....της Αλίκης Κελεμουρίδου
Ξέρεις ήταν μία φορά που ερωτεύτηκα. Κατάλαβα ότι τελικά το πρόβλημα με τον έρωτα είναι ότι συνήθως λειτουργεί μόνο ως προς την μία κατεύθυνση. Είναι σπάνιο να λειτουργεί αμφίδρομα. Αυτό βέβαια δεν ισχύει αποκλειστικά και μόνο στις ερωτικές σχέσεις.
Έχω πληγωθεί αρκετά, ναι. Μα πάντοτε φοβόμουν να πώ αυτό που ένιωθα και σκεφτόμουν και τελικά, πνιγμένη μέσα στα συναισθήματα μου σώπαινα. Είναι το χειρότερο ελλάτωμα μου, το ξέρω, μα ίσως και η μεγαλύτερη μου άμυνα. Δεν μου αρέσουν τα στείρα λόγια. Όσες φορές προσπάθησα να τα πώ πιέστηκα πολύ. Και τελικά πόνεσα ακόμη περισσότερο.
Ακόμα όμως και αν πείς ξεκάθαρα αυτό που σκέφτεσαι, ακόμα και τότε, τίποτα δεν θεωρείται δεδομένο. Μπορεί να ακούσεις πράγματα δυσάρεστα, που ποτέ δεν φανταζόσουν ότι θα άκουγες, και που τελικά μπορεί να αντιπροσωπεύουν την αλήθεια. Σκέψεις του άλλου που έρχονται σε σύγκρουση με τις δικές σου, και νικούν. Βλέπεις ένα τείχος μπροστά σου να γκρεμίζεται, πέτρα πέτρα. Δεν μπορείς να το ξαναχτίσεις. Δεν είσαι αρκετά δυνατός για να το κάνεις. Ήταν τα όνειρα σου που έχουν πιά καταστραφεί. Από εδώ και μπρός θα ζείς εγκλωβισμένος μέσα στην ντροπή και τον φόβο.
Τα μη υλοποιημένα σου όνειρα θα σε κυνηγούν σαν εφιάλτης σε κάθε σου βήμα. Τα συναισθήματα σου, πλέον καλά κρυμμένα μέσα στην ψυχή σου σαν πολύτιμος θησαυρός, αμύνονται, αφήνοντας σου μία πικρή αίσθηση. Δεν είσαι ο εαυτός σου.
Είσαι ένα περιτύλιγμα που προσπαθεί με νύχια και με δόντια να προστατεύσει την ψυχή του. Κάποια στιγμή στο μέλλον μπορεί να δικαιωθεί αυτό το περιτύλιγμα. Μα μπορεί και να γίνει χιλιάδες κομματάκια και να καταστραφεί ανά πάσα στιγμή. Η αντοχή του είναι χαρακτηριστικό του κάθε ατόμου.
Μόνο οι δυνατότεροι θα είναι ικανοί μία μέρα να πετάξουν με τη βούληση τους το περιτύλιγμα και να ελευθερωθούν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου