Πατρίδα μ' αραεύω σε

....της Αναστασίας Λαδοπούλου

Eίναι μερικές φορές που απο μια τυχαία συζήτηση ή απλά έχοντας βρεθεί τη σωστή ώρα στο σωστό μέρος μπορείς να ακούσεις τις πιο όμορφες,αληθινές αλλά και πονεμένες ιστορίες. Εχοντας μισή καταγωγή απο τον Πόντο ,πάντα μου αρέσει να ακούω διηγήσεις απο γιαγιάδες και παππούδες για τους τόπους εκείνους τους οποίους εγώ γνωρίζω μόνο μέσα απο βιβλία και ταινίες , ενώ για αυτούς τους ανθρώπους οι τόποι αυτοί οι τόσο μακρινοί για μένα είναι η ιστορία τους ,η πατρίδα τους ,ο τόπος όπου έζησαν κάποια χρόνια της ζωής τους.

Μια τέτοια αφήγηση έτυχε να ακούσω τις προάλλες απο έναν φίλο ,παππού πια ,ο οποίος 

με καταπληκτική διαύγεια θυμάται λεπτομέρειες για τη ζωή στη μακρινή Αργυρούπολη του Πόντου.Ένα μέρος όπως τόσα άλλα που αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν οι κάτοικοι όταν

το κίνημα των νεοτούρκων σε διάστημα εννέα χρόνων πραγματοποίησε διωγμούς ,ξεριζωμούς και υιοθέτησε τακτικές εξόντωσης σε στρατόπεδα θανάτου ,ενέργειες που συλλογικά αναγνωρίστηκαν κατόπιν ως "γενοκτονία " .

Το καταπληκτικό με αυτούς τους ανθρώπους είναι οτι παρά τα όσα πέρασαν πάντα είναι πρόθυμοι να σου διηγηθούν κάτι απο τα παλιά ,κάτι που αν και τα χρόνια έχουν περάσει και η μνήμη ίσως δεν είναι τόσο καλή ,εκείνοι λές και τα έχουν μυστικά φυλάξει σε μια άκρη του μυαλού σα να έχουν δώσει όρκο να μη σβηστούν ποτέ απο το μυαλό .Η αλήθεια είναι όμως πως όσο χαίρονται να διηγούνται και να θυμούνται ,άλλο τόσο τους πονάει να σκέφτονται πως εκεί άφησαν αναγκαστικά μια ολόκληρη ζωή την οποία με κόπο δημιούργησαν οι πατεράδες και οι παππούδες τους .Η δική μου ιστορία είναι κάπως πιο χαρούμενη ,αν μπορώ να το πώ έτσι ,αφού δείχνει την ανθρωπιά που μπορεί ακόμα να υπάρχει στις μέρες μας ενισχύοντας την πεποίθηση οτι τελικά ο λαός είναι αυτός που συνήθως πληρώνει με πόνο τα λάθη της πολιτικής και ουσιαστικά μεταξύ των ανθρώπων δεν υπάρχει τίποτα να χωριστεί .

Αυτή η ιστορία λοιπόν έχει να κάνει με τούτο τον φίλο ,ο οποίος ενεργό μέλος της ποντιακής κοινότητας του τόπου του πήγε να προσκυνήσει τα χώματα στα οποία οι πρόγονοί του είχαν χτίσει πριν πολλά χρόνια τη ζωή τους .Εκεί ,μετά τον ξεριζωμό παρέμεινε η θεία του παντρεμένη με κάποιον τούρκο ,της οποίας τα ίχνη θέλησε να αναζητήσει φτάνοντας .Οι τούρκοι τους οποίους ρώτησε σχετικά τον αντιμετώπισαν με καχυποψία θεωρώντας πως ήρθε με σκοπό να διεκδικήσει το σπίτι όπου διέμενε πριν τον ξεριζωμό ,αφού όμως αυτοί διαβεβαιώθηκαν πως το μόνο που ήθελε ήταν να μάθει σχετικές πληροφορίες ,ακολούθησε μια ξενάγηση στο σπίτι εκείνο που άφησε πίσω του πριν τόσα χρόνια  (!) .

Η έκπληξη που περίμενε τους επισκέπτες ( πια ..) ήταν μεγάλη ,καθώς το σπίτι είχε μείνει ανέπαφο ,ενώ παράλληλα στους τοίχους ήταν ακόμη γραμμένα τα ονόματα και οι ημερομηνίες γέννησης των μελών της οικογένειας ,μια συνήθεια που κρατούσε απο πολύ παλιά ,αφού μόλις γεννιόταν ένα παιδί έγραφαν αμέσως την ημερομηνία γέννησής του επάνω στους τοίχους του σπιτιού .Η συγκίνηση που ένιωσαν όλοι ήταν μεγάλη ,καθώς έβλεπαν μπροστά στα μάτια τους το σπίτι τους ,να μαρτυρά την παρουσία τους ,την σιωπηλή ,αλλά δυνατή τους παρουσία εδώ και τόσα χρόνια σχεδόν όπως πριν το εγκαταλείψουν .Εφυγαν με τη διαβεβαίωση πως το κτίσμα θα μείνει ακριβώς όπως το είδαν ,ωστόσο επειδή οι καιροί έχουν αλλάξει πια -όπως και οι συνειδήσεις των ανθρώπων - η αμφιβολία για την τήρηση της υπόσχεσης υπάρχει ακόμα στην ψυχή και ενδεχομένως να μη σβήσει ποτέ .

Μετά το τέλος της αφήγησης τα συναισθήματα ήταν ανάμεικτα ,χαρά και θαυμασμός και για τις δυο πλευρές ,αλλά και θλίψη στη σκέψη οτι οι καταστάσεις είναι αυτές που πολλές φορές ρυθμίζουν  τη ζωή μας και επιλέγουν εκείνες την πορεία μας ,χωρίς πάντα να μπορούμε να χαράξουμε εμείς το δρόμο που θέλουμε να βαδίσουμε ,όπως στην περίπτωση αυτή που οι άνθρωποι κατέληξαν να πηγαίνουν ως επισκέπτες σε έναν χώρο που ήταν δικό τους δημιούργημα .

Ας ελπίσουμε πως οι ιστορίες αυτές θα είναι διδακτικές για αυτούς που μένουν πίσω ,να τις θυμούνται και να τις διηγούνται για να μην ζήσει ξανά λαός με αυτή την πίκρα του ξεριζωμού .

( εικόνες απο το σπίτι στην Αργυρούπολη )