...του Νίκου Καμπούρη
Σπουδαίο πράγμα για τους ανθρώπους οι επέτειοι. Ακόμα σπουδαιότερο εάν συνδυάζονται με στρογγυλοποιημένους αριθμούς. Πεντηκονταετηρίδες,Εκατονταετηρίδες, Χιλιετηρίδες κ.ο.κ. Μας θυμίζουν γεγονότα που δε ζήσαμε ή αν τα ζήσαμε είναι πλέον μακρινά, με τον αντίκτυπό τους όμως να μην παύει να είναι έντονος μέχρι και στις μέρες μας.
Έτσι είναι και η φετινή επέτειος των 100 ετών από την απελευθέρωση της Μακεδονίας. Μακρινή, ‘στρογγυλοποιημένη’ και τις συνέπειές της τις ζούμε ακόμη. Οκτώβρης του 1912 τότε, Οκτώβρης του 2012 τώρα. 100 συμπληρωμένα χρόνια από τη στιγμή που ο Ελληνικός Στρατός ξεχύθηκε από τα τότε Βόρεια σύνορα της χώρας, κάπου κοντά στη Λάρισα, για να απελευθερώσει τις αδούλωτες πατρίδες της Μακεδονίας. Έτσι και έγινε.
Κοζάνη, Γρεβενά, Καστοριά, Φλώρινα, Βέροια, Κατερίνη, Νάουσα, Έδεσσα, Γιαννιτσά, Θεσσαλονίκη... Η μία μετά την άλλη, οι πόλεις της Μακεδονίας δέχονταν τον επελαύνοντα ελληνικό στρατό με εκδηλώσεις άκρατου ενθουσιασμού και διάχυτης ελπίδας, μιας και ο πόθος των Ελλήνων για Ελευθερία, γινόταν πράξη, μπροστά στα μάτια τους.Κόποι, θυσίες και ηρωισμοί αιώνων έφταναν στο τέλος τους. Η Μακεδονία γινόταν ελληνική!
Τα χρόνια πέρασαν. Ξανάγιναν πόλεμοι, ξαναήρθαν κατακτητές, αλλά πάντοτε ερχόταν η στιγμή τηςαπελευθέρωσης. 100 χρόνια μετά, τα εγγόνια και τα δισέγγονα εκείνων των ανθρώπων, εορτάζουμε. Όχι με φαντασμαγορικά θεάματα ή πανάκριβες χολυγουντιανές παραγωγές, αλλά με συνέδρια, ομιλίες, διαλέξεις, εκθέσεις. Γιορτάζουμε, προσπαθώντας να θυμηθούμε ποιοι ήταν αυτοί που σημάδευσαν τη νεότερη Ιστορία αυτού του τόπου, ώστε εμείς οι Μακεδόνες να μιλάμε και να γράφουμε σήμερα Ελληνικά, να παλεύουμε για την Ελλάδα και να αγωνιούμε για το μέλλον αυτού του Έθνους.
Δεν μπορεί κανείς όμως πια, να πει πως δεν συγκινείται από εορτασμούς και παρελάσεις, από κατάθεση στεφάνων και κουστωδίες επισήμων, από ξύλινους λόγους πολιτικάντηδων που τάχα θυμήθηκαν τους Ήρωες Μακεδονομάχους και τους εξυμνούν, χωρίς καλά καλά να ξέρουν τ’ ονομά τους.
Αυτό που οι περισσότεροι ζητάμε είναι ουσία. Να δούμε τι πραγματικά σημαίνει ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ. Για ποιό λόγο αυτοί οι άνθρωποι 100 χρόνια πριν, σηκώθηκαν και πήραν τα όπλα, με σκοπό την απαλλαγή τους από τον Τουρκικό Ζυγό.Σε τι κατάσταση βρίσκουμε τον απελευθερωμένο από τους Οθωμανούς εαυτό μας, 100 χρόνια μετά; Μήπως και τώρα δεν είμαστε υπόδουλοι;
Ναι, ξέρω, είναι ‘γραφικό’ να μιλάμε για Κατοχές και υπόδουλους, αφού δεν έχουμε Κατοχή, δεν έχουμε αλλόγλωσσους ή αλλόθρησκους στρατιώτες να κυκλοφορούν στους δρόμους εμποδίζοντας την ελεύθερη κυκλοφορία. Έχουμε όμως κάτι εξίσου αποτρόπαιο. Έχουμε ανθρώπους καταθληπτικούς, νέους με κατεστραμμένο μέλλον, χωρίς ίχνος ελπίδας και προοπτικής, γέροντες με βιασμένη αξιοπρέπεια και μεσήλικες με φόβο και οργή στις ψυχές τους. Έχουμε μια χώρα τυπικά ελεύθερη, μα ουσιαστικά παραδομένη στα χέρια αυτών που της δανείζουν. Αυτών που ήρθαν ως ‘Απελευθερωτές’ από τον κακό δικό μας εαυτό που μας οδήγησε στο χάος, αλλά αντί να μας απελευθερώσουν, μας υποδούλωσαν.
Μας υποδούλωσαν στις ορέξεις του κάθε τυχάρπαστου υπαλληλίσκου Διεθνών υπερ-οργανισμών που το μόνο που έμαθαν στη ζωή τους είναι να υπολογίζουν με νούμερα. Να διαγράφουν ζωές εκατομμυρίων, στο βωμό της αριθμητικής τους ευημερίας. Να ξεσκίζουν τις σάρκες ολόκληρων εθνών, μόνο και μόνο για να ικανοποιήσουν τις οικονομικά βουλημικές τους ορέξεις.
Τι σχέση μπορεί να έχει αυτή η ‘απελευθερωμένη’ πατρίδα, με την πατρίδα που ονειρεύονταν οι παππούδες μας το 1912; Αυτό ήθελαν να πετύχουν οι Ήρωες των Βαλκανικών πολέμων; Να εντάξουν τη Μακεδονία σε ένα Κράτος υπόδουλο και εξαρτημένο, καχεκτικό και ανυπόληπτο; ή μήπως είχαν την ελπίδα, το όραμα και τη θέληση να ξεφύγουν από τον νεο- Οθωμανό δυνάστη και να περάσουν στη σφαίρα της Μητέρας πατρίδας, μιας πατρίδας ελεύθερης, ανεξάρτητης και ευημερούσας;
Επειδή οι επέτειοι είναι καλές ευκαιρίες για λίγη παραπάνω σκέψη, ας αναλογιστούμε: Αξίζει να τιμούμε τα 100 χρόνια της απελευθέρωσής μας με πνέυμα δουλικό και φοβισμένο, σε μια πατρίδα περίγελο της Ευρώπης; ή μήπως ήρθε –επιτέλους- η ώρα για τη νέα απελευθέρωση; Την κοινωνική;
Χρόνια πολλά σε όλους τους Μακεδόνες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου