....της Αναστασίας Λαδοπούλου
Με αφορμή ένα άρθρο που διάβασα πρόσφατα σχετικά με την εξέλιξη της διαδικασίας της εξωσωματικής γονιμοποίησης μου δημιουργήθηκαν ορισμένοι προβληματισμοί σχετικά με τα δικαιώματα που έχουμε τόσο σε ό,τι αφορά το σώμα μας, όσο και σε ό,τι αφορά μια νέα ζωή.
Το άρθρο αυτό μιλάει για μια νέα τεχνική στην εξωσωματική γονιμοποίηση. Συγκεκριμένα, αναφέρει πως το Μάϊο γεννήθηκε στην Αμερική το πρώτο μωρό βάσει μιας νέας γενιάς τεχνικής προεμφυτευτικού ελέγχου (''αλληλούχιση επόμενης γενιάς'') που κατά ένα μεγάλο ποσοστό μπορεί να διακρίνει χρωμοσωμικές ανωμαλίες στο έμβρυο από τις πέντε κιόλας πρώτες μέρες της σύλληψής του και κατά συνέπεια να υπάρξει η δυνατότητα διακοπής της κύησης προκειμένου να αποφευχθεί η γέννηση ενός μωρού με προβλήματα.
Ταυτόχρονα, το άρθρο αναφέρει πως η μέθοδος αυτή αν και δεν είναι ακόμα ευρέως εφαρμοσμένη, παρ'όλα αυτά αποτελεί το μέλλον της επιστήμης της εξωσωματικής γονιμοποίησης, καθώς με τη μέθοδο που ακολουθείται ως σήμερα οι πιθανότητες μιας επιτυχημένης κύησης είναι πολύ λιγότερες συγκριτικά με αυτή που οι επιστήμονες μελετούν.
Κι εδώ έρχεται το δίλλημα. Κατά πόσο είναι δόκιμο να ''επιλέξεις'' το έμβρυο που θα φέρεις στον κόσμο; Κατά πόσο είναι ηθικό να διαλέξεις να το απομακρύνεις στην περίπτωση που γεννηθεί με κάποιο πρόβλημα;
Σαφέστατα δεν μιλάμε για την περίπτωση που η γυναίκα θα εξαναγκαστεί να το κάνει εάν ο γιατρός το κρίνει απαραίτητο για την υγεία της ίδιας, αλλά και του εμβρύου. Ξέρουμε πως η μέθοδος απόκτησης ενός παιδιού με εξωσωματική γονιμοποίηση είναι αρκετά δύσκολη, ενέχει πολλούς κινδύνους και μεγάλο ρίσκο (ειδικά αν το ζευγάρι επιθυμεί τόσο πολύ ένα παιδί), αλλά πώς μπορούμε να μιλάμε για ''επιλογή'' από τη στιγμή που έχουμε να κάνουμε με μια εν δυνάμει ανθρώπινη ζωή;
Ίσως μου είναι κάπως δύσκολο να το καταλάβω γιατί δεν έχω έρθει ακόμα αντιμέτωπη με αυτό το δίλλημα. Έχω όμως παραδείγματα από το φιλικό και το ευρύτερο περιβάλλον που έχουν καταφέρει με αυτή τη μέθοδο να αποκτήσουν γερά και υγιή παιδιά και μέχρι σήμερα να είναι όλα καλά.
Να επισημάνω πως σε καμία περίπτωση δεν εξετάζω το θέμα από θρησκευτικής πλευράς (''είναι δολοφονία η έκτρωση'' και άλλα τέτοια γραφικά). Παρ'όλο που δυστυχώς η Ελλάδα είναι η πρώτη χώρα σε εκτρώσεις στην Ευρώπη και η τρίτη (!) παγκόσμια δεν τίθεται καν θέμα από τη στιγμή που έχουμε να κάνουμε με την υγεία. Άλλωστε ο κάθε άνθρωπος είναι ελεύθερος να διαθέσει το κορμί του όπως νομίζει, όμως αυτό είναι ένα άλλο μεγάλο και αμφιλεγόμενο ζήτημα που ίσως αναλύσουμε κάποια στιγμή αργότερα.
