(Αντ)αγωνιστείτε!

....της Ανδρονίκης Μπάϊτση

Πώς μάθατε να συμπεριφέρεστε από μικροί; Μήπως κάπως διαφορετικά απ’ όλους τους άλλους; Όχι, όχι…καμία σχέση. Ό,τι κι αν πείτε, η αλήθεια είναι ότι όλοι μεγαλώσαμε σχεδόν με τον ίδιο τρόπο. Όλοι μάθαμε σε συγκεκριμένες συμπεριφορές.

Από την εφηβική ηλικία, αν μπορούμε να θεωρήσουμε ότι η διαμόρφωση της ιδιοσυγκρασίας του ανθρώπου ξεκινάει απ’ αυτήν την περίοδο της ζωής του, - και κακά τα ψέματα δεν τελειώνει ποτέ - όλοι μας επηρεαζόμαστε από παντός τύπου ερεθίσματα. Από την οικογένεια και ό,τι συνεπάγεται αυτή, το σχολείο, τους φίλους, τις ασχολίες και ένα σωρό άλλα πράγματα, διαφορετικά για τον καθένα. Όλα αυτά τα ερεθίσματα, όμως, έχουν ένα κοινό σημείο τομής, την ανάγκη για επιβίωση. Το γεγονός ότι μέσα στην εφηβεία αποκτάμε τις πρώτες σοβαρές σχέσεις με τους άλλους καθώς και το δέσιμο που αναπτύσσουμε ο καθένας με τα δικά του κριτήρια, αποτελούν και την εναρκτήρια ώθηση ώστε να γίνουμε καλύτεροι. Κάπως έτσι εισβάλει στη σκηνή ο ανταγωνισμός ή μάλλον ο κεκαλυμμένος ανταγωνισμός. Όχι, δεν έχουμε πρόβλημα να μένουμε πίσω ούτε να βγούμε δεύτεροι. Όχι, δε στεναχωριόμαστε με την ήττα.  Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι το να κάνει ο οποιοσδήποτε κάτι καλύτερα από εμάς θα μας κάνει περήφανους γι αυτόν. Άλλωστε αυτή είναι και η ευγενής άμιλλα που επί αιώνες προσπαθούμε να διδαχτούμε.  Γνωρίζουμε όμως πολύ καλύτερα ότι η ζήλια και η απογοήτευση είναι τα βασικά συναισθήματα που θα μας κατακλύσουν. Και κάπως έτσι, είτε θέλουμε να το πιστέψουμε είτε όχι γινόμαστε ανταγωνιστικοί με τους δικούς μας ανθρώπους που κι αυτοί με τη σειρά τους έγιναν ανταγωνιστικοί με εμάς ή με άλλους. Και που μας οδηγεί αυτό; Σε ένα ατελείωτο γαϊτανάκι όπου ο ένας θέλει να ξεπεράσει τον άλλον και στην ουσία χάνουμε την ουσία!

Σημειωτέον,  εδώ δε μιλάμε μόνο για τα συναισθήματα που αλλάζουν σε βάρος των άλλων. Εδώ μιλάμε και για πρακτικά ζητήματα. Από ένα σημείο και μετά μας ενδιαφέρει συνειδητά ή ασυνείδητα – για να μην  θίξω κόσμο - να έχουμε  καλύτερα αναγνωρισμένη δουλειά, καλύτερα χ έσοδα, καλύτερο σπίτι, αμάξι, σύντροφο… όχι γενικά. Από τους άλλους! Αυτούς τους ίδιους άλλους που κάποτε υποστηρίζαμε και βοηθούσαμε. Ίσως ακόμα κι αυτούς τους άλλους που μας βοήθησαν κάποτε. Κι έτσι πλάθεται μια αναποτελεσματική ρουσφετολογία και ορισμένα μόνιμα παρακαλητά που όχι μόνο δε μας βοηθάνε αλλά αντίθετα μας φθείρουν ακόμα περισσότερο σε μία προσπάθεια να γίνουμε καλύτεροι, ενώ στην ουσία είμαστε αλλά δεν το έχουμε καταλάβει. Πόσες φορές ζηλέψαμε κάτι ή κάποιον; Πολλές. Και πόσες φορές ανταγωνιστήκαμε; Παραπάνω από πολλές.

Ίσως ήρθε λοιπόν ο καιρός να αναγνωρίσουμε τις δυνατότητες μας και να σταματήσουμε να εξαντλούμε την ενέργεια μας δεξιά κι αριστερά σε ανόητες διαμάχες που στόχο έχουν εμάς τους ίδιους . Και πιστέψτε με δε μας έχει μείνει τόση πολλή  ενέργεια όση θα θέλαμε. Αγωνιστείτε λοιπόν. Αυτή η λέξη έχει αλλάξει τόσες πολλές φορές τη σημασία της. Στην προκειμένη περίπτωση όμως η έννοια είναι ξεκάθαρη. Αγωνιστείτε για τον εαυτό σας χωρίς αυτό να σημαίνει ότι πρέπει να ανταγωνιστείτε τους άλλους. Ας αγωνιστεί ο καθένας μας εκεί που μπορεί και θέλει για την δική του προσωπική νίκη. Όχι όμως και για την ήττα του συνανθρώπου του. Ναι ναι φυσικά και είναι ουτοπικό το να πιστεύουμε ότι όλα μπορούν να αλλάξουν. Ότι όλοι μπορούν να αλλάξουν. Ότι ακόμα κι αν εγώ το πάρω χαλαρά το ίδιο χαλαρά θα το πάρεις κι εσύ κι ο άλλος κι ο επόμενος. Είναι ουτοπικό.  Είναι όμως εξίσου αισιόδοξο!!! Και όπως συνηθίζω να λέω τώρα τελευταία – και το πιστεύω - «αισιοδοξία μέχρι το τέλος του γκρεμού για μην πω και μετά τον γκρεμό!!!».