Περιπλάνηση στο σκοτάδι μας και στο φώς μας.

...της Σοφίας Ξενέλλη

 Βγαίνοντας από το σπίτι ακούω στη τηλεόραση ειδήσεις. Είμαι ήδη στο κατώφλι και κλείνω πίσω μου τη πόρτα όταν ακούω πάλι τη παρουσιάστρια να προμηνύει νέα μέτρα..... Και τι με νοιάζει; Πάω βόλτα, αρκετά με τη μιζέρια. Κλείνω τη πόρτα και κλείνω και τη μαυρίλα της εποχής πίσω της ή τουλάχιστον έτσι νομίζω. Περπατάω στο δρόμο και έχω την εντύπωση ότι ακούω πάλι τη τηλεόραση ...''διάολε'' ,σκέφτομαι , ''πρέπει να το σπάσω πια αυτό το μαραφέτι τέτοια εξάρτηση πια που νομίζω ότι ακούω ειδήσεις και στο δρόμο μου!''.

Εκ των υστέρων παρατηρώ τους δύο κυρίους που πέρναγαν από δίπλα μου και συζητούσαν για ένα φίλο τους που έψαχνε μήνες για δουλειά και κινδύνευε να χάσει το σπίτι του. Εκνευρισμένη επιταχύνω το βήμα μου και μπαίνω στο μετρό. Οι πόρτες του βαγονιού κλείνουν και αφήνω πάλι λίγη από τη μιζέρια πίσω από τη κλειστή πόρτα ..ή τουλάχιστον έτσι νομίζω. Όταν το βαγόνι τίθεται σε τροχιά οι σκέψεις ξεφεύγουν λίγο και τα μάτια σου ακολουθούν μηχανικά τη σκοτεινιά που περνά από τα παράθυρα του κινούμενου βαγονιού. Στην επόμενη στάση μπαίνει ένας κύριος με μια μεγάλη τσάντα με τριαντάφυλλα, ψεύτικα με μπαταρία τα πατάς και λένε I love you. Ο κύριος όμως δεν ζητά ελεημοσύνες είναι έμπορος πραγματικός και βρίσκει τρόπους να προωθήσει το εμπόρευμά του: " Τα τριαντάφυλλα είναι τα λουλούδια της αγάπης , κόκκινα είναι έχουν το χρώμα της καρδιάς ... σ΄ αγαπούν και στο λένε I love you..." και σκαρφιζόταν κι άλλα όμορφα στιχάκια με ομοιοκαταληξία για τα τριαντάφυλλα του. Κι όταν αγόρασαν μερικοί φεύγοντας είπε " να προσέχετε γιατί όσο σφίγγει το στομάχι απο τη πείνα τόσο θα βγαίνουν στους δρόμους θα μαχαιρώνουν και θα κλέβουν.. άτιμο πράγμα η πείνα και η φτώχια σε κάνει να ξεχνάς ποιος είσαι". Δεν είναι περίεργο που ένας ανθρωπάκος , ένας κοινός θνητός απ τους πολλούς μπόρεσε να καταλάβει τι αποτελέσματα θα έχουν οι λύσεις του πολιτικού συστήματος , οι εντολές της φίλης.... κολλητής πια Τρόικας και τα πολυπόθητα νέα και παλιά προφανώς μέτρα διάσωσης (άραγε τίνος; ) την ίδια ώρα που οι υψηλά ιστάμενοι εθελοτυφλούν;

Κατεβαίνω Σύνταγμα και προχωράω στην Ερμού. Mια άστεγη κυρία τακτοποιεί το πρόχειρο σπίτι της κοντά στη Καπνικαρέα και παραδίδει μαθήματα τάξης στον επίσης άστεγο γείτονά της: " Μα δεν βλέπεις πόσο καθαρά και τακτοποιημένα έχω εγώ τα πράγματά μου;; Δεν γίνεται να ζεις έτσι μες τη βρώμα πρέπει να φτιάξεις λίγο το χώρο σου!" . Και πράγματι η άστεγη κυρία είχε τα πράγματά της σε αξιοθαύμαστη τάξη και αρκετά καθαρά ....αν σκεφτεί κανείς ότι δεν είχε πλυντήριο. Αυτή η γυναίκα αν και είχε χάσει το σπίτι της είχε φτιάξει ένα καινούργιο ιδεατό σπίτι και συνέχιζε να ζει ανάμεσα στους ιδεατούς της τοίχους όπως ζούσε και ανάμεσα στους πραγματικούς. Είναι περίεργο ίσως και τρομακτικό το πως συνηθίζει ο άνθρωπος και μπορεί να συνεχίσει να ζει αγόγγυστα σε ότι του φέρνει η ζωή ή μάλλον σε ότι του φέρνει η Τρόικα!

Προχωρώντας παρατηρώ ένα ζευγάρι τοξικομανών να τσακώνεται. Ο άντρας παρακαλάει τη γυναίκα να φορέσει τη ζακέτα της γιατί θα αρρωστήσει και εκείνη κλαίει σαν μικρό παιδί και δεν θέλει με τίποτα να βάλει πάνω της τη ζακέτα. Η γυναίκα δεν χρειαζόταν τη ζακέτα , η ζωή της κρεμόταν από μια κλωστή και η ζακέτα δεν θα την έσωζε. Ο άντρας δεν είχε μέλλον και φαινόταν σαν να μην είχε ούτε παρελθόν καθώς το θολό του βλέμμα έδειχνε ότι είχε ξεχάσει ακόμη και το όνομά του. Ήθελε όμως μέσα στο σκοτάδι του να θυμάται ότι είναι άνθρωπος , ότι έχει ακόμα τη δυνατότητα να αγαπάει , να προσέχει , να περιποιείται κάποιον με το δικό του περίεργο , παράδοξο τρόπο. Ακόμα λοιπόν και άνθρωποι που έχουν χάσει τα πάντα , που έχουν φτάσει στο μηδέν, στο τίποτα , άνθρωποι που δεν τους παρατηρούμε , τους θεωρούμε σύνηθες φαινόμενο και τους αγνοούμε επιδεικτικά, αυτοί οι άνθρωποι έχουν μια στοιχειώδη αντίληψη για τη πορεία των πραγμάτων , έχουν τη δύναμη να επιβιώνουν σε αντίξοες συνθήκες και το κυριότερο απ όλα μπορεί να ξεχνάνε το όνομά τους αλλά δεν επιτρέπουν στον εαυτό τους να ξεχάσει τη βαθύτερη , τη πρωταρχική αξία τους, την ανθρωπιά τους. Αυτούς τους ανθρώπους τους προσπερνάμε και επιτρέψαμε να ανέβουν στις υψηλότερες βαθμίδες άνθρωποι με μηδαμινή αντίληψη , περιορισμένη αντοχή σε αντιξοότητες άνθρωποι που όχι μόνο έχασαν τη δική τους ανθρωπιά αλλά προσπαθούν να πείσουν και εμάς να χάσουμε τη δική μας!

Ερχόμαστε στη ζωή δίχως να ξέρουμε τίποτα και στη συνέχεια; μαθαίνουμε ή μας διδάσκουν ; Κι αν μάθουμε κάτι λάθος έχουμε τη δυνατότητα να το διορθώσουμε ; Να γυρίσουμε στη πρωταρχική μας κατάσταση στο tabula rasa και να διαμορφώσουμε τον εαυτό μας όπως εμείς θέλουμε; Πόσο χρόνο χρειάζεται ένας άνθρωπος για να κάνει reset ; μπορεί να το κάνει μόνος του ή χρειάζεται κάποιον να του πατήσει το αναθεματισμένο κουμπί;

Η αξία του ανθρώπου είναι σαν το νερό που γλιστράει απαλά ανάμεσα απ τα δάχτυλα των χεριών σου. Ανοίγεις τη βρύση και γεμίζεις τις παλάμες σου με νερό, μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα χάνεται. Βλέποντας όμως το νερό να κυλάει ξεχνάς ότι πολύ περισσότερο από το νερό που χάθηκε μέσα απ' τα χέρια σου είναι το νερό που έχεις μέσα σου. Τα 2/3 του ανθρώπινου οργανισμού είναι νερό, έτσι δεν λένε; Έτσι λοιπόν κάθε φορά που βλέπεις το νερό να γλιστράει μέσα από τα χέρια σου να ξέρεις ότι έχεις ακόμη νερό μέσα σου , το βασικότερο είναι να διαφυλάξεις αυτό που έχεις μέσα σου , αυτό θα σε κρατήσει ζωντανό. Κι ύστερα κάθε μέρα να πίνεις νερό για να συνεχίσει να ζει το σώμα σου .... κι ύστερα κάθε μέρα να βρίσκεις την αξία σου για να συνεχίσει να ζει η ψυχή σου.