Η θεωρία των δύο άκρων

....του Νώντα Λειβαδίτη

Έχει περάσει σχεδόν ένας χρόνος απ’ τις τελευταίες – διπλές – εκλογές στις οποίες ένα ποσοστό της τάξεως του 6%, αποφάσισε την είσοδο του φασισμού στην ελληνική Βουλή. Το αρχικό σοκ διαδέχτηκε η περιέργεια και η ανάγκη να πέσει φως πάνω σε αυτό που ονομάζεται «Χρυσή Αυγή». Λίγο καιρό μετά όμως μοιάζουν όλοι να έχουν συνηθίσει την υπάρχουσα κατάσταση και να έχουν συμβιβαστεί.


Μια απ’ τις πρώτες «δικαιολογίες» για τη δύναμη που απέκτησε ξαφνικά η Χρυσή Αυγή, ήταν η «θεωρία των δύο άκρων». Διάφοροι πεφωτισμένοι δημοσιογράφοι – πολιτικολόγοι – αναλυτές κ.ο.κ, προσπάθησαν να μας πείσουν ότι αφού τόσα χρόνια ανεχόμαστε την Αριστερά και τους «μπαχαλάκηδες» που γεννά (όπως υποστηρίζουν), θα έπρεπε να ανεχτούμε και τον φασισμό ως την άλλη πλευρά του νομίσματος.

Σύμφωνοι, τη Χρυσή Αυγή τη γέννησε το σύστημα, είναι κομμάτι του συστήματος και ίσως κάποιες φορές το μακρύ του χέρι. Το να τοποθετείς όμως την Χρυσή Αυγή απ’ τη μία και το ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΚΕ ή κάποια άλλη αριστερή δύναμη απ’ την άλλη, υποστηρίζοντας ότι είναι το ίδιο πράγμα από διαφορετική σκοπιά, είναι από ανόητο μέχρι ανιστόρητο και επικίνδυνο. Ο μοναδικός στόχος αυτών που εφηύραν τη συγκεκριμένη θεωρία, ήταν να ωραιοποιήσουν το δημιούργημά τους και να το εντάξουν πιο εύκολα στη κοινωνία.

Θέλω να πιστεύω ότι κάθε άνθρωπος που θεωρεί τον εαυτό του σκεπτόμενο, μπορεί να ξεχωρίσει τις διαφορές ανάμεσα στα δύο «άκρα» ως προς την ιδεολογία τους, την προσέγγισή τους και πάνω απ’ όλα τη δράση τους. Είναι κοινό μυστικό ότι το ίδιο το κράτος (με ενέργειες παρακράτους) είναι υπεύθυνο για τα επεισόδια στις πορείες, για τα οποία επεισόδια κατηγορεί μονίμως την Αριστερά. Όπως επίσης είναι οφθαλμοφανής η «συμπάθεια» των οργάνων του κράτους προς τη Χρυσή Αυγή και τις δράσεις της. Για να φτάσουμε όμως σ’ αυτό το σημείο και να γίνουν όλα αυτά δεκτά έτσι εύκολα, προηγήθηκε το «τσουβάλιασμα» ιδεολογιών και απόψεων, η έλλειψη κριτικής σκέψης και η απαξίωση προσώπων, αντιλήψεων, αξιών και ιδεών.

Η κοινωνία ετοιμάζεται εδώ και καιρό να δεχτεί τον «μπάτσο» του συστήματος μες στους κόλπους της, με τέτοιο τρόπο ώστε να πάψει να την τρομάζει και να φαίνεται ως μια φυσική εξέλιξη. Έτσι λοιπόν εν μία νυκτί ο Χίτλερ εξισώθηκε με τον Στάλιν, ο φασισμός με τον κομμουνισμό, το ΚΚΕ (ή τον ΣΥΡΙΖΑ – ανάλογα τι «βολεύει» σε κάθε περίπτωση) με τη Χρυσή Αυγή και ως εκ θαύματος εμφανίστηκαν ως σωτήρες οι «κεντρώοι», οι «συγκαταβατικοί», όσοι δηλαδή εντάσσονται στο λεγόμενο «δημοκρατικό τόξο».

Το αν ο νεοναζισμός και ο φασισμός στην Ελλάδα είναι μόδα θα το δείξει ο χρόνος. Μέχρι όμως να φανεί, αυτή η «μόδα» δρα ανεξέλεγκτα με τις ευλογίες μεγάλου μέρους της ελληνικής κοινωνίας.

Όσο ήσασταν απασχολημένοι στο να δημιουργήσετε τη «θεωρία των δύο άκρων» για να δικαιολογήσετε τα αδικαιολόγητα, το αυγό του φιδιού ωρίμασε, έσπασε, το φίδι βγήκε και άρχισε να δαγκώνει. Αφήστε λοιπόν τις δήθεν αναλύσεις και θεωρητικολογίες και ψάξτε τον πραγματικό ένοχο στον καθρέφτη…