Σαν Φοίνικας

....της Ναταλίας Τσούλου

Η αποτυχία. Λέξη άσχημη, νόημα δυσβάσταχτο. Όλοι κάποια στιγμή στην ζωή μας, σίγουρα την έχουμε νιώσει. Και όπως πάντα, είναι πιο εύκολο να παρηγορούμε τους άλλους και να τους δείχνουμε το δρόμο προς το φως. Αλλά είναι φοβερό το πώς καταφέρνουμε, να τα βλέπουμε όλα μαύρα και άλυτα, όταν την βιώνουμε οι ίδιοι.

Η αποτυχία κρατιέται χεράκι-χεράκι με την απογοήτευση. Μία απογοήτευση, που συνοδεύεται από μία πτώση εαυτού και που συνδέεται με άλλους. Αυτοί οι άλλοι, που για σένα είναι σημαντικοί, που μέχρι ενός σημείου, έκανες ό, τι έκανες και γι' αυτούς. Για να τους κάνεις περήφανους, για να νιώθεις άξιος στα μάτια τους, για να χαρούν. Πώς κοιτάς αυτούς τους άλλους στα μάτια μετά;

Υπάρχει φυσικά και η άλλη πλευρά. Δεν είναι όλα μαύρα και άραχνα. Αναλόγως με το ποια επιλογή θα κάνεις, τί θα προτιμήσεις να δεις και να πάρεις ως δίδαγμα απ' αυτό. Έννοιες όπως: αναγέννηση, ανασυγκρότηση, δημιουργία νέων στόχων και κατανόηση των αιτιών του τι πήγε στραβά, είναι λαμπρά παραδείγματα του τι εν τέλει μπορείς να αποκομίσεις από κάτι που πήγε στραβά, ή εν πάση περιπτώσει, δεν πήγε σύμφωνα με τις αξιώσεις που εσύ είχες θέσει. Φταις λοιπόν μήπως εσύ, που είχες βάλει τον πήχη ψηλά;

Όσο και να το σκεφτείς και να το ματαξανασκεφτείς, άκρη δεν βγάζεις. Στο λέω, δεν με βοήθησε. Μόνο το μυαλό σου ίσως να τρελάνεις. Πρέπει να πας παρακάτω, όχι βέβαια ελαφρά τη καρδία. Να κρατήσεις τί έγινε, γιατί και πώς σε έκανε αυτό να νιώσεις. Και όλα αυτά, ώστε να τα έχεις παρακαταθήκη για την επόμενη φορά (που απεύχομαι την ύπαρξη της για όλους μας), καθώς η επιμονή σε ένα τέτοιο γεγονός, θα δημιουργήσει εμμονές, στρεβλές αντικατοπτρίσεις της πραγματικότητας, κλείσιμο στις σκέψεις του εαυτού μας. Γι' αυτό πρέπει να υπάρχει πάντα η άλλη πλευρά. Γιατί όπως πρόσφατα διάβασα και σε ένα βιβλίο:
«Η εσωτερίκευση της αποξένωσης αφοπλίζει αυτόματα το άτομο από στοιχειώδεις αντοχές/δυνατότητες αυτορρύθμισης». Να λοιπόν, τι μπορεί να πάθεις!

Ας ξαναγυρίσω όμως λίγο στο απαισιόδοξο του πράγματος. Η απογοήτευση σε αυτό που θες και πιστεύεις περισσότερο, αυτή είναι που πονάει πιο πολύ. Εκεί που δίνεις τον εαυτό σου, χωρίς όρους. Η αποτυχία να φτιάξεις και να θεμελιώσεις, να στήσεις και να κρατήσεις κάτι, εκεί όπου είχες βάλει όλα σου τα εφόδια και το κουράγιο για να το κρατήσεις ζωντανό. Αυτή είναι που πονάει.

Σε αυτό το σημείο λοιπόν, θες κάποιον να σου ξεκουράσει τον πόνο (εκτός αν είσαι σαν και εμένα που θέλω -πιθανώς λόγω κάποιας ανεξήγητης διαστροφής- να το ξεπεράσω μόνη μου). Εκείνο το χέρι, που θα σε ακουμπήσει και θα σου πει πως δεν πειράζει και θα το πιστέψεις -ενώ καταβάθος, ξέρεις πως πειράζει. Μα εκείνη τη στιγμή, αυτό είναι αρκετό.

Και ναι, υπάρχουν εναλλακτικοί δρόμοι που μπορείς να ακολουθήσεις. Αλλά μήπως αυτό σημαίνει συμβιβασμός με κάτι - όχι απαραίτητα λιγότερο, αλλά που θα ερχόταν δεύτερο στη «μεγάλη λίστα των ΘΕΛΩ» σου;

Και ακόμα αναρωτιέμαι, τι να είναι αυτό που αξίζει να κάνω: να πορευτώ και να δημιουργήσω με τα νέα δεδομένα που μου δίνει η ζωή, δίνοντας τους χρόνο και αγάπη ή να παραμείνω «πιστή» στα απολεσθέντα , σύμφωνα με τη γνωστή και μη εξαιρετέα ρήση «όταν θέλεις κάτι πολύ, στο τέλος το καταφέρνεις»; (πολύ μπανάλ, ξέρω)

Πολλές φορές, λέω σε αυτή τη φωνή που τριγυρνάει επίμονα (κάνοντας εκκωφαντικό θόρυβο συχνά) μέσα στο κεφάλι μου, -λέγοντάς μου πως η παραμονή στις αρχικές θελήσεις είναι που συμβολίζει την πίστη στο καθετί- να πάψει.

Ό, τι και να συμβαίνει, όπως και αν εμείς διαμορφώνουμε τα πράγματα -ή ενίοτε, όπως τα διαμορφώνουν άλλοι για μας- και επειδή ο κόσμος συνεχίζει να γυρίζει, να θυμόμαστε όλοι πως «τα φώτα θα είναι αναμμένα»


http://www.youtube.com/watch?v=LJpjcYqGjhw