....του Ραφαήλ Παπαδόπουλου
Είναι ευρέως γνωστό ότι στοιχείο απαραίτητο για την οικοδόμηση και τη σταθεροποίηση των πολιτικών ταυτίσεων, είναι ο ορισμός ενός θανάσιμου προαιώνιου εχθρού, εσωτερικού ή εξωτερικού, που απειλεί τη συνοχή της ομάδας (έθνους, φυλής, τάξης κτλ), και συνεπώς πρέπει να εξοντωθεί και να απαξιωθεί πλήρως, προκειμένου η ομάδα να οδεύσει επιτυχώς προς ένα ιδανικό μεγαλείου ευημερίας και κυριαρχίας, που της έχει αδίκως στερήσει ο σατανικός και δολοπλόκος εχθρός. Η ιστορία μας δίνει ουκ ολίγα παραδείγματα του σχήματος αυτού, που παράγει πολιτικά μίση και πάθη, από το κάψιμο «αιρετικών» από την Ιερά Εξέταση, μέχρι και το ναζιστικό ολοκαύτωμα των Εβραίων.
Στα καθ’ ημάς τώρα, στη «Νέα Ελλάδα», των Σαμαρά και Βενιζέλου, η νεοφιλελεύθερη και συντηρητική ακροδεξιά που κυβερνά, προσπαθεί με κάθε μέσο να ωραιοποιήσει την τραγική κατάσταση της χώρας, βαφτίζοντας «αναπτυξιακή πορεία» την οικονομική και κοινωνική γενοκτονία για την οποία είναι υπεύθυνη, και η οποία σηματοδοτείται από τις καθημερινές αυτοκτονίες, την πείνα, την ανεργία και την εξαθλίωση, σε βαθμό πρωτοφανή από το 1945. Πέρα από τα κλασσικά μέσα που χρησιμοποιεί κάθε ετοιμόρροπο αυταρχικό καθεστώς που ασκεί αντικοινωνικές πολιτικές, προκειμένου να κρατηθεί στην εξουσία και να αντιμετωπίσει τις λαϊκές αντιδράσεις(πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, αυθαίρετες συλλήψεις και βασανισμοί αντιφρονούντων, αριστερών και αναρχικών, περιορισμός διαδηλώσεων, αστυνομική βία, χειραγώγηση της δικαιοσύνης και των ΜΜΕ, με πρόσφατο παράδειγμα το βίαιο και ξαφνικό κλείσιμο της ΕΡΤ κτλ), χωρίς να παραλείψουμε βέβαια και την παράλληλη, σε αγαστή συνεργασία με τις δυνάμεις καταστολής, δολοφονική δράση του γνωστού ναζιστικού εκτρώματος, η κυβέρνηση επιστρατεύει, όπως είθισται σε κράτος «έκτακτης ανάγκης» και μιμούμενη την προπαγάνδα αντίστοιχων καθεστώτων, όπως της Χιτλερικής Γερμανίας, και το προαναφερθέν εργαλείο της ιδεολογικής κατασκευής του «εσωτερικού εχθρού», στην οποίο αποδίδει το ναυάγιο που ζει η χώρα.
Οι δύο πιο συνήθεις έως τώρα μορφές αυτής της «εσωτερικής απειλής», ήταν, πρώτον, οι, κατά την πρωθυπουργική ρήση, «τύραννοι» μετανάστες, που υποσκάπτουν την «ελληνικότητα» και την(ανύπαρκτη) «εθνική ομοιογένεια», κάτι που συμπληρώνει τη μισαλλόδοξη ρητορική των «αδελφών» νεοναζί, και βασίζεται στο γνωστό κόλπο να κρύβονται οι πραγματικοί εγκληματίες μέσω της στοχοποίησης των πλέον αδύναμων και εκτεθειμένων συνανθρώπων μας(τρανταχτό παράδειγμα οι κυβερνητικές παλινωδίες στον αντιρατσιστικό νόμο). Ένας δεύτερος «εσωτερικός εχθρός», από πιο «φιλελεύθερη» οπτική, είναι η «διεφθαρμένη» και «συντεχνιακή» αριστερά, που μέσω των συνδικάτων, υπερασπίζεται μανιωδώς τα «προνόμια» ορισμένων «προνομιούχων ομάδων» (ΔΥ κτλ), που βλάπτουν το «γενικό συμφέρον» και εμποδίζουν το, σύμφυτο με αυτό, άνοιγμα της οικονομίας στις «υγιείς» δυνάμεις της αγοράς.
Πρόσφατα, στον κατάλογο αυτό έχει προστεθεί και η υποτιθέμενη, «εμφυλιοπολεμική» Αριστερά, που προσδιορίζει κυρίως τους αναρχικούς, αλλά και κάποιες δυνάμεις εντός του ΣΥΡΙΖΑ και αριστερά αυτού. Οι δυνάμεις αυτές νοσταλγούν, κατά την κυβέρνηση και τα φερέφωνά της στα ΜΜΕ και πολλά ακροδεξιά μπλογκ, τον Εμφύλιο, και στοχεύουν στη βίαιη ανατροπή του αστικού κοινωνικοπολιτικού καθεστώτος (εξ’ ου και η αξιωματική αντιπολίτευση κατηγορείται για «υπόθαλψη της τρομοκρατίας»(!)). Η κυβερνητική προπαγάνδα και οι προσφιλείς της θεωρητικοί των «δύο άκρων», βρήκαν την επιβεβαίωση της άποψης αυτής, στο περίφημο σύνθημα «ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-Μελιγαλάς», που ακούγεται συχνά στις αντιφασιστικές πορείες, από αναρχικούς και ριζοσπάστες αριστερούς. Με αφορμή το σύνθημα αυτό και παράλληλα, με την ανιστόρητη «αποκατάσταση» των δικτατόρων Μεταξά και Παπαδόπουλου και την, μέσω της σχολικής εκπαίδευσης, προβολή του ανύπαρκτου κοινωνικού τους έργου(π.χ το τερατώδες ψέμα για την ίδρυση του ΙΚΑ από το καθεστώς Μεταξά), επιχειρείται η αντιδιαστολή των «ευεργετικών» δεξιών δικτατοριών, με την υποτιθέμενη «βαρβαρότητα» της ΕΑΜικης αντίστασης. Ως απόδειξη της βαρβαρότητας αυτής προσκομίζεται ο φόνος των δωσίλογων στο Μελιγαλά της Καλαμάτας από τις δυνάμεις του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, το Σεπτέμβριο του 1944. Το γεγονός αυτό, συντελέστηκε σε μια περιοχή που ήταν μία από τις κύριες έδρες των ταγμάτων ασφαλείας, Ελλήνων συνεργατών των Γερμανών, που δρούσαν ενόπλως κατά της Αντίστασης, στα πλαίσια της ανάσχεσης του «κομμουνιστικού κινδύνου», και πρωταγωνίστησαν σε απίστευτες θηριωδίες κατά του άμαχου πληθυσμού(Καλάβρυτα, Δίστομο, Κομμένο, Χορτιάτης κτλ), και ήρθε ως η αναμενόμενη και ηθικά επιβεβλημένη τιμωρία τους από την Αντίσταση, όταν ελευθερώθηκε η περιοχή. Η τιμωρία αυτή επιχειρείται να παρουσιαστεί ως «σφαγή αμάχων» και όχι ως αντιμετώπιση ενόπλων δωσίλογων, ώστε να στιγματιστεί ηθικά το έπος της Αντίστασης, και να εξαγνιστούν οι δωσίλογοι, που κερδοσκοπούσαν πάνω στην ανέχεια, την πείνα και το αίμα χιλιάδων συμπατριωτών τους. Αυτό βεβαίως διαψεύδεται πανηγυρικά από τους αριθμούς και τα γεγονότα(υλικό με αναλυτικά στοιχεία και τα σχετικά συμβάντα παρατίθεται στο τέλος του άρθρου, για όποιον ενδιαφέρεται). Αυτά τα «θύματα» τιμούν κάθε χρόνο οι χρυσαυγίτες, με μνημόσυνο-παρωδία που διοργανώνουν στο Μελιγαλα, με την ανοχή του κράτους, μιας και είναι γνωστό ότι πολλά στελέχη της ΧΑ είναι γόνοι δοσίλογων.
Έτσι, ο Μελιγαλάς έχει προσλάβει συμβολική αξία για τη Δεξιά και ακροδεξιά συλλογική αφήγηση, μαζί με τις εξωφρενικές κατηγορίες κατά του ΕΑΜ ως «δακτύλου ΕΣΣΔ», που δήθεν ήθελε να κάνει την Ελλάδα σοβιετικό κράτος, κάτι που η Αντίσταση ποτέ δεν επεδίωξε. Με τη βρετανική επέμβαση, και τη βίαιη παλινόρθωση του αντιεαμικού μοναρχοφασισμού(νόθο δημοψήφισμα του 46 και επαναφορά της μοναρχίας), από το παλαιό και φθαρμένο πολιτικό προσωπικό που είχε μηδενική συμμετοχή στην Αντίσταση, οδηγηθήκαμε, μέσω των Δεκεμβριανών και της «λευκής τρομοκρατίας», στον Εμφύλιο, όπου, προκειμένου να διατηρηθεί ανέπαφη η εξουσία του αστικού μπλοκ, που φοβήθηκε τη λαϊκή υποστήριξη και την αυξανόμενη δύναμη του ΕΑΜ, οι αντιστασιακοί βαφτίστηκαν «συμμορίτες» και οι δωσίλογοι «εθνικόφρονες», και αποτέλεσαν τον «εθνικό στρατό» έναντι του ΔΣΕ. Η οριστική συντριβή του ΕΑΜ, που οφείλεται και στα τραγικά λάθη και εμμονές της ηγεσίας του ΚΚΕ, κατέληξε στη θεμελίωση του «κράτους τους Δεξιάς», υπό την ηγεσία προσώπων με αποδεδειγμένη ή ενδεχόμενη συνεργασία με τον κατακτητή(Καραμανλής, Αβέρωφ, Γκοτζαμάνης κτλ), και με κύρια γνωρίσματα την εξορία και τις διώξεις κατά αριστερών, την κατάληψη θέσεων εξουσίας από πρώην δοσίλογους, την αμνήστευση εγκληματιών πολέμου(π.χ υπόθεση Μέρτεν), τη νοθεία στις εκλογές, τον αντικομμουνισμό, τα θεσμικά πραξικοπήματα, και την αυθαίρετη κρατική και παρακρατική βία(δολοφονία Λαμπράκη, Ιουλιανά κτλ). Το κράτος αυτό έκλεισε τον κύκλο του με την πτώση της δικτατορίας Παπαδόπουλου και την κυπριακή τραγωδία.
Οι δύο πιο συνήθεις έως τώρα μορφές αυτής της «εσωτερικής απειλής», ήταν, πρώτον, οι, κατά την πρωθυπουργική ρήση, «τύραννοι» μετανάστες, που υποσκάπτουν την «ελληνικότητα» και την(ανύπαρκτη) «εθνική ομοιογένεια», κάτι που συμπληρώνει τη μισαλλόδοξη ρητορική των «αδελφών» νεοναζί, και βασίζεται στο γνωστό κόλπο να κρύβονται οι πραγματικοί εγκληματίες μέσω της στοχοποίησης των πλέον αδύναμων και εκτεθειμένων συνανθρώπων μας(τρανταχτό παράδειγμα οι κυβερνητικές παλινωδίες στον αντιρατσιστικό νόμο). Ένας δεύτερος «εσωτερικός εχθρός», από πιο «φιλελεύθερη» οπτική, είναι η «διεφθαρμένη» και «συντεχνιακή» αριστερά, που μέσω των συνδικάτων, υπερασπίζεται μανιωδώς τα «προνόμια» ορισμένων «προνομιούχων ομάδων» (ΔΥ κτλ), που βλάπτουν το «γενικό συμφέρον» και εμποδίζουν το, σύμφυτο με αυτό, άνοιγμα της οικονομίας στις «υγιείς» δυνάμεις της αγοράς.
Πρόσφατα, στον κατάλογο αυτό έχει προστεθεί και η υποτιθέμενη, «εμφυλιοπολεμική» Αριστερά, που προσδιορίζει κυρίως τους αναρχικούς, αλλά και κάποιες δυνάμεις εντός του ΣΥΡΙΖΑ και αριστερά αυτού. Οι δυνάμεις αυτές νοσταλγούν, κατά την κυβέρνηση και τα φερέφωνά της στα ΜΜΕ και πολλά ακροδεξιά μπλογκ, τον Εμφύλιο, και στοχεύουν στη βίαιη ανατροπή του αστικού κοινωνικοπολιτικού καθεστώτος (εξ’ ου και η αξιωματική αντιπολίτευση κατηγορείται για «υπόθαλψη της τρομοκρατίας»(!)). Η κυβερνητική προπαγάνδα και οι προσφιλείς της θεωρητικοί των «δύο άκρων», βρήκαν την επιβεβαίωση της άποψης αυτής, στο περίφημο σύνθημα «ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-Μελιγαλάς», που ακούγεται συχνά στις αντιφασιστικές πορείες, από αναρχικούς και ριζοσπάστες αριστερούς. Με αφορμή το σύνθημα αυτό και παράλληλα, με την ανιστόρητη «αποκατάσταση» των δικτατόρων Μεταξά και Παπαδόπουλου και την, μέσω της σχολικής εκπαίδευσης, προβολή του ανύπαρκτου κοινωνικού τους έργου(π.χ το τερατώδες ψέμα για την ίδρυση του ΙΚΑ από το καθεστώς Μεταξά), επιχειρείται η αντιδιαστολή των «ευεργετικών» δεξιών δικτατοριών, με την υποτιθέμενη «βαρβαρότητα» της ΕΑΜικης αντίστασης. Ως απόδειξη της βαρβαρότητας αυτής προσκομίζεται ο φόνος των δωσίλογων στο Μελιγαλά της Καλαμάτας από τις δυνάμεις του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, το Σεπτέμβριο του 1944. Το γεγονός αυτό, συντελέστηκε σε μια περιοχή που ήταν μία από τις κύριες έδρες των ταγμάτων ασφαλείας, Ελλήνων συνεργατών των Γερμανών, που δρούσαν ενόπλως κατά της Αντίστασης, στα πλαίσια της ανάσχεσης του «κομμουνιστικού κινδύνου», και πρωταγωνίστησαν σε απίστευτες θηριωδίες κατά του άμαχου πληθυσμού(Καλάβρυτα, Δίστομο, Κομμένο, Χορτιάτης κτλ), και ήρθε ως η αναμενόμενη και ηθικά επιβεβλημένη τιμωρία τους από την Αντίσταση, όταν ελευθερώθηκε η περιοχή. Η τιμωρία αυτή επιχειρείται να παρουσιαστεί ως «σφαγή αμάχων» και όχι ως αντιμετώπιση ενόπλων δωσίλογων, ώστε να στιγματιστεί ηθικά το έπος της Αντίστασης, και να εξαγνιστούν οι δωσίλογοι, που κερδοσκοπούσαν πάνω στην ανέχεια, την πείνα και το αίμα χιλιάδων συμπατριωτών τους. Αυτό βεβαίως διαψεύδεται πανηγυρικά από τους αριθμούς και τα γεγονότα(υλικό με αναλυτικά στοιχεία και τα σχετικά συμβάντα παρατίθεται στο τέλος του άρθρου, για όποιον ενδιαφέρεται). Αυτά τα «θύματα» τιμούν κάθε χρόνο οι χρυσαυγίτες, με μνημόσυνο-παρωδία που διοργανώνουν στο Μελιγαλα, με την ανοχή του κράτους, μιας και είναι γνωστό ότι πολλά στελέχη της ΧΑ είναι γόνοι δοσίλογων.
Έτσι, ο Μελιγαλάς έχει προσλάβει συμβολική αξία για τη Δεξιά και ακροδεξιά συλλογική αφήγηση, μαζί με τις εξωφρενικές κατηγορίες κατά του ΕΑΜ ως «δακτύλου ΕΣΣΔ», που δήθεν ήθελε να κάνει την Ελλάδα σοβιετικό κράτος, κάτι που η Αντίσταση ποτέ δεν επεδίωξε. Με τη βρετανική επέμβαση, και τη βίαιη παλινόρθωση του αντιεαμικού μοναρχοφασισμού(νόθο δημοψήφισμα του 46 και επαναφορά της μοναρχίας), από το παλαιό και φθαρμένο πολιτικό προσωπικό που είχε μηδενική συμμετοχή στην Αντίσταση, οδηγηθήκαμε, μέσω των Δεκεμβριανών και της «λευκής τρομοκρατίας», στον Εμφύλιο, όπου, προκειμένου να διατηρηθεί ανέπαφη η εξουσία του αστικού μπλοκ, που φοβήθηκε τη λαϊκή υποστήριξη και την αυξανόμενη δύναμη του ΕΑΜ, οι αντιστασιακοί βαφτίστηκαν «συμμορίτες» και οι δωσίλογοι «εθνικόφρονες», και αποτέλεσαν τον «εθνικό στρατό» έναντι του ΔΣΕ. Η οριστική συντριβή του ΕΑΜ, που οφείλεται και στα τραγικά λάθη και εμμονές της ηγεσίας του ΚΚΕ, κατέληξε στη θεμελίωση του «κράτους τους Δεξιάς», υπό την ηγεσία προσώπων με αποδεδειγμένη ή ενδεχόμενη συνεργασία με τον κατακτητή(Καραμανλής, Αβέρωφ, Γκοτζαμάνης κτλ), και με κύρια γνωρίσματα την εξορία και τις διώξεις κατά αριστερών, την κατάληψη θέσεων εξουσίας από πρώην δοσίλογους, την αμνήστευση εγκληματιών πολέμου(π.χ υπόθεση Μέρτεν), τη νοθεία στις εκλογές, τον αντικομμουνισμό, τα θεσμικά πραξικοπήματα, και την αυθαίρετη κρατική και παρακρατική βία(δολοφονία Λαμπράκη, Ιουλιανά κτλ). Το κράτος αυτό έκλεισε τον κύκλο του με την πτώση της δικτατορίας Παπαδόπουλου και την κυπριακή τραγωδία.
Όμως, ακόμη και στη μεταπολίτευση, και παρά την ισχυρή παρουσία της Αριστεράς και τις δημοκρατικές τομές των πρώτων χρόνων του ΠΑΣΟΚ, πριν αυτό εκμαυλιστεί και γίνει αυτό που είναι σήμερα, η δημοκρατική επανάσταση και η απαλλαγή από τους νοσταλγούς του φασισμού και τα συμφέροντα που εκπροσωπούν δεν προωθήθηκε τολμηρά και δεν ολοκληρώθηκε ποτέ, με αποτέλεσμα τα σπέρματα του αυταρχισμού και της ακροδεξιάς «εθνικοφροσύνης», μαζί με την έλευση του οικονομικού φασισμού, δηλαδή του νεοφιλελευθερισμού, και την κατάρρευση της ΕΣΣΔ, να θεριέψουν και να σηκώσουν πάλι κεφάλι, με τον πρώτο σοβαρό κλονισμό του πολιτικού συστήματος από το 2010 και μετά. Τα συμφέροντα αυτά εκπροσωπήθηκαν κυρίως από την «αστική» και «φιλελεύθερη» ΝΔ, και τα εκ δεξιών της σχήματα(Εθνική Παράταξη, Πολιτική Άνοιξη, και πρόσφατα το ΛΑΟΣ και τη ΧΑ). Όλα αυτά τα σχήματα, είχαν αποδεδειγμένα έμμεσες ή άμεσες σχέσεις με τη ΝΔ, που υπήρξε γι αυτές «αδελφή παράταξη», μήτρα και δημοκρατικό προσωπείο. Η πραγματική προέλευση της ΝΔ αποκαλύπτεται τώρα, υπό την ηγεσία Σαμαρά(του ίδιου που στήριξε ολόκληρη την πολιτική του σταδιοδρομία στη μαζική παραληρηματική φρενίτιδα για το τεχνητά διογκωμένο και ουσιαστικά ανύπαρκτο «Μακεδονικό», προσθέτοντας ανώφελα μια μόνιμη εστία έντασης στις σχέσεις μας με τη γείτονα χώρα, που θα μπορούσαν να είναι ειρηνικές και αμοιβαία επωφελείς, αν, όπως οφείλαμε, είχαμε αναγνωρίσει το δικαίωμα της γείτονος χώρας και του λαού της στον αυτοπροσδιορισμό). Στη ΝΔ του «μακεδονομάχου» Σαμαρά, όπου βρήκαν καταφύγιο διάφορα απολειφάδια της εθνικοφροσύνης και νοσταλγοί της δικτατορίας(Κρανιδιώτης, Βορίδης, Γεωργιάδης κτλ), όπου ανθούν οι γκεμπελικού τύπου πρακτικές παραπληροφόρησης και κατασυκοφάντησης των πολιτικών αντιπάλων(π.χ η περίφημη «Ομάδα Αλήθειας»), όπου έχουν αναχθεί σε σπορ οι προσλήψεις κομματικών ημετέρων(κραυγαλέο το παράδειγμα της καταργημένης ΕΡΤ), όπου κάποιος με συμπτώματα ψυχασθένειας γίνεται υπουργός υγείας, όπου τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι άγνωστη λέξη, όπου ο αρχηγός της «μιλάει με το Θεό», και όπου τα μόνα σημάδια κρατικής παρουσίας και «πρόνοιας» που έχουν απομείνει είναι οι αστυνομικές περιπολίες για την επιβολή του «νόμου και της τάξης», οι παρεμβάσεις στη δικαιοσύνη, οι πολλαπλές συντάξεις σε «επίτιμους» τύπου Μητσοτάκη, οι φοροαπαλλαγές σε μεγαλοεπιχειρηματίες και η μισθοδοσία των κληρικών.
Αυτά συνθέτουν το σκηνικό στη σημερινή Ελλάδα. Ιδού λοιπόν γιατί οι κυβερνώντες και τα φιλικά σε αυτούς ΜΜΕ, πανικοβάλλονται στο άκουσμα του Μελιγαλά. Οι κυβερνώντες θαυμαστές του «εθνάρχη» Καραμανλή και του δοσίλογου Αβέρωφ, και κρυφοί νοσταλγοί του Μεταξά και του Παπαδόπουλου, αντάμα με τους συγκυβερνώντες φανερούς νοσταλγούς τους και αρνητές του Πολυτεχνείου και του Ολοκαυτώματος, παρά τις διαφορές και την αντιπαράθεση που υποκρίνονται ότι έχουν, ουσιαστικά αναγνωρίζουν στο πρόσωπο των ταγματασφαλιτών τους κοινούς τους προγόνους και την άμεση συγγένεια ιδεών και συμφερόντων που τους συνδέει. Και όσο πιο πολύ συνειδητοποιούν αυτή τη συγγένεια, σφιχταγκαλιάζονται στη νομή της εξουσίας, γιατί γνωρίζουν ότι οι πορείες τους είναι άρρηκτα δεμένες απέναντι στην Αριστερά, και ότι ή μαζί θα κυριαρχήσουν ή μαζί θα χαθούν. Γι αυτό οι φωνές και τα γρυλίσματα των μεν και των δε γίνονται όλο και πιο έντονα στο άκουσμα των λέξεων Αριστερά, ΕΑΜ, Μελιγαλάς, και οποιωνδήποτε σχετικών. Δεν τους απωθούν τόσο τα γεγονότα στο Μελιγαλά, όσο αυτό που σηματοδοτούν τα γεγονότα αυτά και το εαμικό κίνημα, δηλαδή τον αέναο αγώνα για δημοκρατία, ισότητα και ελευθερία.
Τρομοκρατούνται στην ιδέα της τιμωρίας που υπέστησαν οι τύραννοι του λαού, που παρουσίαζαν τη συμμετοχή τους στην εξαθλίωση των συμπολιτών τους και τις θηριωδίες τους εναντίον αμάχων και ανταρτών, ως «εθνική δράση» για τη «σωτηρία από τον μπολσεβικισμό». Ως οι ιδεολογικοί τους απόγονοι και εκφραστές του αντικομμουνισμού και της «εθνικοφροσύνης», την οποία επιχειρούν να καταστήσουν και πάλι κυρίαρχη, η σαμαρική ακροδεξιά ΝΔ και η ναζιστική ΧΑ, προσπαθούν να βυθίσουν τη χώρα στην εξαθλίωση και το σκοταδισμό, παραλύοντας κάθε υγιή κοινωνική αντίδραση, και παρουσιάζοντας το καταστροφικό τους έργο ως μονόδρομο για να «σώσουν» τη χώρα από τον «νεομπολσεβικισμό» του ΣΥΡΙΖΑ και της Αριστεράς, στα χνάρια της «εθνοσωτήριας» δράσης των ταγματασφαλιτών κατά της αντιστασιακής Αριστεράς. Είναι συνεπώς απολύτως φυσικό να φρίττουν και να ωρύονται οι πάσης φύσεως δεξιοί, με προεξέχοντες τους νεοδημοκράτες και τους χρυσαυγίτες, στο άκουσμα του συνθήματος «ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-Μελιγαλάς», διότι τους υπενθυμίζει συνειρμικά το ενδεχόμενο να δημιουργηθεί ένα αυτόνομο και μαζικό λαϊκό κίνημα, με την Αριστερά στην πρωτοπορία, που θα τρέφεται από οργή και αγανάκτηση για το αβίωτο παρόν, αλλά και ελπίδα και αποφασιστικότητα για ένα καλύτερο μέλλον αξιοπρέπειας, ισονομίας και δημοκρατίας, το οποίο κίνημα θα τους ανατρέψει και θα τους τσακίσει, όπως έκανε το ΕΑΜ.
Αυτά συνθέτουν το σκηνικό στη σημερινή Ελλάδα. Ιδού λοιπόν γιατί οι κυβερνώντες και τα φιλικά σε αυτούς ΜΜΕ, πανικοβάλλονται στο άκουσμα του Μελιγαλά. Οι κυβερνώντες θαυμαστές του «εθνάρχη» Καραμανλή και του δοσίλογου Αβέρωφ, και κρυφοί νοσταλγοί του Μεταξά και του Παπαδόπουλου, αντάμα με τους συγκυβερνώντες φανερούς νοσταλγούς τους και αρνητές του Πολυτεχνείου και του Ολοκαυτώματος, παρά τις διαφορές και την αντιπαράθεση που υποκρίνονται ότι έχουν, ουσιαστικά αναγνωρίζουν στο πρόσωπο των ταγματασφαλιτών τους κοινούς τους προγόνους και την άμεση συγγένεια ιδεών και συμφερόντων που τους συνδέει. Και όσο πιο πολύ συνειδητοποιούν αυτή τη συγγένεια, σφιχταγκαλιάζονται στη νομή της εξουσίας, γιατί γνωρίζουν ότι οι πορείες τους είναι άρρηκτα δεμένες απέναντι στην Αριστερά, και ότι ή μαζί θα κυριαρχήσουν ή μαζί θα χαθούν. Γι αυτό οι φωνές και τα γρυλίσματα των μεν και των δε γίνονται όλο και πιο έντονα στο άκουσμα των λέξεων Αριστερά, ΕΑΜ, Μελιγαλάς, και οποιωνδήποτε σχετικών. Δεν τους απωθούν τόσο τα γεγονότα στο Μελιγαλά, όσο αυτό που σηματοδοτούν τα γεγονότα αυτά και το εαμικό κίνημα, δηλαδή τον αέναο αγώνα για δημοκρατία, ισότητα και ελευθερία.
Τρομοκρατούνται στην ιδέα της τιμωρίας που υπέστησαν οι τύραννοι του λαού, που παρουσίαζαν τη συμμετοχή τους στην εξαθλίωση των συμπολιτών τους και τις θηριωδίες τους εναντίον αμάχων και ανταρτών, ως «εθνική δράση» για τη «σωτηρία από τον μπολσεβικισμό». Ως οι ιδεολογικοί τους απόγονοι και εκφραστές του αντικομμουνισμού και της «εθνικοφροσύνης», την οποία επιχειρούν να καταστήσουν και πάλι κυρίαρχη, η σαμαρική ακροδεξιά ΝΔ και η ναζιστική ΧΑ, προσπαθούν να βυθίσουν τη χώρα στην εξαθλίωση και το σκοταδισμό, παραλύοντας κάθε υγιή κοινωνική αντίδραση, και παρουσιάζοντας το καταστροφικό τους έργο ως μονόδρομο για να «σώσουν» τη χώρα από τον «νεομπολσεβικισμό» του ΣΥΡΙΖΑ και της Αριστεράς, στα χνάρια της «εθνοσωτήριας» δράσης των ταγματασφαλιτών κατά της αντιστασιακής Αριστεράς. Είναι συνεπώς απολύτως φυσικό να φρίττουν και να ωρύονται οι πάσης φύσεως δεξιοί, με προεξέχοντες τους νεοδημοκράτες και τους χρυσαυγίτες, στο άκουσμα του συνθήματος «ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-Μελιγαλάς», διότι τους υπενθυμίζει συνειρμικά το ενδεχόμενο να δημιουργηθεί ένα αυτόνομο και μαζικό λαϊκό κίνημα, με την Αριστερά στην πρωτοπορία, που θα τρέφεται από οργή και αγανάκτηση για το αβίωτο παρόν, αλλά και ελπίδα και αποφασιστικότητα για ένα καλύτερο μέλλον αξιοπρέπειας, ισονομίας και δημοκρατίας, το οποίο κίνημα θα τους ανατρέψει και θα τους τσακίσει, όπως έκανε το ΕΑΜ.
Ως η κύρια υπεύθυνη της σημερινής τραγωδίας, η κυβερνώσα στο κοινοβούλιο και η συγκυβερνώσα στους δρόμους ακροδεξιά, γνωρίζει καλά ποιο θα είναι το τέλος της σε περίπτωση συγκρότησης και επικράτησης ενός τέτοιου κινήματος. Της το υποδεικνύει ανάγλυφα το τέλος των προγόνων της στο Μελιγαλά, που είναι το τέλος κάθε τυραννικής εξουσίας, με κοινοβουλευτικό μανδύα ή χωρίς, που υποδύεται ότι εργάζεται για το καλό της κοινωνίας, ενώ ταυτόχρονα τη βυθίζει στην απελπισία, την ανέχεια και το φόβο. Το τίμημα τέτοιου θράσους και υποκρισίας είναι μόνο ένα: ο αφανισμός και η απαξίωση. Οι κυβερνώντες της ευρύτερης Δεξιάς γνωρίζουν πως η πολιτική και ιδεολογική τους υπόσταση είναι πλέον ασύμβατη με την κοινωνική αυτονομία, την πρόοδο και τη δημοκρατία, ακόμη και στην τυπική αστική της μορφή(γι αυτό και αποφεύγουν τις εκλογές, που θα σημάνουν απώλεια της εξουσίας, η οποία είναι ο μόνος τους σκοπός, και στην επόμενη Βουλή, αν θέλουν να συνεχίσουν να την κατέχουν, θα πρέπει να συγκυβερνήσουν και τυπικά με τη ΧΑ, χάνοντας το δημοκρατικό τους προσωπείο). Έτσι, βρίσκονται ενώπιον ενός στρατηγικού διλλήματος, στο οποίο βεβαίως έχουν προ πολλού απαντήσει. Είτε θα παραμείνουν στην εξουσία καταργώντας τελείως το Σύνταγμα και τη Δημοκρατία, με ή χωρίς την τυπική συμμετοχή της ΧΑ στην κυβέρνηση, αλλά πάντως με την υποστήριξή της, κάτι που για αυτούς είναι ανεπιθύμητο αλλά όχι καταστροφικό, είτε θα οδηγηθούν σε εκλογές σε συνθήκες ακραίας κοινωνικής και πολιτικής πόλωσης, ρισκάροντας την άνοδο της ριζοσπαστικής Αριστεράς στην εξουσία, τον πολιτικό και ιδεολογικό τους θάνατο, και μια τιμωρία απρόβλεπτης φύσης, που θα επιβληθεί από τη λαϊκή οργή των χιλιάδων θυμάτων τους, την οποία τρέμουν. Και καλά κάνουν…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου