Άγχος, άγχος, άγχος. Άγχος για το σήμερα για το αύριο μέχρι και για το χθες. Οι άνθρωποι ζουν με το φόβο και την αγωνία. Αρκεί μόνο να περάσεις λίγα λεπτά της μέρας σου σε ένα λεωφορείο και να ακούσεις τις συζητήσεις τους. Άνθρωποι απελπισμένοι, κουρασμένοι, αγανακτισμένοι. Τότε όμως είναι που οργίζομαι, οργίζομαι με τους ανθρώπους που είναι άξιοι της μοίρας τους. Το μόνο που γνωρίζουν να κάνουν καλά είναι είναι να σχολιάζουν, να κατακρίνουν το καθετί. Αλλά ποτέ τους να μην αλλάζουν τα πιστεύω, τις απόψεις τους. Προσπαθώ (αδίκως νομίζω) να καταλάβω γιατί. Περιμένουν ένα θαύμα; Από τα ίδια άτομα; Περίεργος είναι ο κόσμος λένε, και θα συμφωνήσω μαζί τους.
Εκτός από την μερίδα των ανθρώπων που αναφέρθηκα στην αντίπερα όχθη βρίσκονται και οι νέοι. Η νεολαία που ξέφυγε από αυτές τις ΄΄αντιλήψεις΄΄ και θεώρησε ως μοναδική λύση την αλλαγή στάσης απέναντι στα γεγονότα που επαναλαμβάνονται πολλές δεκαετίες τώρα. Γιατί όμως αυτή η συγκεκριμένη μερίδα πολιτών να δέχεται τις συνέπειες; Γιατί ένας νέος 20 ετών να θυσιάζει προσωπικές στιγμές με αγαπημένους ανθρώπους και να δουλεύει μερόνυχτα γιατι φοβάται το αύριο; Η κοινωνία δεν είναι αυτή που θα έπρεπε να παρέχει σιγουριά και προστασία στους πολίτες της; Και όμως ένας άνθρωπος έξω φοβάται, φοβάται για το μέλλον του. Και δεν είναι μόνο ένας … χιλιάδες τα παραδείγματα. Γιατί λοιπόν πρέπει να θεωρήσουμε προτεραιότητα (βάζω και τον εαυτό μου μέσα, καθώς είμαι μία από αυτούς τους ανθρώπους) στη ζωή μας την απόκτηση χρημάτων, για να μπορέσουμε να ζήσουμε την οικογένεια που πιθανόν θα δημιουργήσουμε μετά από 10 χρόνια; -στην καλύτερη των περιπτώσεων- . Και σε αυτό το σημείο ταιριάζει η φράση ΄΄ Ζούμε για να δουλεύουμε΄΄.
Ώστε λοιπόν αυτός είναι ο στόχος του σημερινού ανθρώπου. Τα χρήματα. Θυσιάζει ακόμα και τον ίδιο του τον εαυτό με σκοπό την απόκτησή τους. Και τότε στέκεσαι και συνειδητοποιείς για ποιο λόγο δε θα αλλάξουμε ποτέ!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου