Μήπως αισιόδοξη, φοβισμένη, θυμωμένη; Τίποτα δεν είναι πλέον κατάλληλο. Ίσως τελικά, τώρα που το σκέφτομαι καλύτερα, να μην αισθάνομαι τίποτα. Κενό. Είναι όμως αυτό δυνατόν; Να ζούμε και να μην νιώθουμε κάθε στιγμή κάτι. Μήπως τελικά δεν ζούμε; Ή μήπως δεν ζούμε τη ζωή εκείνη που πραγματικά μας γεμίζει, που αυτή και μόνο μπορεί να μας δημιουργήσει έντονα ή και ξεκάθαρα συναισθήματα; Και τότε έρχεται στο μυαλό μου η λέξη πάθος!
Θυμάμαι πως κάποτε είχα διαβάσει την εξής φράση:
<< Είναι τα πάθη που δημιουργούν και καταστρέφουν τα πάντα>>
Προβληματίζομαι. Τελικά τι σημαίνει πάθος; Η λέξη φυσικά προέρχεται από το αρχαίο ρήμα πάσχω. Κι όμως! Όποτε ακούω τη συγκεκριμένη λέξη στο μυαλό μου ξεπηδά μια σκηνή. Ένας άνθρωπος. Δεν διακρίνω αν είναι άντρας ή γυναίκα, μικρής ή μεγάλης ηλικίας. Το μυαλό του τριβελίζει ένας σκοπός. Είναι πολύ ανήσυχος και από ότι φαίνεται είναι αποφασισμένος να τον πετύχει. Θα μπορούσε να κάνει τα πάντα για να νιώσει εκείνη την γλυκιά ηδονή της κατάκτησης, της νίκης. Ναι, αυτό θα πει πάθος- θέλω κάτι πολύ έντονα, ασταμάτητα, σε σημείο που να γίνεται αδυναμία μου. Και προκειμένου μάλιστα να πετύχω αυτό το κάτι είμαι ικανός για τα πάντα.
Και εδώ ακριβώς είναι που επιβεβαιώνεται η φράση μας. Γιατί το πάθος μπορεί μεν να είναι η κινητήρια δύναμη σε κάθε μας προσπάθεια, και ίσως ο μόνος δρόμος και τρόπος για να στεφθεί αυτή με επιτυχία όμως πάντα πρέπει να προσέχουμε να μην ξεπερνάμε τα όρια. Και όχι φυσικά τα όρια που μας θέτουν οι άλλοι αλλά τα όρια του εαυτού μας. Δεν εννοώ βέβαια να θέτουμε όρια ως προς το ποια κορυφή μπορούμε να αγγίξουμε αλλά ως προς το πώς θα γίνει αυτό χωρίς να αλλοιωθεί ο χαρακτήρας, η προσωπικότητά μας. Χωρίς, ακόμα, να χάσουμε τον ‘’ρόλο’’ που μας αρέσει να παίζουμε στη ζωή τόσο την δική μας, όσο και των ανθρώπων που αγαπάμε. Χωρίς, τέλος, να μας κυριεύσει ο εγωισμός μας και το πάθος γίνει αυτοσκοπός, εμμονή. Πρέπει ,επομένως, να αναγνωρίζουμε πότε είναι καιρός να αφήσουμε το πάθος μας γι αυτό το κάτι στην άκρη και να καταπιαστούμε με κάτι άλλο. Πριν το ίδιο μας το πάθος μας καταπιεί, μας καταστρέψει.
Έρχεται στο μυαλό μου ο Μέγας Αλέξανδρος. Ο παθιασμένος Έλληνας ηγέτης που πραγματοποίησε εκστρατεία στην Ασία, που έγινε κύριος της Περσίας, που πέρασε στην Ινδία. Τόσο πολύ τον είχε παρασύρει εκείνο το πάθος που ενώ κατάφερνε τόσες κατακτήσεις, που ενώ πέτυχε όλα εκείνα για τα οποία είχε ξεκινήσει, ήθελε πάντα περισσότερα, Κι άλλες νίκες κι άλλες κατακτήσεις. Αναγκάστηκε όμως κάποια στιγμή να οπισθοχωρήσει μετά και από τα έντονα παράπονα που εξέφραζαν οι άντρες του, οι οποίοι είχαν πια εξαντληθεί. Έτσι με τα υπολείμματα του στρατού του έφτασε στα Σούσα όπου κατέληξε στο συμπέρασμα πως μόνο η συμφιλίωση με τους Πέρσες ευγενείς θα μπορούσε να διατηρήσει την απέραντη αυτοκρατορία που είχε δημιουργήσει. Κατάφερε λοιπόν εκείνη την ύστατη στιγμή να ξεπεράσει το πάθος του, νίκησε τον εγωισμό του και έμεινε τελικά στην ιστορία ως εκείνος που ένωσε την Ανατολή με την Δύση και άλλαξε για πάντα τον αρχαίο κόσμο.
Είναι άρα το πάθος έννοια θετική ή αρνητική; <<Ουσιαστικό ουδέτερο>> γράφει το λεξικό. Πράγματι, είναι tabula rasa που εμείς τον χρωματίζουμε. Άλλοι διαλέγουν χρώματα φωτεινά και έντονα και άλλοι χρώματα αδιάφορα, μουντά. Και αυτό ακριβώς αποδεικνύει ότι το πάθος δεν έχει την ίδια θέση στη ζωή όλων. Γιατί υπάρχουν μερικοί που φοβούνται ότι δεν θα μπορέσουν να ελέγξουν τον εαυτό τους, να χαλιναγωγήσουν τα πάθη τους και να ζήσουν σε αρμονία με αυτά. Και όποιος φοβάται τον ίδιο του τον εαυτό είναι δειλός.
Ναι, το πάθος μπορεί να συνεπάγεται ρίσκο, όμως γι αυτό δεν είναι και η ζωή;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου