....της Κατερίνας Επιτροπάκη
Εύλογο το ερώτημα: Γιατί δεν αντιδράμε στη βαρβαρότητα των μέτρων;
Η Ελληνική κοινωνία που εκπαιδεύτηκε στο να βλέπει και να μη μιλά, όταν και η ίδια απολάμβανε, τώρα πληρώνει τη σιωπή της. Μια σιωπή που μεταφράστηκε σε συνενοχή.
Εντέχνως , και μέσω των ΜΜΕ, η ελληνική κοινωνία διαχωρίστηκε σε ομάδες , με «παράλογες» απαιτήσεις , που εμπόδιζαν τη λειτουργία του κράτους , τη ζωή των συμπολιτών τους κλπ. Έτσι, στο τέλος η κάθε ομάδα φορτώθηκε την ενοχή του αμαρτήματός της.
Και αφού μας έπεισαν ότι μαζί τα φάγαμε, ότι οι δημόσιοι υπάλληλοι κατέστρεψαν ένα ολόκληρο κράτος, ότι κακώς ενίστανται οι φορτηγατζήδες, οι τελωνιακοί υπάλληλοι κλπ, εντάξαμε αυτή την «οικονομική αγωγή» στα πλαίσια της αυτοτιμωρίας μας γιατί είμαστε σπάταλοι και ζήσαμε καλά ,κι ας δουλεύουμε τις περισσότερες ώρες στην Ευρώπη.
Δεν εθελοτυφλώ στα άσχημα, την κακοδιαχείριση, την κατασπατάληση δημοσίου χρήματος, αλλά για 100 οικογένειες στην Ελλάδα, που στο τέλος ενδεχομένως να γλιτώσουν, δε φταίμε όλοι. Άλλωστε, οι πολίτες κινούνται στα πλαίσια που θέτει το κράτος τους . Μέσα σε αυτά τα πλαίσια ήταν και η ατιμωρησία κάποιων επίορκων, γιατί δε δέχομαι σε καμιά περίπτωση ότι όλοι είμαστε διεφθαρμένοι.
Κουβαλώντας , λοιπόν, τις κατασκευασμένες ενοχές μας, και το μίσος μας για άλλες κοινωνικές ομάδες, ούτε συμμάχους έχουμε, ούτε λόγους να αντιδράσουμε. Αδύναμοι, μόνοι και ένοχοι.τα τέλεια θύματα.
Αν κάτι μπορεί να μας σώσει, είναι να πετάξουμε από πάνω μας τις ενοχές μας και να ανακτήσουμε τις ψυχικές μας δυνάμεις, να σταματήσουμε να βλέπουμε κόκκινες γραμμές και πράσινα άλογα, να ελπίζουμε σε θαύματα. Αυτά είναι ψευδαισθήσεις. Και επειδή το ΕΣΥ διαλύθηκε , θα αναγκαστούμε να αυτοθεραπευτούμε.Τότε βέβαια, θα έχουμε να απαντήσουμε σε ένα άλλο ερώτημα. Τι ορίζει ο καθένας μας αντίδραση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου