Το σύνδρομο της κατοχής

.....του Λάζαρου Καραβασίλη

    Από τον τίτλο μπορεί να καταλάβει κάποιος για ποίο πράγμα πρόκειται το άρθρο. Ίσως και όχι. Για αυτό και θα σας πω μια ιστορία για να γίνει πιο κατανοητό το θέμα. Μια ιστορία βασισμένη σε αληθινά γεγονότα.

   Υπήρχε κάποτε μια χώρα, όπου ο λαός της ήταν φτωχός, είχε περάσει έναν παγκόσμιο πόλεμο και έναν εμφύλιο, που είχαν καταφέρει να τον φτάσουν στο κατώτερο σημείο εξαθλίωσης. Αυτός ο λαός λοιπόν, διακατεχόταν από έντονα πολιτικά πάθη, σε τέτοιο βαθμό μάλιστα, που κατάφεραν για άλλα 25 χρόνια να εμποδίσουν αυτό το λαό από το να επιδιώξει κάποιο είδος «ηρεμίας» οικονομικής, πολιτικής και κοινωνικής. Μετά ήρθε το μεγάλο σοκ της επτάχρονης δικτατορίας και ήταν σοκ γιατί αφότου τελείωσε, αυτή η χώρα μπήκε σε μια διαφορετική περίοδο. Μια περίοδο κυρίως οικονομικής ευημερίας. Τότε ο λαός αυτής της χώρας άρχισε να σκέφτεται και να δρα διαφορετικά. Όλοι ήθελαν να βολευτούν στο δημόσιο γιατί θα τους εξασφάλιζε μια σταθερή δουλειά και θα τους επέτρεπε να ζήσουν άνετα. Και έτσι έγινε. Δουλειές υπήρχαν, τα ποσοστά αγραμματοσύνης έπεφταν και ο λαός αυτός άρχισε να ζει σε ένα καλύτερο βιοτικό επίπεδο.

   Ωστόσο, με αυτήν την ευημερία βγήκαν στην επιφάνεια κάποια απωθημένα και κάποιες ανεκπλήρωτες ως τότε επιθυμίες. Η γενιά του ’30 και του ’40 που στερήθηκε τόσα πολλά ακόμη και τις βασικές ανάγκες είχε φτάσει στην ηλικία των εξήντα και των πενήντα για να απολαύσει αυτήν την ευημερία και ήθελαν να την μοιραστούν με τα παιδιά τους που ήταν περισσότερο τυχεροί από αυτούς. Για αυτό φρόντιζαν να μην τους λείπει τίποτα. Τους βοηθούσαν με τα πάντα από την εύρεση δουλειάς ως και το οικογενειακό φαγητό όπου και κανείς να μην πεινούσε έπρεπε να είναι πάντα γεμάτο με ότι φαγητό θέλουν.

  Πλέον αφού αφήναμε πίσω τη δεκαετία του ’90, (όπου σύμφωνα με ένα ρητό «και τα σκυλιά είχαν χοληστερίνη τότε») και μπαίναμε στη νέα χιλιετία αυτό το «σύνδρομο» μεταφέρθηκε και στη γενιά του ’50, ’60 και λίγο του ’70. Αυτοί είχαν μεν στερηθεί αλλά όχι σε τόσο μεγάλο βαθμό. Είχαν όμως, καλύτερη μόρφωση, ένα καλύτερο κοινωνικό περιβάλλον και περισσότερες δυνατότητες από τους γονείς τους. Όλα αυτά σήμαιναν και περισσότερα λεφτά. Με τα λεφτά εμφανίστηκε και το «σύνδρομο της κατοχής» όπως ονομάστηκε και έτσι οι πολίτες αυτής της χώρας άρχισαν να διασκεδάζουν περισσότερο από μια φορά την εβδομάδα, να επενδύουν στο χρηματιστήριο, να αποκτούν ένα κανονικό σπίτι και ένα εξοχικό και να καταναλώνουν με ένα πρωτόγνωρο ως τότε ρυθμό μερικές φορές ξεπερνώντας τις οικονομικές τους δυνατότητες.

   Αυτή ήταν μια ιστορία όπου ίσως να φανερώνει τα ψυχολογικά αίτια της σημερινής κρίσης στην οποία έχουμε και εμείς ένα μικρό μερίδιο ευθύνης. Συμφωνώ, ότι δεν δημιουργήσαμε εμείς αυτήν την κρίση και πως ούτε οφείλουμε να την πληρώσουμε αλλά μερικές φορές για να μπορείς να ασκείς κριτική πρέπει πρώτα να έχεις κάνει την αυτοκριτική σου κυρίως για να είσαι εντάξει με τον εαυτό σου και μετά για να μπορείς να βάλεις κατά των πραγματικά ενόχων.