Έχω δυο κατακόκκινες,σχεδόν ματωμένες πατούσες που με το πέρασμα των χρόνων έχουν νοτίσει την αδιαφορία,τον πόνο,την χαρά και την προσμονή.
Τις έχω αναθέσει το δυσκολότερο έργο, να καιροφυλακτούν για όλα αυτά που η ψυχή μου λαχταρά. Τις πρώτες βόλτες, τα πρώτα χτυποκάρδια, τους πρώτους σχολικούς έρωτες κουβαλώντας εκείνη την παλιά σκονισμένη τσάντα που είχε μέσα της τόσες πολλές γνώσεις κι όμως ήταν αδειανή. Αδειανή απο έρωτα, αγάπη, χωρισμό, χαρά και θλίψη. Δε μπορούσε να μου μάθει πως να ζησω.
Συνέχισα το δρόμο μου, πλέον περπατούσα στα μονοπάτια τα δύσβατα και δε μου χαλούσαν χατήρι, αντιθέτως όποτε τις χρειάστηκα με έκαναν περήφανο. Τρέξαν ακόμα και τις κακοτράχαλες ανηφόρες της ψυχής μου λες και καταλάβαιναν την ερημιά της μοναξιάς. Χωρίς σεβασμό συνέχισα να τις δοκιμάζω στις πιο αντίξοες συνθήκες και αυτές καθρέφτιζαν αγώνα, ένταση και χρώματα. Χρώματα, άλλοτε πένθημα και άλλοτε εκείνο το κόκκινο της φωτιάς και της ζωής.
Το βρεγμένο χαλάκι της εξώπορτας μου στέκει βιασμένο από τις δικές σου πατημασιές. Το κοιτάζω και ντρέπομαι. Ντρέπομαι για τα δικά μου βήματα, τα βήματα ανάγκης και αγώνα που ποτέ δεν κατάφεραν να σημαδέψουν τον δικό σου κόσμο και να φωλιάσουν στη ζωή σου.
Τρυπούσα τη γη μα τα χνάρια που άφηνα έσβηναν με το φύσημα του ανέμου σου. Προσπάθησα πολύ και θα ξαναπροσπαθήσω. Ξανατρύπησα τη γη σου. Ξαναμάτωσα τα πόδια μου μόνο και μόνο για να σε συναντήσω και θα τα ξαναματώσω.
Τα βήματα μου για σένα θα σταματήσουν μόνο όταν παγώσει η πνοή μου και περπατήσω σε γαλάζιους και αδιάβατους ουρανούς.
Άλλωστε αγάπη μου τα χιλιόμετρα θυμίζουν σκόνη και αέρα μπροστά στη λάμψη των ματιών σου...
Τις έχω αναθέσει το δυσκολότερο έργο, να καιροφυλακτούν για όλα αυτά που η ψυχή μου λαχταρά. Τις πρώτες βόλτες, τα πρώτα χτυποκάρδια, τους πρώτους σχολικούς έρωτες κουβαλώντας εκείνη την παλιά σκονισμένη τσάντα που είχε μέσα της τόσες πολλές γνώσεις κι όμως ήταν αδειανή. Αδειανή απο έρωτα, αγάπη, χωρισμό, χαρά και θλίψη. Δε μπορούσε να μου μάθει πως να ζησω.
Συνέχισα το δρόμο μου, πλέον περπατούσα στα μονοπάτια τα δύσβατα και δε μου χαλούσαν χατήρι, αντιθέτως όποτε τις χρειάστηκα με έκαναν περήφανο. Τρέξαν ακόμα και τις κακοτράχαλες ανηφόρες της ψυχής μου λες και καταλάβαιναν την ερημιά της μοναξιάς. Χωρίς σεβασμό συνέχισα να τις δοκιμάζω στις πιο αντίξοες συνθήκες και αυτές καθρέφτιζαν αγώνα, ένταση και χρώματα. Χρώματα, άλλοτε πένθημα και άλλοτε εκείνο το κόκκινο της φωτιάς και της ζωής.
Το βρεγμένο χαλάκι της εξώπορτας μου στέκει βιασμένο από τις δικές σου πατημασιές. Το κοιτάζω και ντρέπομαι. Ντρέπομαι για τα δικά μου βήματα, τα βήματα ανάγκης και αγώνα που ποτέ δεν κατάφεραν να σημαδέψουν τον δικό σου κόσμο και να φωλιάσουν στη ζωή σου.
Τρυπούσα τη γη μα τα χνάρια που άφηνα έσβηναν με το φύσημα του ανέμου σου. Προσπάθησα πολύ και θα ξαναπροσπαθήσω. Ξανατρύπησα τη γη σου. Ξαναμάτωσα τα πόδια μου μόνο και μόνο για να σε συναντήσω και θα τα ξαναματώσω.
Τα βήματα μου για σένα θα σταματήσουν μόνο όταν παγώσει η πνοή μου και περπατήσω σε γαλάζιους και αδιάβατους ουρανούς.
Άλλωστε αγάπη μου τα χιλιόμετρα θυμίζουν σκόνη και αέρα μπροστά στη λάμψη των ματιών σου...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου