λόγω της ημέρας (σκόρπια)

1.

Νωρίς το βράδυ στην μισοάδεια Συγγρού με τα παράθυρα ανοικτά και τη δροσιά στο πρόσωπο. Στο πλάι αμάξια, άσχημα κτίρια και κόσμος στη στάση του λεωφορείου. Οδηγώντας, σκεφτόμουν ότι η Αθήνα κάποιες φορές σε πιάνει απ’ το λαιμό με τις πιο αντιφατικές ομορφιές. Σχεδόν ταυτόχρονα, το κορίτσι, κοιτώντας κάπου αόριστα μπροστά, μου είπε απότομα «το να ζεις εδώ είναι ανυπόφορο».

2.

Παρακολουθούσε την οθόνη και τα δάχτυλά του έσφιγγαν το πλάι της καρέκλας. Είχαν πεταχτεί οι φλέβες στο λαιμό και το πρόσωπο ήταν κόκκινο.

Κάποτε συνήθιζε να λέει, «εμείς ρε δε θα γίνουμε Αμερική». Βλέπαμε, πριν δέκα και βάλε χρόνια, σε live μετάδοση μία απ’ τις γνωστές καταδιώξεις της αμερικάνικης αστυνομίας που καταλήγουν σε σύλληψη ή θάνατο κάποιου φυγά. Τα έβλεπε και μουρμούριζε. Άνοιγε τη μία μπύρα μετά την άλλη. Βλέπαμε για το Αμπου Γκραιμπ. Κρατούμενοι χωρίς στοιχεία, χωρίς κατηγορίες, χωρίς δικηγόρο. Ανώνυμοι βασανισμένοι και φωτογραφίες που οι ίδιοι οι δεσμοφύλακες δημοσιεύουν. «Εμείς ρε δε θα γίνουμε Αμερική, εδώ έχουμε κινήματα ζωντανά, εδώ η αριστερά έχει ιστορία, εδώ η ιστορία ακόμη μυρίζει χούντα».

«Εμείς ρε δε θα γίνουμε Αμερική». Ακόμη και η φτώχια εκεί είναι διαφορετική. Όταν πήγα εκεί για λίγες μέρες, του περιέγραφα τις βόλτες στη Νέα Ορλεάνη και άλλες μικρότερες πόλεις του νότου. Τις πινακίδες “no trespassing” μπροστά σε ετοιμόρροπα τροχόσπιτα. Τις γειτονιές των μαύρων που δεν μπορούσες να φανταστείς ότι κόσμος μένει στ’ αλήθεια και τις απειλές προς τυχόν κλέφτες. «Εμείς ρε δε θα γίνουμε Αμερική, εμείς δε θα σκοτωθούμε μεταξύ μας. Εδώ έχει κοινότητες, γειτονιές, οι ταινίες δείχνουν ακόμη τον πόνο του φτωχού, τις ίδιες ιστορίες μας έλεγαν οι παππούδες μας και οι σημερινοί μετανάστες». Έτσι έλεγε, σίγουρος και ανακουφισμένος που εδώ τα πράγματα δεν θα γύρναγαν πια πίσω.

Τώρα, κοιτούσε τα πρόσωπα μιας ακόμη φουρνιάς πιτσιρικάδων στο σάιτ της αστυνομίας. Κι ύστερα προληπτικές προσαγωγές και ηλεκτροσόκ και ξύλο, πολύ ξύλο. Στη Μπουμπουλίνας ακόμη δέρνουν.

Τώρα, άκουγε κάποιον αριστερό να μιλάει για «περίεργη και χαλαρή στάση της αστυνομίας» απέναντι σε επί 6 μήνες απλήρωτους εργάτες. Κι ύστερα ανακοινώσεις και επερωτήσεις και ποστ (να σαν κι αυτό). Γεμίσαμε φαντάσματα.

Δεν μιλούσε, μόνο έσφιγγε την καρέκλα.

3.

«Εν πλήρει συγχύσει ένοχοι» ( και όχι πια αθώοι όπως το θελε ο στίχος ) παρακολουθούμε το φεστιβάλ του αυταρχισμού ζητώντας πότε ΕΔΕ και πότε απάντηση από τον ένα ή τον άλλο υπουργό. Τις προάλλες είδα στο μετρό Ακρόπολης να ψάχνουν όποιον έβρισκαν μπροστά τους, αρκεί να είχε τσάντα. Προσαγωγές πριν ξεκινήσει η διαμαρτυρία «επειδή είχε μάσκα». Πολύ αργότερα καμιά τριανταριά δελτάδες πιάνουν έναν πιτσιρικά στην Αιόλου. Του περνάνε χειροπέδες, τον βάζουν να φορέσει τη μάσκα που είχε μαζί του και τον τοποθετούν μπροστά τους να περπατάει πρώτος ενώ οι άλλοι ακολουθούν με τα μηχανάκια πίσω του. Επίδειξη του τρόπαιου, διασυρμός και ξεφτίλα. Μέχρι και από το (όχι και τόσο αριστερό ή αναρχικό) μαγκαζέ ο κόσμος εξανίσταται. Φωνάζουν «τί είναι αυτά που κάνετε στο παιδί;» «ντροπή». Ένας απ’ τους μπροστινούς δελτάδες σήκωσε το χέρι του, κάνοντας το σήμα της νίκης. Ανάμεσα στους αστυνομικούς που έψαχναν στο μετρό Ακρόπολης, ένα παιδί απ’ το χωριό μου. Μου μίλησε, έχασα την ψυχραιμία μου. Τον έχω δει χιλιάδες φορές, έχουμε παίξει μπάσκετ, έχουμε πιει μπύρες στο πανηγύρι. Τώρα, όταν του είπα ότι είναι παράνομο να ψάχνετε χύμα τον κόσμο, χωρίς αιτιολογία μου λέει: «Υπάρχει αιτιολογία. Λόγω της ημέρας και λόγω ενδυμασίας».

Λόγω ενδυμασίας, λόγω βλασφημίας, λόγω ανάγκης, λόγω χρεών, λόγω διαμαρτυρίας, λόγω αντίδρασης, λόγω τακτικής, λόγω της ημέρας, λόγω της επίσκεψης, λόγω του ελλείμματος, λόγω ευρωπαϊκού προσανατολισμού, λόγω της πίστης, λόγω νηφαλιότητας, λόγω υπευθυνότητας, λόγω της ημέρας ξαναλέω, παρακαλείστε να συνεχίσετε να παρακολουθείτε ήρεμοι και χωρίς πολλά πολλά φίλους, συγγενείς και άγνωστους περαστικούς να εξευτελίζονται. Μην ανησυχείτε, αύριο θα διαταχθεί επείγουσα ΕΔΕ. Θα αποδοθεί δικαιοσύνη, θα δείτε. Θα το πουν και στις ειδήσεις.

http://tovytio.wordpress.com/2012/10/12/log-imeras/