....της Φρόσως Τερζόγλου
Δεν είναι πολύ δύσκολο να το νιώσεις. Όπου και να γυρίσεις, όπου και να κοιτάξεις γύρω σου, στη φύση, στον τρόπο που διαμορφώνονται οι χώροι, οι προτάσεις και οι συνειδήσεις παντού δύο: Διπλές οι θέσεις στα λεωφορεία, στα σχολεία, διπλά τα εισιτήρια στις κληρώσεις για συναυλίες, διπλές οι προσφορές στα σουβλατζίδικα, ένα συν ένα δώρο τα σαμπουάν στο σουπερ μάρκετ και πόσα ακόμη ατελείωτα παραδείγματα. Τα πάντα σε ζευγάρια. Γιατί μη ξεχνάμε πως η ίδια η φύση υπάρχει στηριζόμενη σ’ αυτήν την ισορροπία.
Δηλαδή, υπήρχαμε και υπάρχουμε χάρη στο βασικότερο δίδυμο αυτού του κόσμου: Ωάριο-Σπερματοζωάριο. Η ένωση αυτών των δύο δημιουργεί το κάτι καινούριο και ούτω καθ’ εξής και αυτό ισχύει και για όλα τα άλλα ζωντανά. Επομένως, είναι λογικό να κατέχει μια τόσο ισχυρή θέση ο αριθμός δύο και η σημασία του.
Αυτή την απλή λογική έρχεται να διαταράξει η άλλη πλευρά της ανθρώπινης φύσης. Η πλευρά αυτή η θολή, η ανεξερεύνητη, η απροσδιόριστη, πες το χαρακτήρα, συναίσθημα, ψυχή που ξεκολλάει από το οτιδήποτε οργανικό και συχνά παίρνει τα ηνία. Και , δυστυχώς ή ευτυχώς, στην περίπτωση που αναλύω ταράζει τα νερά. Γιατί συχνά οδηγεί στο ένα, χωρίς το «συν», χωρίς το «ίσον», χωρίς το «δυο». Τότε λοιπόν αρχίζει το θέμα.
Και εντάξει. Συχνά κάποιος είναι «μόνος» από επιλογή και έχει άλλους τριγύρω του και όλα βαίνουν καλός ακόμη και αν δεν συμπληρώνει με κάποιον ζευγάρι. Συχνά όμως, όταν η μοναξιά χτυπάει την πόρτα τότε αυτά τα δύο τριγύρω σε γεμίζουν πανικό, σε αγχώνουν, σε εκνευρίζουν και δεν σε αφήνουν σε ησυχία. «Περιμένετε και κάποιον άλλο;» ρωτάει ο σερβιτόρος, «Κάθετε κάποιος μαζί σας;» ρωτάει ο συνεπιβάτης, «Έχουμε προσφορά για δύο άτομα!» λέει όλο ενέργεια ο ντελιβεράς. Και τότε η μοναξιά γίνεται μεγαλύτερη. Ποτέ δεν βοήθησαν οι συγκρίσεις!..
Κι όμως τα πράγματα δεν είναι τόσο αρνητικά. Γιατί αυτή η άδεια θέση δίπλα σου είναι για να καλέσει κάποιον να καθίσει, αν δεν υπάρχει ήδη. Η προσφορά για εισιτήρια είναι για να την μοιραστείς, γιατί κάποιος εκεί έξω θα υπάρχει με διάθεση. Γιατί το δύο που καμιά φορά μοιάζει τρομακτικό δεν έχει επιβιώσει τυχαία. Υπάρχει τελικά για να σκοτώνει τη μοναξιά, να υπενθυμίζει πρόσωπα ή και καταστάσεις που είχαμε ξεχάσει ή δεν ξέραμε ότι υπάρχουν και για να μας δίνει ζωή. Το άλλο μας μισό υπάρχει πάντα σε κάποιο πρόσωπο, σε κάποιο κατοικίδιο, σε κάποιο χόμπυ, αρκεί να έχουμε τα μάτια να το δούμε.
Και πάλι. Ακόμη και αν εμείς δεν το προσέξουμε, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο θα μας πλησιάσει αυτό. Και καμιά φορά μια ένωση μπορεί να είναι τόσο ισχυρή ώστε πλέον τα δύο «ένα» και το «δύο» εξαφανίζονται και τη θέση τους παίρνει το άπειρο!
Είναι φανερό ότι στα εκατομμύρια χρόνια μας στον πλανήτη κάποιοι συμβολισμοί υπάρχουν, αποδεικνύονται, επιβεβαιώνονται και θεμελιώνονται. Όπως με τον αριθμό δύο. Το δύο λοιπόν, σύμφωνα με σοφούς και μη, συμβολίζει την ισορροπία, την αρμονία και την τάξη των πραγμάτων. Ή τουλάχιστον έτσι θα έπρεπε να είναι..
Δεν είναι πολύ δύσκολο να το νιώσεις. Όπου και να γυρίσεις, όπου και να κοιτάξεις γύρω σου, στη φύση, στον τρόπο που διαμορφώνονται οι χώροι, οι προτάσεις και οι συνειδήσεις παντού δύο: Διπλές οι θέσεις στα λεωφορεία, στα σχολεία, διπλά τα εισιτήρια στις κληρώσεις για συναυλίες, διπλές οι προσφορές στα σουβλατζίδικα, ένα συν ένα δώρο τα σαμπουάν στο σουπερ μάρκετ και πόσα ακόμη ατελείωτα παραδείγματα. Τα πάντα σε ζευγάρια. Γιατί μη ξεχνάμε πως η ίδια η φύση υπάρχει στηριζόμενη σ’ αυτήν την ισορροπία.
Δηλαδή, υπήρχαμε και υπάρχουμε χάρη στο βασικότερο δίδυμο αυτού του κόσμου: Ωάριο-Σπερματοζωάριο. Η ένωση αυτών των δύο δημιουργεί το κάτι καινούριο και ούτω καθ’ εξής και αυτό ισχύει και για όλα τα άλλα ζωντανά. Επομένως, είναι λογικό να κατέχει μια τόσο ισχυρή θέση ο αριθμός δύο και η σημασία του.
Αυτή την απλή λογική έρχεται να διαταράξει η άλλη πλευρά της ανθρώπινης φύσης. Η πλευρά αυτή η θολή, η ανεξερεύνητη, η απροσδιόριστη, πες το χαρακτήρα, συναίσθημα, ψυχή που ξεκολλάει από το οτιδήποτε οργανικό και συχνά παίρνει τα ηνία. Και , δυστυχώς ή ευτυχώς, στην περίπτωση που αναλύω ταράζει τα νερά. Γιατί συχνά οδηγεί στο ένα, χωρίς το «συν», χωρίς το «ίσον», χωρίς το «δυο». Τότε λοιπόν αρχίζει το θέμα.
Και εντάξει. Συχνά κάποιος είναι «μόνος» από επιλογή και έχει άλλους τριγύρω του και όλα βαίνουν καλός ακόμη και αν δεν συμπληρώνει με κάποιον ζευγάρι. Συχνά όμως, όταν η μοναξιά χτυπάει την πόρτα τότε αυτά τα δύο τριγύρω σε γεμίζουν πανικό, σε αγχώνουν, σε εκνευρίζουν και δεν σε αφήνουν σε ησυχία. «Περιμένετε και κάποιον άλλο;» ρωτάει ο σερβιτόρος, «Κάθετε κάποιος μαζί σας;» ρωτάει ο συνεπιβάτης, «Έχουμε προσφορά για δύο άτομα!» λέει όλο ενέργεια ο ντελιβεράς. Και τότε η μοναξιά γίνεται μεγαλύτερη. Ποτέ δεν βοήθησαν οι συγκρίσεις!..
Κι όμως τα πράγματα δεν είναι τόσο αρνητικά. Γιατί αυτή η άδεια θέση δίπλα σου είναι για να καλέσει κάποιον να καθίσει, αν δεν υπάρχει ήδη. Η προσφορά για εισιτήρια είναι για να την μοιραστείς, γιατί κάποιος εκεί έξω θα υπάρχει με διάθεση. Γιατί το δύο που καμιά φορά μοιάζει τρομακτικό δεν έχει επιβιώσει τυχαία. Υπάρχει τελικά για να σκοτώνει τη μοναξιά, να υπενθυμίζει πρόσωπα ή και καταστάσεις που είχαμε ξεχάσει ή δεν ξέραμε ότι υπάρχουν και για να μας δίνει ζωή. Το άλλο μας μισό υπάρχει πάντα σε κάποιο πρόσωπο, σε κάποιο κατοικίδιο, σε κάποιο χόμπυ, αρκεί να έχουμε τα μάτια να το δούμε.
Και πάλι. Ακόμη και αν εμείς δεν το προσέξουμε, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο θα μας πλησιάσει αυτό. Και καμιά φορά μια ένωση μπορεί να είναι τόσο ισχυρή ώστε πλέον τα δύο «ένα» και το «δύο» εξαφανίζονται και τη θέση τους παίρνει το άπειρο!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου