Happy End

της Νικολέττας Τσακίρη

Και στο σκοτεινό φόντο της μεγάλης οθόνης με μεγάλα φωτεινά γράμματα εμφανίζεται η λέξη «END». Τα φώτα του κινηματογράφου ανάβουν και συ καθισμένος στην πολυθρόνα σκέφτεσαι το «ζήσανε αυτοί καλά και μεις καλύτερα», τη φράση με την οποία κλείνει κάθε παραμύθι! Γιατί, όμως, κάθε ιστορία κλείνει με αυτήν τη φράση; Μήπως αποτελεί επιμύθιο; Απώτερος στόχος μας είναι να ζήσουμε καλύτερα από τους ήρωες μιας πλαστής ιστορίας; Και αν ναι τότε γιατί ο παραμυθιογράφος ή ο σεναριογράφος δεν αναφέρει, τι συνέβη δέκα χρόνια μετά το happy end; Ίσως γιατί τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται ή μάλλον γιατί το happy end δεν είναι πάντα τόσο δεδομένο και δε διαρκεί αιωνίως.

Ο χρόνος στο πέρασμά του αλλάζει πολλά, γκρεμίζει πρότυπα συμπεριφοράς, μόδας και ήθη. Ένα μόνο πράγμα δεν άλλαξε… την ανάγκη να είμαστε ευτυχισμένοι και να κάνουμε τα πάντα γι’αυτό. Ο άνθρωπος όσο δειλός και αν είναι, ακόμη και αν φοβάται τα ρίσκα, τις μεταβολές, τη δέσμευση, έρχεται έστω και μια φορά στη ζωή του αντιμέτωπος με την έμφυτη ανάγκη της ευτυχίας. Η χαρά δε χαρίζεται αλλά κερδίζεται. Κρατάμε στα χέρια μας τη μοίρα μας και με κόπο, με θυσίες, ακόμη και μέσα από δοκιμασίες και δάκρυα οδηγούμαστε στην ευτυχία. Το θέμα είναι πως πολλοί δεν πιστεύουν σ’αυτήν, γιατί δε θεωρούν τους εαυτούς τους ικανούς να γευτούν τη χαρά, ενώ άλλοι νομίζουν πως θα’ρθει ουρανοκατέβατη όπως στα παραμύθια ή όπως στα μυθιστορήματα της Τζέην Ώστεν σαν ανταμοιβή από το σύμπαν ή σαν Θεία Δίκη. Καλός είναι ο ρομαντισμός αλλά με μέτρο, γιατί σε αντίθετη περίπτωση η πτώση από το ροζ συννεφάκι είναι επώδυνη. Είναι όμορφη η αίσθηση να βλέπεις γύρω σου τα πράγματα και τους ανθρώπους με μια πιο ευαίσθητη και χρωματιστή ματιά αλλά στην εποχή μας θεωρείται πολυτέλεια και παλαιομοδίτικο. Οι ρυθμοί είναι τόσο γρήγοροι, ο ανταγωνισμός συνεχής και ο εγωισμός μας πάνω από όλα. Έτσι, οι σχέσεις μας χαρακτηρίζονται τόσο εφήμερες όσο και ωμές, βασισμένες σε έντονα πάθη και ερωτισμό, στη βία, στο σεξ της μιας βραδιάς. Τα έντονα συναισθήματα, ο σεβασμός, η ευγένεια, ο ρομαντισμός εξαφανίστηκαν και αυτές τις έννοιες πέρα από το λεξικό τις συναντάμε στα παραμύθια, στα ερωτικά μυθιστορήματα και σε ταινίες εποχής, όπου τα τοπία, οι σκηνές, τα ρούχα, τα χτενίσματα, οι συμπεριφορές μυρίζουν ναφθαλίνη και θυμίζουν ασπρόμαυρες κιτρινισμένες από την πολυκαιρία φωτογραφίες.

Επομένως, το να πιστεύεις στον 21ο αιώνα σε παραμύθια και θαύματα, σε καθιστά ευάλωτο και θύμα ενός ανθρώπου που θα κοιτάξει την πάρτη του και θα σε εκμεταλλευτεί. Έχουμε καταντήσει συναισθηματικά ανάπηροι, δεν μπορούμε να νιώσουμε, φοβόμαστε τόσο πολύ να αγαπήσουμε και να αγαπηθούμε και έχουμε αποδειχθεί επιφανειακοί, δε θέλουμε να διεισδύσουμε στην ουσία, είναι άσκοπο, μάλλον, δεν τολμούμε να διεκδικήσουμε. Είμαστε φιλήδονα και φιλοχρήματα ρομπότ που η ρουτίνα και η γκρίνια μας καταπίνει συνεχώς. Παύουμε να πιστεύουμε στη μαγεία γύρω μας και δεν υπάρχει λίγη αστερόσκονη. Κανένας βάτραχος δε γίνεται πρίγκιπας με ένα φιλί, κανείς ποτέ δε μας μίλησε για τους κάλους της Σταχτοπούτας, όταν έβγαλε το περίφημο γοβάκι της και κανείς δε φιλά μια γριά- Κοιμωμένη μετά από εκατό χρόνια ύπνου! Και όπως λέει το τραγούδι των Onirama «δύσκολος καιρός για πρίγκιπες σε λάθος εποχή γεννήθηκες»! Αχ πόσο δύσκολη εποχή για πρίγκιπες και πριγκίπισσες! Το άσπρο άλογο πλέον τρέχει στον ιππόδρομο, τα πριγκιπικά ρούχα μίκρυναν στο πλυντήριο, η Ραμπουζέλ κουρεύτηκε και ο πύργος της δόθηκε για αντιπαροχή! Έτσι, γκρεμίζονται οι ήρωες των παραμυθιών από το βάθρο που τους έχουμε υψώσει.

Τελικά, ποια στάση θα τηρήσουμε; Να γίνουμε ωμοί ρεαλιστές και να πατάμε επί πτωμάτων ή να παραμείνουμε ονειροπόλοι, αιθεροβάμονες και να κυνηγάμε ανεμόμυλους όπως ο Δον Κιχώτης; Είναι η ευτυχία μας μια χίμαιρα; Θεωρώ πως για όλα τα πράγματα υπάρχει η μέση λύση, αρκεί να μην ξεπερνάμε τα όρια και να μην οδηγούμαστε στα άκρα. Ο ρομαντισμός είναι τρόπος ζωής και μαγκιά στον 21ο αιώνα, γιατί δίνει χρώμα, άρωμα και μια ιδιαίτερη ομορφιά στη δύσκολη καθημερινότητά μας. Τολμάμε να ονειρευόμαστε, να κάνουμε πράξεις τις τρέλες μας, να κοιτάμε με τις ώρες τον ουρανό και να μαντεύουμε τα σχήματα των σύννεφων, να μοιραζόμαστε τις σκέψεις μας, να εκμυστηρευόμαστε τα συναισθήματά μας, να διεκδικούμε, να αναλαμβάνουμε τις ευθύνες και τις συνέπειες των επιλογών μας! Δε φοβόμαστε να τσαλακωθούμε! Απλά ο ρομαντισμός ας παραμείνει τρόπος ζωής και ας μην τον αφήσουμε να μας κατακλύσει εξ ολοκλήρου! Ας παραμείνουμε και λίγο ρεαλιστές, λίγο προσγειωμένοι, λίγο μόνο! Όσο για τον πρίγκιπα και την πριγκίπισσα μάλλον είναι κάπου εκεί έξω και δεν μπορούμε να τους διακρίνουμε. Αυτό δε σημαίνει, όμως, πως δεν υπάρχουν!