και τού εξασφάλισαν μια ξεχωριστή θέση στο μουσικό στερέωμα.
Ο σημαντικότερος πάντως λόγος που διαφοροποιεί τον Λέοναρντ από τους υπολοίπους, έχοντας κατακτήσει μια μοναδική θέση στην καρδιά μας και στα cd του αυτοκινήτου μου, όπου είναι ένας συνεχής βραχνός ψίθυρος στο αυτί, είναι πώς τραγουδάει από την ψυχή. Σου μεταδίδει τόσα πολλά συναισθήματα (και πολιτικά σχόλια) με έναν πολύ απαλό και ευγενικό τρόπο σεβόμενος τον ψυχικό κόσμο του ακροατηρίου.