Για να καταλήξω λοιπόν στο συμπέρασμά μου, προσωπικά είμαι υπέρ της επιστήμης και θεωρώ δώρο το γεγονός οτι οι επόμενες γενιές θα έχουν τη δυνατότητα να γεννούν όσο γίνεται πιο υγιή και γερά παιδιά, ωστόσο μάλλον με ξένισε κάπως παραπάνω το ύφος του κειμένου αφού φαίνεται λές και μιλάμε για κάποιο αντικείμενο που διαλέγουμε από μια όμορφη βιτρίνα κι όχι για έναν άνθρωπο που πρόκειται να έρθει στον κόσμο. Άλλωστε έχουμε αρκετά παραδείγματα παιδιών που γεννήθηκαν με χρωμοσωμικές ανωμαλίες ή άλλου είδους προβλήματα και όμως κατάφεραν να διαπρέψουν.
Ας το σκεφτούμε λίγο καλύτερα.
Ταυτόχρονα, το άρθρο αναφέρει πως η μέθοδος αυτή αν και δεν είναι ακόμα ευρέως εφαρμοσμένη, παρ'όλα αυτά αποτελεί το μέλλον της επιστήμης της εξωσωματικής γονιμοποίησης, καθώς με τη μέθοδο που ακολουθείται ως σήμερα οι πιθανότητες μιας επιτυχημένης κύησης είναι πολύ λιγότερες συγκριτικά με αυτή που οι επιστήμονες μελετούν.
Κι εδώ έρχεται το δίλλημα. Κατά πόσο είναι δόκιμο να ''επιλέξεις'' το έμβρυο που θα φέρεις στον κόσμο; Κατά πόσο είναι ηθικό να διαλέξεις να το απομακρύνεις στην περίπτωση που γεννηθεί με κάποιο πρόβλημα;
Σαφέστατα δεν μιλάμε για την περίπτωση που η γυναίκα θα εξαναγκαστεί να το κάνει εάν ο γιατρός το κρίνει απαραίτητο για την υγεία της ίδιας, αλλά και του εμβρύου. Ξέρουμε πως η μέθοδος απόκτησης ενός παιδιού με εξωσωματική γονιμοποίηση είναι αρκετά δύσκολη, ενέχει πολλούς κινδύνους και μεγάλο ρίσκο (ειδικά αν το ζευγάρι επιθυμεί τόσο πολύ ένα παιδί), αλλά πώς μπορούμε να μιλάμε για ''επιλογή'' από τη στιγμή που έχουμε να κάνουμε με μια εν δυνάμει ανθρώπινη ζωή;
Ίσως μου είναι κάπως δύσκολο να το καταλάβω γιατί δεν έχω έρθει ακόμα αντιμέτωπη με αυτό το δίλλημα. Έχω όμως παραδείγματα από το φιλικό και το ευρύτερο περιβάλλον που έχουν καταφέρει με αυτή τη μέθοδο να αποκτήσουν γερά και υγιή παιδιά και μέχρι σήμερα να είναι όλα καλά.
Να επισημάνω πως σε καμία περίπτωση δεν εξετάζω το θέμα από θρησκευτικής πλευράς (''είναι δολοφονία η έκτρωση'' και άλλα τέτοια γραφικά). Παρ'όλο που δυστυχώς η Ελλάδα είναι η πρώτη χώρα σε εκτρώσεις στην Ευρώπη και η τρίτη (!) παγκόσμια δεν τίθεται καν θέμα από τη στιγμή που έχουμε να κάνουμε με την υγεία. Άλλωστε ο κάθε άνθρωπος είναι ελεύθερος να διαθέσει το κορμί του όπως νομίζει, όμως αυτό είναι ένα άλλο μεγάλο και αμφιλεγόμενο ζήτημα που ίσως αναλύσουμε κάποια στιγμή αργότερα.
Για να καταλήξω λοιπόν στο συμπέρασμά μου, προσωπικά είμαι υπέρ της επιστήμης και θεωρώ δώρο το γεγονός οτι οι επόμενες γενιές θα έχουν τη δυνατότητα να γεννούν όσο γίνεται πιο υγιή και γερά παιδιά, ωστόσο μάλλον με ξένισε κάπως παραπάνω το ύφος του κειμένου αφού φαίνεται λές και μιλάμε για κάποιο αντικείμενο που διαλέγουμε από μια όμορφη βιτρίνα κι όχι για έναν άνθρωπο που πρόκειται να έρθει στον κόσμο. Άλλωστε έχουμε αρκετά παραδείγματα παιδιών που γεννήθηκαν με χρωμοσωμικές ανωμαλίες ή άλλου είδους προβλήματα και όμως κατάφεραν να διαπρέψουν.
Ας το σκεφτούμε λίγο καλύτερα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου