....του Ρίζου Καϊάφα
Η είδηση αποκαλύφθηκε από το Reuters αλλά στην Ελλάδα σχεδόν αποσιωπάται. Κι όμως παρουσιάζει εξαιρετικό ενδιαφέρον καθώς περιγράφει ανάγλυφα την κατάσταση στην οποία βρίσκεται το τραπεζικό μας σύστημα και κατ’ επέκταση ολόκληρη η χώρα. Σε αδρές γραμμές, όπως αναγράφεται στο protagon.gr, πρόκειται για μια ακόμη σκανδαλώδη περίπτωση δανεισμού μιας σχεδόν χρεωκοπημένης τράπεζας από μια εντελώς χρεοκοπημένη τράπεζα, με απώτερο στόχο να μετακυλυθούν οι ζημιές στους Έλληνες φορολογούμενους ενώ ο έλεγχος των τραπεζών παραμένει στους ίδιους ανθρώπους που ευθύνονται για το σημερινό τους κατάντημα.
Η περίπτωση αυτή δεν είναι παρά μια μικρογραφία του γενικότερου ελληνικού αλλά και ευρωπαϊκού αδιεξόδου. Τα κράτη εξακολουθούν να συντηρούν τεχνητά στη ζωή ένα κλινικά νεκρό τραπεζικό σύστημα με τεράστια συσσωρευμένα χρέη, συμπαρασύροντας τις οικονομίες και τους πολίτες τους στην άβυσσο. Ο παρασιτικός χαρακτήρας αυτών των τραπεζών και η επιβολή τους έναντι της πολιτικής εξουσίας είναι τόσο απόλυτοι, που η πτώση τους απειλεί να οδηγήσει ολόκληρο το ευρωπαϊκό οικοδόμημα σε διάλυση. Ωστόσο κανένας δεν φαίνεται ικανός να αντιδράσει αποτελεσματικά, αφού κανένας δεν είναι διατεθειμένος να κόψει τον θανατηφόρο γόρδιο δεσμό μεταξύ οικονομίας και πτωχευμένων τραπεζών. Κι έτσι σταδιακά τα τραπεζικά βαμπίρ απορροφούν κάθε ικμάδα ζωτικότητας της πραγματικής οικονομίας.
Η ελληνική πραγματικότητα είναι μια οδυνηρή απεικόνιση του τι μπορεί να σημαίνει αυτός ο μακάβριος εναγκαλισμός για τις ζωές όλων μας. Είναι ίσως το πιο περίεργο καλοκαίρι που έχω ζήσει. Όλοι μιλούν για διακοπές ενώ οι περισσότεροι δεν πρόκειται να απομακρυνθούν από το κλεινόν άστυ. Παραπονιούνται για τη ζέστη αναλογιζόμενοι τον επόμενο χειμώνα, που το πετρέλαιο θα έχει γίνει είδος πολυτελείας. Στις καθιερωμένες ουρές για τους αναπληρωτές εκπαιδευτικούς φέτος οι περισσότεροι, του γράφοντος συμπεριλαμβανομένου, προσήλθαν για να υποβάλουν αίτηση «εθιμοτυπικά», όπως μου είπε μια παλιά φίλη που συνάντησα στους διαδρόμους της διεύθυνσης δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Κάνεις δεν θα διοριστεί, ελάχιστοι θα προσληφθούν. Όλοι προσποιούνται ότι η ζωή συνεχίζεται ενώ τα πάντα έχουν σταματήσει. Η Ελλάδα μετεωρίζεται παραζαλισμένη από την καλοκαιρινή ζέστη μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Ένας μεγάλος ζωντανός νεκρός μέσα στον κόσμο των ζωντανών νεκρών που έφτιαξαν για μας οι τραπεζίτες και οι πολιτικοί τους εντολοδόχοι.
Δεν θέλω να ζήσω στον κόσμο των ζωντανών νεκρών. Έχω γράψει και άλλοτε πως εκεί δεν υπάρχει ούτε παρελθόν ούτε μέλλον. Μόνον ένα διαρκές αγωνιώδες παρόν. Μόνον ακατάλυτα δεσμά σκλαβιάς σφυρηλατημένα από την αγωνία για την καθημερινή επιβίωση. Κι όμως τρέμω τις μέρες που έρχονται. Γιατί όσο πιο τυφλή γίνεται η εξουσία των τραπεζών τόσο πιο τυφλές θα είναι και οι κοινωνικές αντιδράσεις που θα τη σαρώσουν. Ας το σκεφτούν καλά όσοι τρέφουν την ψευδαίσθηση ότι ελέγχουν απολύτως τις οικονομίες και τους λαούς. Όσο υπάρχει, αν υπάρχει, ακόμα καιρός…
Μήπως πίσω από τις παρασιτικές τράπεζες υπάρχουν πολιτικές ηγεσίες ορισμένων κρατών που συντηρούν συνειδητά αυτό το φαινόμενο; Μήπως οι ηγεσίες κάποιων ισχυρών κρατών πιστεύουν ότι εξυπηρετεί καλύτερα τα συμφέροντά τους αυτή η κατάσταση; Υπάρχει άραγε περίπτωση χώρες όπως η Γερμανία και οι ΗΠΑ να επιδιώκουν στην πραγματικότητα τη σταδιακή κατάρρευση του σημερινού ευρωπαϊκού οικοδομήματος, η καθεμιά για τους δικούς της λόγους; Και αν ισχύει αυτό το ακόμα πιο απαισιόδοξο σενάριο, ποιά θα είναι η διεθνής θέση της Ελλάδας και οι συνθήκες στο εσωτερικό της στην περίπτωση που ευοδωθούν οι ενδεχόμενες κρυφές αυτές επιδιώξεις; Πέρα από το προφανές πρόβλημα των τραπεζικών "βαμπίρ", υπάρχει κανείς στην πολιτική ηγεσία της χώρας μας που να προετοιμάζεται για τις συνέπειες των εθνικών στρατηγικών, οι οποίες πιθανόν να βρίσκονται πίσω από την περιβόητη οικονομική κρίση; Το ότι τα κράτη συντηρούν τεχνητά στη ζωή ένα κλινικά νεκρό και παρασιτικό τραπεζικό σύστημα, δεν είναι τυχαίο, ούτε προϊον αδυναμίας των πολιτικών ηγεσιών. Δυστυχώς για μικρά κράτη όπως η Ελλάδα, φαίνεται να είναι συνειδητή επιλογή της πολιτικής εξουσίας κάποιων από τις πλέον ισχυρές χώρες παγκοσμίως. Και αυτό θα πρέπει να το λάβουμε σοβαρά υπόψη μας στην εξωτερική μας πολιτική, για να μη βρεθούμε σε ένα απολύτως ζοφερό μέλλον, βυθισμένοι στην άγνοιά μας.
ΑπάντησηΔιαγραφή