....της Φρόσως Τερζόγλου
Ο καιρός έχει φτιάξει και η ζέστη σε κάνει να βγαίνεις απ’ το σπίτι και να αναζητάς οάσεις δροσιάς. Τα τραπέζια με την παρέα αυξάνονται και σαν καλός οικοδεσπότης ψάχνεις τα πιο αγαπημένα υλικά. Τα περιοδικά και οι εκπομπές μαγειρικής στην τηλεόραση σου δίνουν την απάντηση: φράουλες!
Και όμως, τις τελευταίες μέρες τη λέξη αυτή, τη μέχρι πρότεινος συνοδευμένη μόνο από ευχάριστες αναμνήσεις, τη συναντάς και αλλού. Στη σκέψη τους δεν νιώθεις γλύκα και δροσιά αλλά και μία παγωμάρα. Τις βλέπεις να στέκονται στο πιάτο, να φιγουράρουν και αναρωτιέσαι: Ποια εργατικά χέρια τις έφεραν μέχρι εδώ; Μήπως είναι αυτά που λίγες μέρες πρίν δέχτηκαν τα πυρά και τόσο βίαια έμειναν νεκρά παλεύοντας για καλύτερες μέρες; Η όρεξη σου κόβεται. Παλιά όλα ήταν πιο αθώα, σκέφτεσαι. Ή μήπως όχι;
Μερικά περιστατικά –για φαντάσου, έτσι κατέληξαν να χαρακτηρίζονται τα εγκλήματα στις μέρες μας!- μοιάζουν με παγόβουνο μπροστά από πλοίο. Άπαξ και το προσπεράσεις, αν δεν σε αγγίξει, τελείωσε, αποτελεί παρελθόν. Και το μόνο που μένει είναι μια μικρή κορυφούλα. Έτσι και στην περίπτωση της Μανωλάδας. Ναι, ασφαλώς γνωρίζεις ότι εδώ και χρόνια τα «φθηνά» εργατικά χέρια φέρνουν τα προϊόντα στα σπίτια μας. Αλλά τα «φθηνά» χέρια δεν σημαίνουν και «φθηνές» ζωές.
Και κάπου εδώ σκέφτεσαι την Ελλάδα του σήμερα (αν όχι τον κόσμο όλο) . Μια Ελλάδα που η προστασία και η δικαιοσύνη έχουν αντικατασταθεί από τραμπουκισμούς και τρόμο. Που μπερδεύονται τα δικαιώματα με τις υποχρεώσεις. Που το «ξένο», όταν δεν συνοδεύεται από κοστούμι και Ι phone, παραμένει για πολλούς κατώτερο. Που όλα τα παραπάνω όχι απλά δεν αλλάζουν αλλά γιγαντώνονται από μεγάλους και μικρομέγαλους με αποτέλεσμα μια αιμοβόρα κοινωνία. Που τα «παραπάνω» περιστατικά παρουσιάζονται επιφανειακά μαζί με κροκοδείλια δάκρυα και δηλώσεις στις ειδήσεις των οχτώ.
Λοιπόν, αυτό το γεγονός, το άλυτο πρόβλημα είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου. «Το θέμα τώρα δεν είναι οι δούλοι και οι επιστάτες. Είναι η τροφοδοσία και η ανομία του αφεντικού μπροστά στο εύκολο κέρδος.», όπως εύστοχα παρατηρεί η Λίνα Παπαδάκη στο Protagon.gr και καταλήγει στο «Ας ιεραρχήσουμε την παρανομία όπως οι αδιάφθοροι τη μαφία, παρακολουθώντας πρώτα τον Νονό.» Ας αφήσουμε τη μεγαλομανία και ας καταλάβουμε επιτέλους ότι μπροστά στο «Νονό» κι εμείς είμαστε ασήμαντοι, θα προσθέσω εγώ. Ότι αν συνεχίσουμε να εθελοτυφλούμε, αν δεν αγωνιστούμε για ένα δίκαιο μέλλον, το τέλος μας, με οποιαδήποτε μορφή, είναι σίγουρο. Και τότε κανείς δεν θα μας υπερασπιστεί. Αντίθετα, θα πέφτουν στα πόδια του «Νονού» και ενώ μας εξαφανίζει θα του εύχονται: «Καλή όρεξη».
Ο καιρός έχει φτιάξει και η ζέστη σε κάνει να βγαίνεις απ’ το σπίτι και να αναζητάς οάσεις δροσιάς. Τα τραπέζια με την παρέα αυξάνονται και σαν καλός οικοδεσπότης ψάχνεις τα πιο αγαπημένα υλικά. Τα περιοδικά και οι εκπομπές μαγειρικής στην τηλεόραση σου δίνουν την απάντηση: φράουλες!
Και όμως, τις τελευταίες μέρες τη λέξη αυτή, τη μέχρι πρότεινος συνοδευμένη μόνο από ευχάριστες αναμνήσεις, τη συναντάς και αλλού. Στη σκέψη τους δεν νιώθεις γλύκα και δροσιά αλλά και μία παγωμάρα. Τις βλέπεις να στέκονται στο πιάτο, να φιγουράρουν και αναρωτιέσαι: Ποια εργατικά χέρια τις έφεραν μέχρι εδώ; Μήπως είναι αυτά που λίγες μέρες πρίν δέχτηκαν τα πυρά και τόσο βίαια έμειναν νεκρά παλεύοντας για καλύτερες μέρες; Η όρεξη σου κόβεται. Παλιά όλα ήταν πιο αθώα, σκέφτεσαι. Ή μήπως όχι;
Μερικά περιστατικά –για φαντάσου, έτσι κατέληξαν να χαρακτηρίζονται τα εγκλήματα στις μέρες μας!- μοιάζουν με παγόβουνο μπροστά από πλοίο. Άπαξ και το προσπεράσεις, αν δεν σε αγγίξει, τελείωσε, αποτελεί παρελθόν. Και το μόνο που μένει είναι μια μικρή κορυφούλα. Έτσι και στην περίπτωση της Μανωλάδας. Ναι, ασφαλώς γνωρίζεις ότι εδώ και χρόνια τα «φθηνά» εργατικά χέρια φέρνουν τα προϊόντα στα σπίτια μας. Αλλά τα «φθηνά» χέρια δεν σημαίνουν και «φθηνές» ζωές.
Και κάπου εδώ σκέφτεσαι την Ελλάδα του σήμερα (αν όχι τον κόσμο όλο) . Μια Ελλάδα που η προστασία και η δικαιοσύνη έχουν αντικατασταθεί από τραμπουκισμούς και τρόμο. Που μπερδεύονται τα δικαιώματα με τις υποχρεώσεις. Που το «ξένο», όταν δεν συνοδεύεται από κοστούμι και Ι phone, παραμένει για πολλούς κατώτερο. Που όλα τα παραπάνω όχι απλά δεν αλλάζουν αλλά γιγαντώνονται από μεγάλους και μικρομέγαλους με αποτέλεσμα μια αιμοβόρα κοινωνία. Που τα «παραπάνω» περιστατικά παρουσιάζονται επιφανειακά μαζί με κροκοδείλια δάκρυα και δηλώσεις στις ειδήσεις των οχτώ.
Λοιπόν, αυτό το γεγονός, το άλυτο πρόβλημα είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου. «Το θέμα τώρα δεν είναι οι δούλοι και οι επιστάτες. Είναι η τροφοδοσία και η ανομία του αφεντικού μπροστά στο εύκολο κέρδος.», όπως εύστοχα παρατηρεί η Λίνα Παπαδάκη στο Protagon.gr και καταλήγει στο «Ας ιεραρχήσουμε την παρανομία όπως οι αδιάφθοροι τη μαφία, παρακολουθώντας πρώτα τον Νονό.» Ας αφήσουμε τη μεγαλομανία και ας καταλάβουμε επιτέλους ότι μπροστά στο «Νονό» κι εμείς είμαστε ασήμαντοι, θα προσθέσω εγώ. Ότι αν συνεχίσουμε να εθελοτυφλούμε, αν δεν αγωνιστούμε για ένα δίκαιο μέλλον, το τέλος μας, με οποιαδήποτε μορφή, είναι σίγουρο. Και τότε κανείς δεν θα μας υπερασπιστεί. Αντίθετα, θα πέφτουν στα πόδια του «Νονού» και ενώ μας εξαφανίζει θα του εύχονται: «Καλή όρεξη».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου