....της Ναταλίας Τσούλου
Η κοινωνία μας μοιάζει να αλλάζει συνεχώς πρόσωπα. Μάσκες που συνεχώς εναλάσσονται, μπερδεύοντας και αφήνοντάς μας εν τέλει θεατές σε ένα έργο που πλέον δεν συμμετέχουμε. Οι εικόνες, τα μηνύματα, τα ερεθίσματα που λαμβάνουμε καθημερινά είναι πολλά, δυνατά και άκρως αντιφατικά, φέρνοντας σαν αποτέλεσμα σε πολλές περιπτώσεις, την απραξία.
Η θέληση για επαγρύπνηση και δραστηριοποίηση υπάρχει σίγουρα από πολλούς, και το ελπιδοφόρο είναι πως μέρα με τη μέρα, μέσα από ένα μάγμα κοινωνικών εξελίξεων, παρατήρησης της υπόλοιπης κοινωνίας και κυρίως λόγω των βιωμάτων, η δυναμική αυτή ξεδιπλώνεται σε πολλά και διαφορετικά επίπεδα.
Μία δόση απελπισίας με είχε πιάσει, πως οι επόμενες γενιές δεν είχαν οράματα και πως είχαν ξεχαστεί στις καφετέριες και τα βίντεο παιχνίδια. Λίγο καιρό πριν όμως, γνώρισα νέα παιδιά με όρεξη, δυναμισμό, ιδέες, προτάσεις, δημιουργικότητα. Που θέλουν να ορίσουν τη ζωή τους και να τη διαμορφώσουν και μάλιστα δεν το κάνουν μόνο γι’ αυτούς, όχι. Το καλύτερο κομμάτι είναι πως έχουν την έννοια της αλληλεγγύης μέσα τους, πως τα όνειρά τους αφορούν και τον διπλανό τους και τον συμπεριλαμβάνουν χωρίς να χρειαστεί να τους ζητηθεί ή να τους το μάθει κανείς. Είναι κομμάτι της σκέψης και ίδιον του χαρακτήρα τους. Υπάρχει η έννοια της συμπαράστασης και της αγάπης προς τον άγνωστο. Επιτέλους! Τί πιο όμορφο απ’αυτό? Βλέπω επιτέλους, νέα παιδιά με όρεξη, με χαρά, με ζωντάνια, να αντιλαμβάνονται την αντιμετώπιση που πρέπει να έχουν για τη ζωή και τους γύρω τους, και να τα περιβάλλουν όλα με αγάπη. Δεν ξέρω αν είναι αρκετό για να επέλθει η ρήξη με όσα μας ενοχλούν, αλλά είμαι σίγουρη πως παίζει σημαντικό ρόλο προς την κατεύθυνση της αλλαγής που οραματιζόμαστε.
Και από την άλλη, αντικρίζουμε την μαυρίλα και τη νωθρότητα. Ανθρώπους με σκυμμένο κεφάλι να τους προσπερνάει η ζωή και αυτοί να μην έχουν χρόνο ούτε να το καταλάβουν. Ή αυτούς που νιώθεις ότι έχουν χάσει το νόημα, ότι το ψάχνουν στην πιο λανθασμένη και σάπια γωνιά που υπάρχει, δίνοντας του αξία, τη στιγμή που το παιχνίδι του μιμητισμού μοιάζει επικίνδυνα θελκτικό.
Για να αποφύγουμε και να αποτρέψουμε την κατάσταση αυτή, πρέπει να ενεργοποιηθούμε. Πάμε λοιπόν να δουλέψουμε όλοι προς αυτή την κατεύθυνση, ο καθένας με τον τρόπο του, χωρίς να περιμένουμε πια από τους άλλους τα όμορφα, τα ιδανικά, τα διαφορετικά. Ήρθε επιτέλους η ώρα να το κάνουμε εμείς –για εμάς. Να πούμε : «εγώ θα προσπαθήσω να αλλάξω τον κόσμο», εκκινώντας φυσικά από τον ίδιο μας τον εαυτό. Να αφουγκραζόμαστε τον παλμό της κοινωνίας, να επεξεργαζόμαστε τα πολλά και διαφορετικά ερεθίσματα και να μην τα αφήνουμε να μας χαώνουν.
