.....της Έφης Δίντση
Σας έχει τύχει πολλές φορές να σκέφτεστε να κάνετε κάτι και μια φωνή στο μυαλό σας να σας σταματάει ένα δευτερόλεπτο πριν το κάνετε; Ή να είστε μπροστά σε πολλά διλήμματα μονίμως διχασμένοι; Να θέλετε να πάρετε μιαν απόφαση και να την υπεραναλύετε από κάθε πλευρά, χωρίς φυσικά να σας ικανοποιούν τα δεδομένα που προέκυψαν από την ανάλυση αυτή; Αν ναι, μήπως αντιμετωπίζετε όλοι σας ( μαζί και εγώ) το γλυκό, σπαστικό και σχεδόν πάντα αναποφάσιστο εαυτό σας;
Κάποιοι διαλέγουν να το πουν «φωνή της λογικής», άλλοι απευθύνονται σε αυτό μόνο μπροστά από τον καθρέφτη όπου είτε μουντζώνονται είτε θαυμάζουν το είδωλό τους. Άλλοι πάλι, δεν αντέχουν την ύπαρξή του και πολλοί είναι αυτοί που θεωρούν τη συνείδηση ή υποσυνείδητο (όπως θέλετε πείτε το) ως «διχασμένη προσωπικότητα». Όπως και να έχει πάντως, όλοι μας έχουμε απευθυνθεί στον εαυτό μας με την ερώτηση: «Και τώρα τι κάνουμε;» Και πάντα σε α’ πληθυντικό!
Δεν είναι λίγες οι φορές που, νιώθοντας μόνοι στην απεραντοσύνη του κόσμου, απευθυνόμαστε στον εαυτό μας σα να είναι φίλος μας, σα να ήταν πάντα εκεί, ο πιο έμπιστος, ειλικρινής και πιο σκληρός από όλους! Και τι καταλαβαίνουμε με αυτό που κάνουμε; Μήπως μας δίνεται καμιά λύση στα τόσα πολλά αλλά μικρά και ασήμαντα, ουσιαστικά, προβλήματα; Ή μήπως περνάει από το μυαλό μας μήπως τρελαθήκαμε; Μπα, δε νομίζω να συμβαίνει τίποτα από τα δύο. Πρώτον γιατί για να βρούμε τη λύση σε πολλά προβλήματα οφείλουμε πρώτα να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι και να τα βρούμε με τον εαυτό μας, και, δεύτερον, γιατί το να τρελαθούμε ξέρουμε βαθιά μέσα μας ότι στην πραγματικότητα δε συμφέρει κανέναν. Τι απομένει λοιπόν;
Μα φυσικά να αντιμετωπίσουμε το πρώτο, να γίνουμε δηλαδή καλύτεροι άνθρωποι και μέσα από αυτό να συμφιλιωθούμε με «τη φωνή της λογικής, τη συνείδηση, το υποσυνείδητο, τη διχασμένη προσωπικότητα». Δε λέω ότι κάτι τέτοιο είναι εύκολο, με την τόση καχυποψία και κακία να μας περιβάλλει, αλλά δεν αξίζει να προσπαθήσουμε; Έστω για εμάς τους ίδιους, για τον εαυτό μας! Εξάλλου, δεν είναι τυχαίο που θέλουμε όλοι μας ανεξαιρέτως να δείχνουμε ό, τι καλύτερο υπάρχει από εμάς σε όλες τις περιστάσεις της ζωής μας και με κάθε γνωστό ή άγνωστο που μοιράζεται το ίδιο περιβάλλον με εμάς.
Ο καθηγητής, λοιπόν, ψυχολογίας Abraham Maslow, πίστευε ότι η κάλλιστη πλευρά του εαυτού μας, βγαίνει μέσω της αυτοπραγμάτωσης. Το τι σημαίνει κάτι τέτοιο, αξίζει να το διαβάσετε εδώ: http://www.marymary.gr/i-love-me . Το μόνο που μπορούσα να κάνω εγώ, ήταν απλά να μας ενεργοποιήσω λίγο το μικρόβιο της αμφιβολίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου