....της Έφης Δίντση
Όλοι την έχουμε πατήσει. Όλοι έχουμε φάει κόλλημα ανεπανόρθωτο που νομίζαμε πως ποτέ δε θα ξεπεράσουμε. Όλοι ακούγαμε καψουροτράγουδα και ήμασταν οι πονεμένοι της υπόθεσης αλλά και της μοίρας. Το στάδιο αυτό όλοι το έχουμε ζήσει και το έχουμε προσπεράσει. Στην πραγματικότητα όμως το έχουμε ξεπεράσει;
Ο μεγάλος έρωτας χτυπάει και αφήνει πίσω του συντρίμμια και ένα θύμα. Μην αναρωτιέσαι, εσύ είσαι! Κλαις και σπαράζεις, μεθάς και όταν συνέρχεσαι από την κατρακύλα συνειδητοποιείς και αντιλαμβάνεσαι τα λάθη σου. Τα λάθη αυτά ΟΡΚΙΖΕΣΑΙ πως δε θα τα ξανακάνεις. Μέχρι που εμφανίζεται ο επόμενος, με τον οποίο κάνεις πάλι λάθη αλλά διαφορετικά αυτή τη φορά.
Ο επόμενος είναι το «πολύ καλό παιδί» και ο όρκος σου είναι ο εξής: «Δε θα ξανακολλήσω, δε θα επιτρέψω να καταλάβει πώς νιώθω, δε θα του δείξω τίποτα, θα παίξω μαζί του.» Ο όρκος όμως αφορά το πρότυπο «μαλάκα» που έχεις στο μυαλό σου. ( δε λέω ότι συμφωνώ με κάτι τέτοιο αλλά αυτό είναι άλλο θέμα). Μην ξεχνάς ότι ο επόμενος είναι το πολύ καλό παιδί, που κάνει στωική υπομονή ξέροντας πως πληρώνει τα σπασμένα του προηγούμενου. Ξύπνα φιλενάδα! Το γεγονός και μόνο ότι υπομένει τόσα δε σου δείχνει ότι κάτι νιώθει; Ότι θέλει να είναι μαζί σου; Μήπως να αναθεωρήσεις τον όρκο σου γιατί απέναντί σου αυτή τη φορά δεν έχεις τον μαλάκα;
Αγαπητοί μου, η ζωή είναι άδικη. Όπως πληρώνουν αυτοί έτσι κάποτε πλήρωσες και εσύ. Αυτό είναι ένα γεγονός που δεν αλλάζει! Αυτό που αλλάζει όμως είναι η συμπεριφορά σου, η οποία βέβαια εξαρτάται από αυτόν που έχουμε απέναντί μας. Αρκεί να είσαι ανοιχτόμυαλος και αντικειμενικός να δεχτείς ότι κάποιος θα σε εκτιμήσει και δεν αξίζει να πληρώνει τα σπασμένα. Στη θέση του εσύ θα ήθελες κάτι τέτοιο;
Κι αν τελικά, δεν καταφέρεις να ξεπεράσεις κάποια πράγματα, μαθαίνεις να ζεις με αυτά. Φρόντισε όμως να μην πληγώνουν άλλους που δε φταίνε σε τίποτα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου