....της Άννας Ζάχου
Πριν ξεκινήσω να αναλύω τη σκέψη μου πάνω στο αντικείμενο του τίτλου,θα ήθελα να αναφερθώ σε κάτι που ίσως οι περισσότεροι δεν γνωρίζουν…η λέξη ''Κρυπτονίτης'', όσο αναγνωρίσιμη κι αν είναι από μικρούς και μεγάλους, δεν υπάρχει σε κανένα λεξικό, ούτε ελληνικό, ούτε αγγλικό…. έτσι λοιπόν, η πρόκληση είναι μεγάλη. Πώς να περιγράψω κάτι που δεν ορίζεται (έστω επίσημα);
Παρά το παράδοξο της λέξης, όλοι γνωρίζουμε την ερμηνεία της. Όλοι αντιλαμβανόμαστε τη δύναμή της, που ουσιαστικά είναι το να εμφανίζει την αδυναμία μας…. Δεύτερο οξύμωρο λοιπόν…. Εδώ θα ήθελα να κάνω μια αποσαφήνιση, έναν προσωπικό διαχωρισμό. Δεν ταυτίζω τους κρυπτονίτες με την ”Αχίλλειον Πτέρνα”. Τα θεωρώ εντελώς διαφορετικά πράγματα, τα οποία ίσως έχουν το ίδιο αποτέλεσμα. Η δεύτερη είναι απλά ένα τρωτό μας σημείο, το οποίο γνωρίζουμε κ ίσως με τη θέληση μας κατορθώσουμε να υπερνικήσουμε ή να ενδυναμώσουμε. Αναφέρομαι σε πράγματα, που όσο δυνατοί κι αν είμαστε, όσο συνειδητοποιημένοι και ακέραιοι, μπορούν να μας απορυθμίσουν. Έτσι απλά…χωρίς καν ιδιαίτερη προσπάθεια.
Στον Superman, η αδυναμία του επερχόταν από ένα ορυκτό. Ένα απλό υλικό. Σε εμάς τους κοινούς θνητούς όμως, τα πράγματα ίσως είναι πιο πολύπλοκα….. Ο κάθε ένας από εμάς μπορεί να βρει επιζήμια αίτια σε διάφορους τομείς της ζωής του. Για κάποιους το επιβλαβές αντιδρόν μπορεί να είναι ένα άτομο. Ένα άτομο που να αντιπροσωπεύει όλα όσα ποθήσαμε και δεν κατορθώσαμε να αποκτήσουμε. Στη θέα και μόνο του ατόμου αυτού, αντικατοπτρίζεται η (υποτιθέμενη;) αποτυχία μας κι έτσι οι αντιστάσεις μας καταρρέουν….
Για άλλους είναι κάποια υλικά αγαθά, που η ανικανότητα απόκτησής τους τους καθιστά δυστυχισμένους και ανικανοποίητους. Όλοι όμως έχουμε ένα κοινό:Προσπαθούμε να κρατάμε τις αδυναμίες μας κρυφές και κεκαλυμμένες.
Στην ίδια κατάσταση μπορεί να υποπέσει κάποιος λόγω των ίδιων του των συναισθημάτων.Ο πόνος, η θλίψη, ο έρωτας, ο φόβος μπορούν να μας καταστήσουν ανίκανους να χειριστούμε αντικειμενικά την πραγματικότητα.
Με βάση τα παραπάνω αναρωτιέμαι: Υπάρχουν όντως ”Κρυπτονίτες”; ή μήπως είναι απλά κάτοπτρα της ανασφάλειάς μας…. μήπως τελικά η πηγή της αδυναμίας μας οφείλεται στην έλλειψη αυτοπεποίθησης, ή ακόμα πιο σωστά, αυτοκριτικής; Όταν ξέρεις ποιός είσαι, ξέρεις και τις δυνατότητές σου. Και προσπαθείς να της υπερνικήσεις. Δεν επαναπαύεσαι. Είναι άραγε οι κρυπτονίτες μια καλή δικαιολογία για να μην προσπαθούμε;
Παρά το παράδοξο της λέξης, όλοι γνωρίζουμε την ερμηνεία της. Όλοι αντιλαμβανόμαστε τη δύναμή της, που ουσιαστικά είναι το να εμφανίζει την αδυναμία μας…. Δεύτερο οξύμωρο λοιπόν…. Εδώ θα ήθελα να κάνω μια αποσαφήνιση, έναν προσωπικό διαχωρισμό. Δεν ταυτίζω τους κρυπτονίτες με την ”Αχίλλειον Πτέρνα”. Τα θεωρώ εντελώς διαφορετικά πράγματα, τα οποία ίσως έχουν το ίδιο αποτέλεσμα. Η δεύτερη είναι απλά ένα τρωτό μας σημείο, το οποίο γνωρίζουμε κ ίσως με τη θέληση μας κατορθώσουμε να υπερνικήσουμε ή να ενδυναμώσουμε. Αναφέρομαι σε πράγματα, που όσο δυνατοί κι αν είμαστε, όσο συνειδητοποιημένοι και ακέραιοι, μπορούν να μας απορυθμίσουν. Έτσι απλά…χωρίς καν ιδιαίτερη προσπάθεια.
Στον Superman, η αδυναμία του επερχόταν από ένα ορυκτό. Ένα απλό υλικό. Σε εμάς τους κοινούς θνητούς όμως, τα πράγματα ίσως είναι πιο πολύπλοκα….. Ο κάθε ένας από εμάς μπορεί να βρει επιζήμια αίτια σε διάφορους τομείς της ζωής του. Για κάποιους το επιβλαβές αντιδρόν μπορεί να είναι ένα άτομο. Ένα άτομο που να αντιπροσωπεύει όλα όσα ποθήσαμε και δεν κατορθώσαμε να αποκτήσουμε. Στη θέα και μόνο του ατόμου αυτού, αντικατοπτρίζεται η (υποτιθέμενη;) αποτυχία μας κι έτσι οι αντιστάσεις μας καταρρέουν….
Για άλλους είναι κάποια υλικά αγαθά, που η ανικανότητα απόκτησής τους τους καθιστά δυστυχισμένους και ανικανοποίητους. Όλοι όμως έχουμε ένα κοινό:Προσπαθούμε να κρατάμε τις αδυναμίες μας κρυφές και κεκαλυμμένες.
Στην ίδια κατάσταση μπορεί να υποπέσει κάποιος λόγω των ίδιων του των συναισθημάτων.Ο πόνος, η θλίψη, ο έρωτας, ο φόβος μπορούν να μας καταστήσουν ανίκανους να χειριστούμε αντικειμενικά την πραγματικότητα.
Με βάση τα παραπάνω αναρωτιέμαι: Υπάρχουν όντως ”Κρυπτονίτες”; ή μήπως είναι απλά κάτοπτρα της ανασφάλειάς μας…. μήπως τελικά η πηγή της αδυναμίας μας οφείλεται στην έλλειψη αυτοπεποίθησης, ή ακόμα πιο σωστά, αυτοκριτικής; Όταν ξέρεις ποιός είσαι, ξέρεις και τις δυνατότητές σου. Και προσπαθείς να της υπερνικήσεις. Δεν επαναπαύεσαι. Είναι άραγε οι κρυπτονίτες μια καλή δικαιολογία για να μην προσπαθούμε;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου