...της Αναστασίας Λαδοπούλου
Μια θεατρική παράσταση είναι σαν τον καιρό. Όπως ποτέ δεν ξέρεις αν θα βρέξει καταρρακτωδώς ή αν θα έχει λαμπερό ήλιο και ζέστη, έτσι ποτέ δεν ξέρεις αν θα καταφέρει να σε αγγίξει το έργο ή αν απλά οι ηθοποιοί θα περιφέρονται στη σκηνή λέγοντας μόνο τα λόγια τους. Στην περίπτωση του melting τα πράγματα είναι κάτι περισσότερο από αισιόδοξα.
Για όσους δεν ξέρουν ή δεν πρόλαβαν να μάθουν, το melting είναι μια θεατρική παράσταση δημιουργία της ομάδας lacrima, η οποία ουσιαστικά είναι μια σύνθεση ξεχωριστών ποιημάτων και αποσπασμάτων από “Το ξύπνημα της άνοιξης” του Wedekin. Το θέμα ο καθένας μπορεί να το ερμηνεύσει διαφορετικά, όμως εγώ θα έλεγα οτι ολόκληρη η παράσταση είναι μια αποτύπωση σκέψεων, επιθυμιών, παραπόνων, απωθημένων.
Ο μονόλογος εξαιρετικός και γεμάτος ένταση. Τα μηνύματα σε σφυροκοπούν και δεν σε αφήνουν να εφησυχάσεις, το τέλος σου αφήνει μια γλυκιά αίσθηση αισιοδοξίας. Στέκομαι για λίγο και στον άθλο του ηθοποιού να κρατήσει το ενδιαφέρον του κοινού αμείωτο επί μία ώρα. Είναι εντυπωσιακό να βλέπεις ένα κοινό ασάλευτο να παρακολουθεί με εναλλασσόμενα συναισθήματα και προσήλωση τη σκηνή, πράγμα που υποδηλώνει και την επιτυχία τόσο του ερμηνευτή όσο και του κειμένου.
Ο χώρος όπου φιλοξενήθηκε η παράσταση σε παραπέμπει σε κάτι πρωτοποριακό, εναλλακτικό. Ξεφεύγει από το κλασσικό θέατρο που έχεις συνηθίσει, όπως ξεφεύγει και από τα κλασσικά κείμενα, από τον τρόπο ερμηνείας, όλα μοιάζουν φυσικά, λές και παίρνουν φωνή οι πιο βαθιές σκέψεις που μπορεί ο καθένας από μάς να κάνει.
Δεν έχω σκοπό να κάνω κριτική, δεν είμαι ειδικός άλλωστε, θέλησα απλά να εκφράσω τη σκέψη μου και το μεγάλο ''μπράβο'' στην ομάδα αυτή που με τόση φροντίδα κατάφερε να δώσει τροφή για προβληματισμό.
Συγχαρητήρια στην ομάδα lacrima!
Για όσους δεν ξέρουν ή δεν πρόλαβαν να μάθουν, το melting είναι μια θεατρική παράσταση δημιουργία της ομάδας lacrima, η οποία ουσιαστικά είναι μια σύνθεση ξεχωριστών ποιημάτων και αποσπασμάτων από “Το ξύπνημα της άνοιξης” του Wedekin. Το θέμα ο καθένας μπορεί να το ερμηνεύσει διαφορετικά, όμως εγώ θα έλεγα οτι ολόκληρη η παράσταση είναι μια αποτύπωση σκέψεων, επιθυμιών, παραπόνων, απωθημένων.
Ο μονόλογος εξαιρετικός και γεμάτος ένταση. Τα μηνύματα σε σφυροκοπούν και δεν σε αφήνουν να εφησυχάσεις, το τέλος σου αφήνει μια γλυκιά αίσθηση αισιοδοξίας. Στέκομαι για λίγο και στον άθλο του ηθοποιού να κρατήσει το ενδιαφέρον του κοινού αμείωτο επί μία ώρα. Είναι εντυπωσιακό να βλέπεις ένα κοινό ασάλευτο να παρακολουθεί με εναλλασσόμενα συναισθήματα και προσήλωση τη σκηνή, πράγμα που υποδηλώνει και την επιτυχία τόσο του ερμηνευτή όσο και του κειμένου.
Ο χώρος όπου φιλοξενήθηκε η παράσταση σε παραπέμπει σε κάτι πρωτοποριακό, εναλλακτικό. Ξεφεύγει από το κλασσικό θέατρο που έχεις συνηθίσει, όπως ξεφεύγει και από τα κλασσικά κείμενα, από τον τρόπο ερμηνείας, όλα μοιάζουν φυσικά, λές και παίρνουν φωνή οι πιο βαθιές σκέψεις που μπορεί ο καθένας από μάς να κάνει.
Δεν έχω σκοπό να κάνω κριτική, δεν είμαι ειδικός άλλωστε, θέλησα απλά να εκφράσω τη σκέψη μου και το μεγάλο ''μπράβο'' στην ομάδα αυτή που με τόση φροντίδα κατάφερε να δώσει τροφή για προβληματισμό.
Συγχαρητήρια στην ομάδα lacrima!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου