....της Ζωής Παπαδοπούλου
Σαν περιστέρι με κομμένα τα φτερά πετάω
πάνω από χώμα μαύρο από τις μολυβένιες σφαίρες
των ηφαιστείων τους ατμούς
απ’ τη φθαρτή ανάσα των ανθρώπων
τους παγερούς της θάλασσας τριγμούς
τις παπαρούνες –στάλες αίμα- πλάι στους γερανούς
πληγώνομαι απ΄ τα αγκάθια των ελάτων
και να σκεφτείς κάποτε νόμιζα πως ήταν φίλοι μου-
νόμιζα
νόμισμα ολόχρυσο η ζωή (σοφά τα λόγια του ποιητή)
ωστόσο, δυστυχώς ποτέ δεν έμαθα να αποταμιεύω-
δυστυχώς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου