....της Χριστίνας Τσάκωνα
Προσπάθησα να αναλύσω τις ανθρώπινες σχέσεις. Προσπαθώ περίπου τα τελευταία 5 χρόνια. Όταν κάτι πολύ σοβαρό για τα δεδομένα της παιδικής ηλικίας συμβάν, συνέβη και σε μένα. Δεν είναι κάτι πρωτάκουστο στις μέρες μας. Περισσότερο συνηθισμένο θα έλεγα πλέον.. η ταμπέλα ''είναι χωρισμένοι οι γονείς σου;'' νομίζω είναι αυτή που με έχει στιγματίσει και περισσότερο. Και ιδιαίτερα όταν σου συμβαίνει σε μια ηλικία που αρχίζεις και καταλαβαίνεις πολλά πράγματα γύρω σου. Αρχίζεις και ωριμάζεις.
Ποιά σημαίνει όμως στην πραγματικότητα "ανθρώπινες σχέσεις"; Για ποιό λόγο οι άνθρωποι να αγαπιούνται, να παντρεύονται, αφού οι πιθανότητες να πληγωθείς είναι πολύ μεγαλύτερες από το να μείνεις για πάντα ερωτευμένος;
Ο καθένας ψάχνει το άλλο του μισό. Και αν αυτό δεν υπάρχει; Και αν αυτό το άλλο μισό είναι απλά ο εαυτός μας που δεν έχουμε ακόμη γνωρίσει; Το μόνο που ξέρω είναι ότι οι άνθρωποι πληγώνουν. Οι άνθρωποι σε πονάνε περισσότερο από κάθε όπλο που έχει δημιουργηθεί. Και ιδιαίτερα οι άνθρωποι που αγαπάς.
Και δηλαδή αυτό είναι αγάπη; Να πονάς; Να αγαπάς περισσότερο το ταίρι σου παρά τον ίδιο σου τον εαυτό; Και τί συμβαίνει όταν ένας χωρισμός έχει επιπτώσεις στους ανθρώπους γύρω σου; Για ποιό λόγο τα παιδιά σου να βιώνουν όλο αυτό τον ψυχολογικό πόλεμο με έναν χωρισμό;
Ίσως στην πραγματικότητα οι περισσότερες οικογένειες να δημιουργήθηκαν κατά λάθος. Από μια ας πούμε ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη. Ή ακόμα και αν η εγκυμοσύνη ήταν επιθυμητή. Ποιός άνθρωπος ξέρει ότι είναι έτοιμος να γίνει πατέρας; Για να καταφέρεις να μεγαλώσεις και να πλάσεις έναν άνθρωπο πρέπει να έχεις ωριμάσει εσύ ο ίδιος. Δεν έχω καταλάβει γιατί ακόμα πολλοί άνθρωποι επιδιώκουν τον γάμο. Ίσως γιατί δεν ξέρουν τι θα πει χωρισμός.
"Διάλεξε παιδί μου με την μαμά ή με τον μπαμπά; Με ποιον θα ήθελες να μείνεις;" Δώρα από το πουθενά για να σε καλοπιάσουν. Φωνές ,τσακωμοί, κρυφά δάκρυα που κυλάνε για να μην καταλάβεις και καλά ότι πονάνε. Τα παιδιά όμως πονάνε περισσότερο. Αυτά δέχονται άθελά τους τις επιπτώσεις. Και μετά;
Μετά βρίσκεσαι ανά 15 μέρες με μια βαλίτσα στο χέρι και πηγαινοέρχεσαι από σπίτι σε σπίτι σαν πρόσφυγας. Κι όμως. Μετά από τόσα χρόνια ακόμα συμβαίνει το ίδιο. Και θα συνεχίσει να συμβαίνει. Γιατί έτσι είναι. Γιατί έτσι έγινε. Έτυχε. Σε πολλούς συμβαίνει λένε,δεν είσαι και ο πρώτος που χωρίζουν οι γονείς του. Συμφωνώ .Τα αισθήματα που βιώνει κάθε παιδί όμως είναι πάντοτε διαφορετικά. Όταν διαλύεται όλο αυτό το συννεφάκι με την ''τέλεια οικογένεια'' για κάθε παιδί διαλύεται και ο κόσμος του.
Οι άνθρωποι πληγώνουν.
Ποιά σημαίνει όμως στην πραγματικότητα "ανθρώπινες σχέσεις"; Για ποιό λόγο οι άνθρωποι να αγαπιούνται, να παντρεύονται, αφού οι πιθανότητες να πληγωθείς είναι πολύ μεγαλύτερες από το να μείνεις για πάντα ερωτευμένος;
Ο καθένας ψάχνει το άλλο του μισό. Και αν αυτό δεν υπάρχει; Και αν αυτό το άλλο μισό είναι απλά ο εαυτός μας που δεν έχουμε ακόμη γνωρίσει; Το μόνο που ξέρω είναι ότι οι άνθρωποι πληγώνουν. Οι άνθρωποι σε πονάνε περισσότερο από κάθε όπλο που έχει δημιουργηθεί. Και ιδιαίτερα οι άνθρωποι που αγαπάς.
Και δηλαδή αυτό είναι αγάπη; Να πονάς; Να αγαπάς περισσότερο το ταίρι σου παρά τον ίδιο σου τον εαυτό; Και τί συμβαίνει όταν ένας χωρισμός έχει επιπτώσεις στους ανθρώπους γύρω σου; Για ποιό λόγο τα παιδιά σου να βιώνουν όλο αυτό τον ψυχολογικό πόλεμο με έναν χωρισμό;
Ίσως στην πραγματικότητα οι περισσότερες οικογένειες να δημιουργήθηκαν κατά λάθος. Από μια ας πούμε ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη. Ή ακόμα και αν η εγκυμοσύνη ήταν επιθυμητή. Ποιός άνθρωπος ξέρει ότι είναι έτοιμος να γίνει πατέρας; Για να καταφέρεις να μεγαλώσεις και να πλάσεις έναν άνθρωπο πρέπει να έχεις ωριμάσει εσύ ο ίδιος. Δεν έχω καταλάβει γιατί ακόμα πολλοί άνθρωποι επιδιώκουν τον γάμο. Ίσως γιατί δεν ξέρουν τι θα πει χωρισμός.
"Διάλεξε παιδί μου με την μαμά ή με τον μπαμπά; Με ποιον θα ήθελες να μείνεις;" Δώρα από το πουθενά για να σε καλοπιάσουν. Φωνές ,τσακωμοί, κρυφά δάκρυα που κυλάνε για να μην καταλάβεις και καλά ότι πονάνε. Τα παιδιά όμως πονάνε περισσότερο. Αυτά δέχονται άθελά τους τις επιπτώσεις. Και μετά;
Μετά βρίσκεσαι ανά 15 μέρες με μια βαλίτσα στο χέρι και πηγαινοέρχεσαι από σπίτι σε σπίτι σαν πρόσφυγας. Κι όμως. Μετά από τόσα χρόνια ακόμα συμβαίνει το ίδιο. Και θα συνεχίσει να συμβαίνει. Γιατί έτσι είναι. Γιατί έτσι έγινε. Έτυχε. Σε πολλούς συμβαίνει λένε,δεν είσαι και ο πρώτος που χωρίζουν οι γονείς του. Συμφωνώ .Τα αισθήματα που βιώνει κάθε παιδί όμως είναι πάντοτε διαφορετικά. Όταν διαλύεται όλο αυτό το συννεφάκι με την ''τέλεια οικογένεια'' για κάθε παιδί διαλύεται και ο κόσμος του.
Οι άνθρωποι πληγώνουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου