Ίσως

....της Μαρίας Τσαρτσιανίδου

 Λες και παρακολουθείς έργο, θεατρικό ή μη.

Μόνο που οι ρόλοι λειτουργούν κατά μόνας.

Ο καθένας παίζει χωρίς την συμμετοχή άλλων. Ίσως να μην υπάρχει και η ανάγκη. Σιγά σιγά οι πράξεις του έργου εναλλάσσονται, η πλοκή παραμένει ωστόσο η ίδια.

Ξημερώνει ... βραδιάζει. Μα τίποτα.

Το μόνο που αλλάζει είναι τα άτομα, πότε ο ένας και πότε ο άλλος.

Ονομάτισε τους όπως θες. Μαμά, μπαμπάς, φίλος, αδερφός, περαστικός..

Ανοχή; Πόση ανοχή πια;

Ο ρόλος μου είναι ιερός, λέει ο καθένας. Υποδηλώνει προφανώς την υποχρεωτική υπακοή μου, και απαραίτητη (;) γι’ αυτούς.

Χάθηκε όμως κάτι στο μέτρημα. Πως οι ρόλοι είναι πολλοί και διαφορετικοί ανάμεσα στους «ηθοποιούς».

Πως και γιατί να υπακούσω σ ‘όλους;

Σπεύδουν, έτσι, να εξηγήσουν ποιός ο λόγος να το κάνω.

Οποιαδήποτε απόπειρα ερμηνείας, όμως, δεν μου αρκεί.

Υπεροψία; Ναι, μπορεί..

Τόση η σιγουριά μου ότι θα υπάρξει επιθυμία για ερμηνεία. Τι θράσος!

Μόνο που όλα, αυτά αποδίδουν κάτι το… άχρηστο.

Κόπος μηδέν, φαίνεται σ’ αυτούς. Καμία προσπάθεια πλέον.

Αφού ο δικός τους ρόλος είναι ο ίδιος και ο ίδιος, η ανοχή θα καταντήσει δεδομένη.

Και γιατί όχι, είναι ήδη δεδομένη.

Συνεχίζεται αδιάκοπα και αυτό οδηγεί στο να την εντάσσουν στο «ρόλο» τους.

Δεν έχει τελειωμό.

Εκτός και αν…

...πάψει η ανοχή, τότε (ίσως) θα πάψει και ο ρόλος.