Αντιφάσεις

...του Θωμά Καλοκύρη

Αντίφαση, εναλλαγή. Χαρακτηρίζουν τη διάθεση και τη σκέψη μας. Μα μήπως κι η ζωή διαφέρει; Το σκοτάδι και το φως. Η χαρά κι η θλίψη. Η ζωή κι ο θάνατος. Η ύπαρξη κι η ανυπαρξία. Ζεύγη αντιθέτων.

Αντιφατική η συμπεριφορά των ανθρώπων. Δε πρέπει να μας εκπλήσσει. Είναι στοιχείο του πολύπλευρου χαρακτήρα μας, των φωτεινών και σκοτεινών πτυχών μας. Όχι όλων των ανθρώπων. Κάποιοι στερούνται αυτής της συναρπαστικής δυνατότητας.

Δεν υπάρχουν συνταγές ευτυχίας, δεν υπάρχουν συνταγές επιτυχίας. Πάντα το ένιωθα. Και πάντα ξέρουμε πώς θα πετύχουμε σαν βρούμε εκείνο το στόχο που θα νοηματοδοτεί την πορεία μας. Η επιτυχία στηρίζεται σε αναρίθμητους, ανεπαίσθητους παράγοντες, που όλοι μαζί συνθέτουν μια λεπτή κλωστή, πάνω στην οποία θα πρέπει να ισορροπούμε αν θελήσουμε να φτάσουμε στην αντίπερα όχθη.

Κοινωνική αποδοχή. Ίσως την αποζητάμε για να καταπολεμήσουμε την ίδια μας την μοναχική φύση. Για να γίνουμε αποδεκτοί κι απ’ τον ίδιο μας τον εαυτό, ζώντας σπουδαία μέσα απ’ τα μάτια των άλλων. Πώς μπορείς να είσαι αντισυμβατικός όταν επιδιώκεις να γίνεις κοινωνικά αποδεκτός; Αυτό δε σημαίνει πώς πασχίζεις να αφομοιώσεις τις κοινωνικές επιταγές με τέτοια ευρυθμία ώστε να λάβεις ένα διθυραμβικό χειροκρότημα γι’ αυτήν σου την κοινωνική ενσωμάτωση;

Δε πρέπει να ταυτίζουμε το συμβατικό με το δυστυχισμένο ή τ’ αντίστροφο. Πρέπει να σταματάμε και να σκεφτόμαστε. Με κριτική ματιά να εισχωρούμε μέσα απ’ το φλοιό της επιδερμικής κοινωνικής συστηματοποίησης ώστε να ξέρουμε που βρισκόμαστε και γιατί επιλέξαμε να βρεθούμε εκεί. Γιατί επιλέξαμε να ζήσουμε έτσι ή αλλιώς.

Κι όταν διαπιστώσουμε πως πάντα ανάμεσα σ’ αντιφατικά μονοπάτια έπρεπε να επιλέγουμε, καθώς και το πόσο εύκολα θα φανταζόμασταν τον εαυτό μας να κάνει κάτι άλλο, εναλλακτικό ή αντίθετο με το τώρα, τότε θα έχουμε κάνει ένα βήμα προς τη δική μας αυτό-ολοκλήρωση. Αντιφατική η έννοια της ολοκλήρωσης, αν παραδεχτούμε πώς η ίδια μας η ύπαρξη καταλήγει σ’ έναν ορυμαγδό αντιθέσεων. Άμεσος σκοπός όχι η σύνθεση αλλά η επίγνωση. Έμμεσος η αμέριστη αυτό- εκτίμηση. Απώτερος οι στιγμές ευτυχίας, άλλοτε έντονες, άλλοτε όχι ∙ αυτές που άλλοτε μας εξυψώνουν κι άλλοτε απλώς μας στηρίζουν, μα ποτέ δε μας αφήνουν να πέσουμε –όχι για πολύ.