Πιο άνθρωπος από άνθρωπο...

....της Φρόσως Τερζόγλου

Τον είχε πάρει το μάτι μου να τριγυρνάει στην Καμάρα μερικές φορές. Ένας σκύλαρος που όσο μεγάλος είναι ο ίδιος τόσο μεγάλη φαίνεται να είναι και η πείνα του. Συχνά περιπλανιέται γύρω από παιδάκια με κουλούρια στο χέρι και στέκεται έξω από ψητοπωλεία. Περιμένοντας με τις ώρες. Κουνώντας τη φουντωτή ουρά του, κοιτάζοντάς σε στα μάτια. Πάντα όμως με αξιοπρέπεια. Με πόνο σωματικό και ψυχικό, χωρίς όμως επιθετική διάθεση. Τις προάλλες κατάλαβα ότι πέρα από το μεγάλο μέγεθος, φόβο , πείνα, ο σκύλος αυτός έχει και μεγάλη καρδιά.

Ετοιμαζόμουν να περάσω τα φανάρια όταν την προσοχή μου τράβηξε ένα περιστατικό, συχνό μεν, εκνευριστικό για μένα κάθε φορά δε. Ήταν ένας κύριος με ένα μικρό παιδάκι και κινούνταν προς τη διάβαση. Όταν ξαφνικά ο άνδρας, επειδή το παιδάκι γύρισε να χαϊδέψει το γνωστό σκυλί, το τράβηξε δυνατά προς το μέρος του και άρχισε να του φωνάζει δυνατά. Επειδή τόλμησε να πλησιάσει «ένα αδέσποτο και βρωμερό σκυλί»! Τότε με μιας ο σκύλος τους πλησίασε. Περίμενα να του επιτεθεί παρ’ όλα αυτά άρχισε να γαυγίζει, από μικρή απόσταση. Ήταν ένα γαύγισμα σαν ομιλία, με παράπονο, με σχεδόν διδακτικό τόνο, καθόλου άγριο. Σαν να του έλεγε «Έι, έχω κι εγώ ανάγκη από χάδια, δεν είμαι κακός, δεν πείραξα κανέναν!». Μέχρι που το φανάρι έγινε πράσινο.

Δεν θυμάμαι αν αντέδρασε κανείς τριγύρω. Πολλοί θα ήταν αυτοί που θα συμφώνησαν με τον κύριο. «Καλά του έκανε, να μαθαίνει από μικρό το παιδί. Έχουμε γεμίσει βρωμόσκυλα!». Κάποιοι δεν θα έδωσαν καν σημασία. Ελάχιστοι θα ταράχτηκαν όπως εγώ που έμεινα παγωμένη στην άλλη πλευρά του δρόμου. Δεν μπορούσα να πάρω τα μάτια μου από αυτόν τον χνουδωτό αφανή ήρωα. Από τη μία ένιωθα οργή για απαράδεκτη στάση ενός σύγχρονου πολίτη και από την άλλη ευχάριστη έκπληξη. Δεν θα αναλύσω το ζήτημα των αδέσποτων και το μερίδιο που έχουμε όλοι. Θα μείνω στο ότι για άλλη μια φορά η ζωή αποδεικνύει ότι συχνά τα ζώα είναι πολύ πιο «άνθρωποι» από τους ανθρώπους.