Αναρωτιέμαι. Υποσχέσεις..

.....της Δόξας Τούφα

Αναρωτιέμαι:
Τί είναι αυτό που μας κάνει να υποσχόμαστε πράγματα συνεχώς; Στους εαυτούς μας, στους γνωστούς μας, στους συγγενείς μας, στους φίλους μας, στην οικογένειά μας, στο σύντροφό μας αλλά και σε ξένους, σε απλούς συνεργάτες, σε πελάτες, σε περαστικούς, σε όλους.

Από πού πηγάζει αυτή η σιγουριά που μας οδηγεί στο να δώσουμε μια υπόσχεση όταν στο κόσμο που ζούμε τίποτα δεν είναι σίγουρο και κανείς δεν ξέρει πως θα τα φέρει η ζωή και τί μπορεί να γίνει την επόμενη στιγμή που θα έρθει (αν έρθει);
Με ποια λογική πιστεύουμε πως αυτή η υπόσχεση θα φέρει εις πέρας την αποστολή της όταν ουσιαστικά δεν εξαρτάται απ' αυτόν που την γέννησε αλλά απ' την κατεργάρα μοίρα;
Και αφού ξέρουμε πως μια υπόσχεση τελικά δεν σημαίνει και πολλά γιατί συνεχίζουμε να τις χρησιμοποιούμε, γιατί συνεχίζουμε να χρειαζόμαστε και να τις δίνουμε και να τις παίρνουμε;
Μήπως αυτό υποδηλώνει μια κάποια μορφή ανασφάλειας που μας διακατέχει; Και μήπως αυτό είναι απολύτως φυσιολογικό;
Μήπως δεν θα 'πρεπε να στηριζόμαστε σε μια υπόσχεση; Μήπως καλύτερα να στηρίζαμε εμείς μια υπόσχεση;
Μήπως τελικά οι υποσχέσεις υπάρχουν όχι για να γίνονται, αλλά για να προσπαθούν να γίνουν;
Μήπως τελικά είναι αλήθεια πως το ταξίδι για την Ιθάκη είναι αυτό που έχει την πραγματική αξία;
Μήπως οι υποσχέσεις δεν υπάρχουν για να μας σιγουρεύουν αλλά για να μας κάνουν να ελπίζουμε;
Μήπως οι υποσχέσεις είναι κρυμμένες ελπίδες, κρυμμένες ευχές;