....της Φιλιώς Μωυσίδου
Καθημερινά συναντώ γύρω μου ανθρώπους θλιμμένους, σκυθρωπούς, σιωπηρούς…στο δρόμο, στη στάση περιμένοντας το αστικό, ακόμη και στα μαγαζιά που είναι κατάμεστα από κόσμο, φασαρία και δυνατές φωνές…Τι ειρωνικό; Κι όμως αληθινό!
Σαν ένας ζωγράφος να παίζει με τις εκφράσεις της χαράς και της λύπης συνάμα. Άνθρωποι που δεν διαφέρουν σε τίποτα από ένα ρομπότ, κινούνται ανέκφραστοι, ψυχροί, με ένα απλανές βλέμμα για συντροφιά. Πίσω από κάθε βλέμμα κρύβεται μια απόγνωση, πίσω από κάθε δάκρυ ένας βουβός πόνος. Αναρωτιέμαι γιατί…προσπαθώ να μπω στη σκέψη τους, να καταλάβω τι είναι αυτό που τους στερεί το χαμόγελο, την ευτυχία στη ζωή.
Στο μυαλό μου έρχεται αμέσως μια ανεκτίμητη λέξη "ΑΓΑΠΗ" που δεν μπορεί κανείς να την εξαγοράσει όσα πλούτη κι αν έχει!
Μπορεί άραγε η αγάπη να σβήσει τον πόνο και να πλημμυρίσει με χαμόγελο τους ανθρώπους; Ναι, μπορεί, γιατί η δύναμή της είναι μαγική και αγκαλιάζει στοργικά με τα διάπλατα φτερά της όλους όσους την αποζητούν. Σαν μια αγγελική μορφή!
Και τι χρώμα άραγε να χει η αγάπη; Άσπρο; Μαύρο; Ή μήπως κίτρινο; Δεν έχει σημασία, γιατί η αγάπη βρίσκεται κάπου πιο βαθιά, είναι κρυμμένη κάπου ζεστά για να φυλάσσεται από το κρύο ώστε να μπορέσει να κρατήσει τη φλόγα της για πάντα αναμμένη.Υπάρχει άραγε αγάπη που κρατάει για πάντα;
Ακόμα και αν δεν έχουμε τίποτα, μπορούμε να δώσουμε και να πάρουμε αγάπη. Γιατί η αγάπη δεν κοστίζει τίποτα κι όμως είναι το πιο ακριβό αγαθό!
*Η Φιλιώ Μωυσίδου είναι φοιτήτρια στο Τμήμα Φιλολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.
Καθημερινά συναντώ γύρω μου ανθρώπους θλιμμένους, σκυθρωπούς, σιωπηρούς…στο δρόμο, στη στάση περιμένοντας το αστικό, ακόμη και στα μαγαζιά που είναι κατάμεστα από κόσμο, φασαρία και δυνατές φωνές…Τι ειρωνικό; Κι όμως αληθινό!
Σαν ένας ζωγράφος να παίζει με τις εκφράσεις της χαράς και της λύπης συνάμα. Άνθρωποι που δεν διαφέρουν σε τίποτα από ένα ρομπότ, κινούνται ανέκφραστοι, ψυχροί, με ένα απλανές βλέμμα για συντροφιά. Πίσω από κάθε βλέμμα κρύβεται μια απόγνωση, πίσω από κάθε δάκρυ ένας βουβός πόνος. Αναρωτιέμαι γιατί…προσπαθώ να μπω στη σκέψη τους, να καταλάβω τι είναι αυτό που τους στερεί το χαμόγελο, την ευτυχία στη ζωή.
Στο μυαλό μου έρχεται αμέσως μια ανεκτίμητη λέξη "ΑΓΑΠΗ" που δεν μπορεί κανείς να την εξαγοράσει όσα πλούτη κι αν έχει!
Μπορεί άραγε η αγάπη να σβήσει τον πόνο και να πλημμυρίσει με χαμόγελο τους ανθρώπους; Ναι, μπορεί, γιατί η δύναμή της είναι μαγική και αγκαλιάζει στοργικά με τα διάπλατα φτερά της όλους όσους την αποζητούν. Σαν μια αγγελική μορφή!
Και τι χρώμα άραγε να χει η αγάπη; Άσπρο; Μαύρο; Ή μήπως κίτρινο; Δεν έχει σημασία, γιατί η αγάπη βρίσκεται κάπου πιο βαθιά, είναι κρυμμένη κάπου ζεστά για να φυλάσσεται από το κρύο ώστε να μπορέσει να κρατήσει τη φλόγα της για πάντα αναμμένη.Υπάρχει άραγε αγάπη που κρατάει για πάντα;
Ακόμα και αν δεν έχουμε τίποτα, μπορούμε να δώσουμε και να πάρουμε αγάπη. Γιατί η αγάπη δεν κοστίζει τίποτα κι όμως είναι το πιο ακριβό αγαθό!
*Η Φιλιώ Μωυσίδου είναι φοιτήτρια στο Τμήμα Φιλολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου