Φαντάσματα. Εικόνες οικείες

....του Νίκου Βράντση

Σε είδα να προσπαθείς να κρατηθείς από τις λαβές του λεωφορείου για να μη χάσεις την ισορροπία σου. Μετά βίας τα κατάφερνες. Καμία από τις σκιές δίπλα σου, δεν παραμέριζε για να περάσεις. Κουράστηκες. Βρήκες μια θέση κενή στο πίσω μέρος του λεωφορείου. Στο πίσω μέρος της ζωής. Σε είδε μια κοπέλα και αποτραβήχτηκε. Υπέθεσα πως δεν ήταν η πρώτη φορά που αντίκρυζε φάντασμα. Μάλλον κάθε φορά γι' αυτήν θα είναι τρομακτική. Με τον βασανισμό που έχεις υποβάλλει στον οργανισμό σου έχεις καταντήσει ένα θέαμα δυσβάσταχτο.

Σε παρακολούθησα. Ήθελα να σηκωθείς, να με πλησιάσεις και να μου πεις γιατί και πως έφτασες ώς εδώ. Γιατί το κάνεις αυτό στον ευατό σου; Σηκώθηκα εγώ και σε πλησίασα. Τα βλέφαρά σου βαριά, με δυσκολία τα συγκρατούσες να μη σβήσουν. Βρισκόσουν σε ημιλιπόθυμη κατάσταση. Τα πόδια σου ήταν γυμνα γεμάτα πληγές. Πονούσες, ίδρωνες, ήσουν σε υπερένταση, μα ήθελες να κοιμηθείς.

Το απλανές σου βλέμμα δήλωνε μια λύπη για τον ευατό σου. Μια λύπη για τον χλευασμό που αντιμετώπιζες. Σε φαντάστηκα εγλωβισμένο σε ένα κλουβί, αιχμάλωτο να σε κατηγορούν. Ο δακτυλοδεικτούμενος, ο φταίχτης. Το κοινωνικό απόβρασμα, που στα βάσανα, στην πρέζα του αντιπροσωπεύει τα άσχημα μιας ολόκληρης κοινωνίας.

Είπα να σε ακολουθήσω, να δω πού θα πας. Αν είχες σκοπό να φτάσεις σε κάποιον προορισμό ή απλά ανέβηκες για το ταξίδι, για να ξεκουραστείς στο πίσω κάθισμα της ζωής. Για να αποδείξεις απλά πως υπάρχεις, πως μπορείς και εσύ να ταξιδέψεις. Έχασες τον ουσιώδη σκοπό στην ζωή σου και αυτό είναι το πρόβλημά σου. Έχασες το μεγαλεπήβολο όνειρο που κάνει τους ανθρώπους να μεγαλουργήσουν. Αυτό είναι άλλωστε ο άνθρωπος. Ο σκοπός του. Όσο πιο μεγάλος ο σκοπός, τόσο περισσότερες οι πιθανότητες του ανθρωπου να γίνει σπουδαίος. Και εσύ αντικατέστησες τον μεγάλο σου σκοπό με ένα ευτελή. Έγινες αγρίμι που το μόνο που ζητά είναι πια δηλητήριο.

Σταμάτησες μια στάση πριν τον σταθμό των λεωφορείων. Είχε ψύχρα. Κατέβηκες και εγώ σε ακολούθησα. Κατευθύνθηκες κάτω από μια γέφυρα. Εκει που σε περίμεναν κάποια φαντάσματα ακόμα. Δώσατε τα χέρια και σε λίγο αρχίσατε να τσακώνεστε. Μετά από λίγο ο τσακωμός σας κόπασε. Άπλωσες δυο χαρτόκουτα και ξάπλωσες. Επιτέλους κοιμήθηκες ευαίσθητό μου πλάσμα. Ελπίζω να είδες στο όνειρό σου πως ήσουν ένας χαρούμενος άνθρωπος δίχως ίχνος δηλητήριο μέσα του. Ένα όνειρο τόσο δυνατό που όταν ξύπνησες η έντασή του σε έκανε να το κηνυγήσεις.

Έφυγα με την εικόνα των πληγωμένων σου ποδιών στο μυαλό μου. Πού να πληγώθηκες ; Στις συμπλοκές, στην έλλειψη ισορροπίας, στις ακροβασίες της ζωής. Μια φράση της Stella Adler μου ρθε στο μυαλό: "Ναρκομανής είναι κάποιος που χρησιμοποιεί το σώμα του για να πει στην κοινωνία ότι κάτι δεν πάει καλά."

Και η δική μας, αν πάρουμε ως δείγμα τους αρρώστους που παράγει φαίνεται πως οδεύει προς τον γκρεμό.