Η θέληση για επαγρύπνηση και δραστηριοποίηση υπάρχει σίγουρα από πολλούς, και το ελπιδοφόρο είναι πως μέρα με τη μέρα, μέσα από ένα μάγμα κοινωνικών εξελίξεων, παρατήρησης της υπόλοιπης κοινωνίας και κυρίως λόγω των βιωμάτων, η δυναμική αυτή ξεδιπλώνεται σε πολλά και διαφορετικά επίπεδα.
Μία δόση απελπισίας με είχε πιάσει, πως οι επόμενες γενιές δεν είχαν οράματα και πως είχαν ξεχαστεί στις καφετέριες και τα βίντεο παιχνίδια. Λίγο καιρό πριν όμως, γνώρισα νέα παιδιά με όρεξη, δυναμισμό, ιδέες, προτάσεις, δημιουργικότητα. Που θέλουν να ορίσουν τη ζωή τους και να τη διαμορφώσουν και μάλιστα δεν το κάνουν μόνο γι’ αυτούς, όχι. Το καλύτερο κομμάτι είναι πως έχουν την έννοια της αλληλεγγύης μέσα τους, πως τα όνειρά τους αφορούν και τον διπλανό τους και τον συμπεριλαμβάνουν χωρίς να χρειαστεί να τους ζητηθεί ή να τους το μάθει κανείς. Είναι κομμάτι της σκέψης και ίδιον του χαρακτήρα τους. Υπάρχει η έννοια της συμπαράστασης και της αγάπης προς τον άγνωστο. Επιτέλους! Τί πιο όμορφο απ’αυτό? Βλέπω επιτέλους, νέα παιδιά με όρεξη, με χαρά, με ζωντάνια, να αντιλαμβάνονται την αντιμετώπιση που πρέπει να έχουν για τη ζωή και τους γύρω τους, και να τα περιβάλλουν όλα με αγάπη. Δεν ξέρω αν είναι αρκετό για να επέλθει η ρήξη με όσα μας ενοχλούν, αλλά είμαι σίγουρη πως παίζει σημαντικό ρόλο προς την κατεύθυνση της αλλαγής που οραματιζόμαστε.
Και από την άλλη, αντικρίζουμε την μαυρίλα και τη νωθρότητα. Ανθρώπους με σκυμμένο κεφάλι να τους προσπερνάει η ζωή και αυτοί να μην έχουν χρόνο ούτε να το καταλάβουν. Ή αυτούς που νιώθεις ότι έχουν χάσει το νόημα, ότι το ψάχνουν στην πιο λανθασμένη και σάπια γωνιά που υπάρχει, δίνοντας του αξία, τη στιγμή που το παιχνίδι του μιμητισμού μοιάζει επικίνδυνα θελκτικό.
Για να αποφύγουμε και να αποτρέψουμε την κατάσταση αυτή, πρέπει να ενεργοποιηθούμε. Πάμε λοιπόν να δουλέψουμε όλοι προς αυτή την κατεύθυνση, ο καθένας με τον τρόπο του, χωρίς να περιμένουμε πια από τους άλλους τα όμορφα, τα ιδανικά, τα διαφορετικά. Ήρθε επιτέλους η ώρα να το κάνουμε εμείς –για εμάς. Να πούμε : «εγώ θα προσπαθήσω να αλλάξω τον κόσμο», εκκινώντας φυσικά από τον ίδιο μας τον εαυτό. Να αφουγκραζόμαστε τον παλμό της κοινωνίας, να επεξεργαζόμαστε τα πολλά και διαφορετικά ερεθίσματα και να μην τα αφήνουμε να μας χαώνουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου