Ίδιοι και απαράλλακτοι...

....της Σοφίας Χατζηπασχάλη

Είναι αδιέξοδος ο δρόμος που διαλέγουμε. Κι όμως, τον επιλέγουμε. Πολλές φορές έχω πιάσει τον εαυτό μου να γνωρίζει εκ των προτέρων τις συνέπειες μιας απόφασης κι όμως να εμμένει σε αυτήν. Το ίδιο πιστεύω θα έχετε κάνει κι εσείς. Έστω μια φορά, θα έχετε ακούσει τις συμβουλές των φίλων σας με ευλάβεια και προσοχή. Ύστερα θα παρουσιάσατε την πραγματικότητά σας σαν ένα ιδανικό και πανέμορφο όνειρο. Τον έρωτα σας σαν ιερό και αέναο. Τους ανθρώπους σας ως πιστούς και απόλυτα έμπιστους. Έτσι συμβαίνει. Έστω για μια φορά. Έπειτα θα κάνατε απλά το δικό σας. Γιατί δημιουργήσατε ήδη το τέλειο άλλοθι.

Οι ευθύνες είναι απόλυτα δικές μας. Τουλάχιστον έτσι μου έμαθαν να πιστεύω, ώστε να αποφεύγω την κάθε μανία καταδίωξης και να στηρίζομαι στον εαυτό μου. Είναι βολικό αν το συνηθίσετε. Αλλά δε θα το κάνετε. Στη θεωρία είναι έυκολο να το λέει κανείς, όμως στην πράξη είναι επίπονο. Ειδικά όταν έχετε την ανάγκη ώρες ώρες, να παραπονεθείτε σα μωρό στον άνθρωπό σας και να ξεχαστούν τα πάντα. Είτε όταν έχει αποδειχτεί φιάσκο το περίτρανο σχέδιο σας και η κοινωνία πρέπει να πληρώσει για το κακό που σας έκανε. Μπορεί να ακούγονται υπερβολικά όλα αυτά, όμως ο ανθρώπινος εγκέφαλος είναι φτιαγμένος να απλουστεύει τις διαδικασίες ώστε να εξοικονομεί ενέργεια. Επομένως ακόμα και η πιο περίπλοκη, περίτεχνή μου σκέψη, πηγάζει από το πιο απλό συναίσθημα. Το πρωτογενές συναίσθημα.

Αυτό το συναίσθημα αποτελεί για μένα τη λύση του κάθε μου προβλήματος. Αυτό επιδιώκω πλέον. Αυτό θα επιδιώξει και ο ψυχολόγος στον οποίο θα καταφύγετε ενδεχομένως, χρόνια αργότερα. Διότι, είναι ενφανής και κωμικοτραγική, η τόση προσπάθεια που κάνουμε να μεγαλοποιήσουμε τον εαυτό μας, να κλείσουμε τα τραύματα, να γίνουμε... Η φυσική πορεία των πραγμάτων δεν ταιριάζει στο μοντέλο επιβίωσης που ακολουθούμε. Γι’ αυτό το λόγο, κατα πάσα πιθανότητα θα μιλήσουμε για την πολιτική και τη διαφθορά αύριο μεθαύριο, θα είμαστε έτοιμοι να βγούμε από τα ρούχα μας, θα ερωτευτούμε παράφορα, θα σκεφτούμε παράλογα. Με φειδώ θα δώσουμε τον εαυτό μας σε όλα αυτά. Θα τον κρύψουμε. Θα ξεχάσουμε πού βρίσκεται. Μετά από καιρό θα τον χάσουμε` κι ύστερα τί θα έχουμε να δώσουμε; Πώς θα παλέψουμε; Ποιοί θα παλέψουμε;

Είμαστε μεγάλο έγκλημα. Εγώ, εσείς, όλοι μας. Το μεγαλύτερο ψέμα το είπαμε εξ αρχής στους εαυτόυς μας. Γνωρίζαμε ήδη τις εκδοχές έκβασης του κάθε λάθους. Όταν φτάναμε στο τέρμα μιλούσαμε για αδικίες. Πάντα αυτό θα κάνουμε. Θα ψάχνουμε για το τέλειο άλλοθι, θα το φτιάχνουμε προσεχτικά, μην τυχόν το καταλάβει ο καλύτερος μας φίλος, θα ζούμε σε αυτό. Ύστερα θα αντικρύζουμε τους άλλους στα μάτια και θα λέμε «έτσι είμαι». Πώς έτσι; Όυτε εσείς θα ξέρετε, ούτε κι εγώ. Διότι, αντί να υποστηρίζουμε τις επιλογές μας και τα λάθη μας με αλήθεια, με κουράγιο, με αξιοπρέπεια, φτιάχνουμε άλλους εαυτούς, έυκολους. Έτσι περνάμε τις ώρες μας. Είμαστε μεγάλο έγκλημα. Για αλλού ξεκινήσαμε κι αλλού πηγαίνουμε. Πάω στοίχημα ότι θα υπάρχει μια διαφωνία ή και ενόχληση για αυτά τα λόγια. Πριν σχηματίσετε την αντιγνωμία, σκεφτείτε αν θέλετε, μήπως, πριν το καταλάβετε, ξεκινήσατε υποσυνείδητα, να δημιουργείτε, σιγά σιγά και πάλι, ένα άλλοθι. Προσωπικά, αυτό έκανα λίγο πριν το καταγράψω. Θυμήθηκα το παιδάκι που έκρυβε πίσω από τις γλάστρες το βιβλίο των μαθηματικών. Πόσο θα ήθελα να έιχα γράψει απλά μηδέν την άλλη μερα. Ίδιοι και απαράλλακτοι είμαστε.