Αλλάζουμε, άρα ζούμε...

....του Παναγιώτη Δημητριάδη

Όπως θα έχετε διαπιστώσει και στα προηγούμενα άρθρα μου, απολαμβάνω να μιλάω για τη ζωή καταρχήν διότι είναι ένα θέμα δύσκολο αλλά σε κάθε περίπτωση δε χρήζει ιδιαίτερης έρευνας, είναι κάτι περισσότερο πρακτικό και εκεί έγκειται και ο προβληματισμός μου. 

 Με κυριεύει αμηχανία αναλογιζόμενος ποιος είμαι εγώ που θα μιλήσω για τη ζωή. Παραβλέποντας τον μυστήριο-λογικό προβληματισμό μου θα μιλήσω για την αλλαγή στη ζωή μας. Αλλάζουμε; πρέπει να αλλάζουμε, πως αλλάζουμε, γιατί αλλάζουμε, αντιλαμβάνονταν οι υπόλοιποι την αλλαγή μας;

Είναι δεδομένο ότι αλλάζουμε, αυτό ισχύει ακόμα και για τους πιο συντηρητικούς είναι κάτι δεδομένο. Τι μας αλλάζει; τα βιώματα μας, οι συνήθειες, οι φοβίες, τα συναισθήματα μας ακόμα και το DNA. Η φύση, ο Θεός, η νομοτέλεια, ο χαρακτήρας μας, μας επιβάλλουν την αλλαγή, ακόμα και αυτοί οι οποίοι δεν προσέχουν τον εαυτό τους και τους συνεπαίρνει η συνήθεια, αλλάζουν προς το χειρότερο. Οι συνήθειες όμως αποθηκεύονται σαν βιώματα και τελικά γίνονται ο χαρακτήρας μας και άρα φτάνουμε να λέμε έχασα τον εαυτό μου, είμαι εκτός εαυτού, έχω άγχος, αυτοκτονώ, χωρίζω γιατί βαρέθηκα.

Από την άλλη πλευρά είναι οι φοβίες. Φοβόμαστε την αλλαγή, φοβόμαστε να μείνουμε ίδιοι, φοβόμαστε τους άλλους, τον κακό μας εαυτό, τις καταστάσεις. Πάνω από όλα όμως φοβόμαστε να έχουμε θάρρος, φοβόμαστε να αντιμετωπίσουμε το φόβο. Οι φοβίες δεν είναι τίποτα άλλο, από σημάδια χαραγμένα στην ασυνείδητη υπόσταση τον νου, αλλά και στην συνειδητή ανάλογα με την αιτία της φοβίας. Οι φοβίες όμως έχουν να κάνουν και με το DNA μιλώντας για κληρονομικότητα, εύκολα αποδεικνύεται κάτι τέτοιο. Το DNA όμως είναι και παράγοντας αλλαγής, υπάρχουν κάποιοι χαρακτήρες οι οποίοι δεν ανέχονται την στασιμότητά και υποχρεωτικά ωθούνται σε μια αλλαγή όπως οι επαναστάτες, οι επιστήμονες και όλα εκείνα τα ανήσυχα πνεύματα.

Δεν μας ρωτάει κανείς δηλαδή κι όμως αλλάζουμε. Τα πάντα αλλάζουν όπως είπε και ο Ηράκλειτος, το αν οι άλλοι θα το αντιληφθούν είναι άλλο θέμα. Μερικοί λένε "σε έχω μάθει" κι όμως έχουν κλειδώσει μόνο σε εκείνα τα χαρακτηριστικά τα οποία του δείξαμε στην αρχή, άλλωστε η εξέλιξη κάθε πράγματος διαθέτει την αποτύπωση του αρχικού άρα κάποιες σταθερές συμπεριφορές δεν τον κάνουν όμοιο και απαράλλαχτο αλλά είμαστε εμείς που δεν έχουμε εντοπίσει την διαφορετικότητά του.

Αλλάζουμε και δε το καταλαβαίνουμε, αλλάζουμε και φοβόμαστε, αλλάζουμε και το αντιμετωπίζουμε. Σε κάθε περίπτωση πρέπει να το λέμε, να μην υποκρινόμαστε, να είμαστε αληθινοί διότι τότε έχουμε αυτοεκτίμηση, τότε κερδίζουμε την εκτίμηση, τότε ζούμε αληθινά. Άκου την καρδιά σου, ζήσε αληθινά. Χαμογέλα ρε τι σου ζητάω.