.....του Ερεβιέρακος Αυτοκρατορικού Τζιτζικοπεταλωτή
 |
| "Χάιλ, Κίλλερ!" |
Ακολουθούν δυο πολιτικές δημοσιεύσεις, όπως ακριβώς αλιεύθηκαν από το web:
1. Λοιπόν αν δεν βαριέστε diabasteto. Έχω μια μάνα 82 χρόνον έπαιρνε σύνταξη μαζί με το εκας 300 "ευρουλακια". Και τι κάνανε οι αθεόφοβοι τις κόψανε το εκας και τις δίνουνε την σύνταξη του ικα δηλαδή 75.00 ΕΥΡΩ???? ΓΙΑΤΙ ρωτάμε και μας λένε επαλήθευση αυτόν που δηλώνει πως είναι. Ωραία και ρωτώ εγώ ποιος θα χρεωθεί τον θάνατο this μάνας μου.Με 75.00 ευρώ τι θα κάνει????
Ρεύμα -χαράτσι - πετρέλαιο-φαγητό -νερό-τηλ-και ένα σορό χάπια.Όσο είναι στην αναμονή, στο περίμενε ,τα χάπια θα τα πληρώνει με 25% ενώ με το εκας 10%. θέλουν ένα σορό χαρτιά. Και να φανταστείτε είναι η 2φτέρη φορα που συμβαίνει μέσα στον ίδιο χρόνο 2011. Την πρώτη φορα καταθέσαμε olla τα χαρτιά που ζήτησαν και μετά από 6 μήνες τις δώσανε ξανά το εκας και αυτό έγινε κατόπιν τηλεφωνήματος και παρακλήσεις.
ΧΕΙΜΩΝΑΣ τότε χειμώνας τώρα πετρέλαιο δεν έχει βali ακόμα "τουρτοριζι" από το κρύο. Μια φορα την ημερα κάτι μακαρόνια χωρίς λάδι και ψωμί.Άνεργος εγώ άνεργοι η γυναικα μου άνεργος ο γιος μας. Που να μην mini ρουθίνοι από τους σατανάδες τις ελλάδας να τους χτυπήσει εκεί που πονάνε περισσότερο να σαπίσουν ζωντανή.ΠΩΣ ΘΑ ΖΗΣΟΥΜΕ.
2. Πάμε ρε ΔΑΠάρα
Επιστρέφοντας από τη λήθη -σαν την πεντηκοστή όγδοη κινηματογραφική συνέχεια του Charlie Chan- ατσαλάκωτος και τσιτωμένος -σαν τη μάπα του Steven Seagal τα τελευταία 25 χρόνια- διακηρύττω πως ήρθα να ξαναμασήσω μερέντα, να πετσοκόψω γκώλους και να κράξω κατάντιες σαν τη Μάγισσα Κλοκλό υπό την επίδραση συνδρόμου εμμηνόπαυσης.
Και η πρώτη μου δουλειά μετά από τον ΣλίπινγκΜπιούτι-ο ύπνο μου είναι να πνίξω τα δίδυμα που προήλθαν από τον βιασμό και να μαστιγώσω τους βρωμερούς οχτάποδους σκλάβους για να σύρουν γρηγορότερα το άρμα μου προς την πατρώα εκλογική μου περιφέρεια, γιατί -αν και μέχρι το μεδούλι φιλοβασιλικός και φιλοδενδρολίβανος- δεν σκοπεύω να πληρώσω ούτε μισό πρόστιμο αποχής για να προσθέσουν στη γκαρνταρόμπα φαγώσιμων σωβράκων τους ένα c-string με γεύση παστουρμά καμηλοπάρδαλης όλοι οι αθώοι μακρινοί συγγενείς τού τρελομπόμπιρα Άκη.
Χρησιμοποιώντας το θεϊκό-αυτοκρατορικό μου χάρισμα της χρονικής προεκβολής, θα περιγράψω αυτά που έζησα στο κοντινό μέλλον, από τις 6 Μαΐου και εντεύθεν, προς συμμόρφωση και περίσκεψή σας. Γιατί είναι στο χέρι σας ή στο πόδι σας, αν είστε προεκλογικώς ελληνοποιημένη σαρανταποδαρούσα, να ξαναγράψετε τις σελίδες αυτού του δυσοίωνου μεταποκαλυπτικού μέλλοντος, αν φησυκά γνορύζετται γραφοί κε αννάγνοσει.
Ήταν λίγο πριν την ανατολή όταν έριξα την πρώτη βουρδουλιά τής νέας εποχής. Οι σκλάβοι άπλωσαν τα δυο κοιλιακά ζευγάρια πόδια τους στην καυτή άσφαλτο και μάζεψαν τα ρεζερβέ ραχιαία για ξεκούραση. Μπούκωσαν τα αυτιά τους με βιτριόλι και, αφού ξεδίψασαν, έδωσαν το σήμα τής εκκίνησης, παίζοντας στα γρήγορα το "Rhythm Method" των Rush με τα στεγνά τους βλέφαρα.
Κάλπασαν, με τα αιθέρια μαλλιά τους να χλιμιντρίζουν αρμονικά το "O Fortuna", σε δρόμο αχαρτογράφητο, αφιλόξενο και χωρίς ίχνος McDonald's Drive-Thru. Μπορεί να μην τους είχα ορίσει σαφώς τον προορισμό μου, αλλά ενδόμυχα ήξεραν· ήξεραν ότι απ' τη στιγμή που δεν τους είχα συνθλίψει ακόμη τα εντόσθια, ακολουθούσαν τον σωστό δρόμο. Ήταν το ένστικτό τους -αυτό και το "Θέλω να Ζήσω Ξανά" τού Ρουβά- το βέλος που τους καθοδηγούσε απαρέκκλιτα, γεμίζοντάς τους με τη φαντασίωση τής ζωής, όσο η Δαμόκλειος Σπάθη έδειχνε ασάλευτη τον προστάτη τους σαν Σολωμική πετροκαλαμήθρα.
Κι ύστερα φτάσαμε. Οι σκλάβοι είχαν αναποδογυρίσει αρκετές φορές κατά τη διάρκεια τού ταξιδιού, εναλλάσσοντας διαρκώς τα ραχιαία και κοιλιακά πόδια τους σε έναν κύκλο ασφάλτου και ξεκούρασης, όσο εγώ τους απήγγειλα ακούραστα και μονότονα την "Ιθάκη" τού Καβάφη, το "Long Way" των Daughtry και το "The Road" του McCarthy. Ο ήλιος είχε ανατείλει και μεσουρανήσει εδώ και ώρες και -δόξα στην οδοιπόρο τής ολόμαυρης ράχης των Ψαρών- δεν ήταν πράσινος.
Μόλις φτάσαμε έξω από το εκλογικό κέντρο, σταύρωσα στον θώρακά μου το δρεπάνι και τον βούρδουλα -και όχι το σφυρί- και ποδοπάτησα τα ημιάψυχα κουφάρια τους σαν φαραωνική ντίβα. Τους έδεσα τα αγκαθωτά λουριά στα γόνατα ενός λουσμένου με λάδι από τα καντήλια τού αγίου φωτός χριστιανού φονταμεταλιστή, που φορούσε στο στήθος μια ταμπέλα-σάντουιτς με την επιγραφή "Είμαι δούλος τού θεού και κανενός άλλου!", αφού πρώτα με διαβεβαίωσε ότι δεν θα το κουνούσε ρούπι από τη θέση για την οποία τον προόρισε "η Αγάπη τού Κυρίου Ιησού Χριστού". Τους άδειασα και ένα τσουβάλι φρέσκιες τσακμακόπετρες για μεσημεριανό και αποσύρθηκα για να τελέσω το εκλογικό μου δικαίωμα.
Λίγη ώρα αργότερα ήμουν εγκλωβισμένος σε μια ουρά χειρότερη από εκείνη της Χίμαιρας, μεγαλύτερη από ουρά πιάνο και στριφτότερη από εκείνη τού Παγκαλικάντζαρου (βλ. λεξιλόργιο). Είχα να νιώσω τόσο σφιχτό τον κλοιό των ηλιθίων γύρω μου από την μεταφορά της πρώτης αβατάρας μου προς καύση από τους Αλεξανδρινούς Παραβαλανείς.
Προσπάθησα να διαβάσω το μυαλό τους για να κάνω μια πρόχειρη εκτίμηση εκλογικού αποτελέσματος. Μάταια. Το κρανίο τους ήταν τόσο άδειο, που αν το αγκάλιαζε ένα facehugger, θα μπορούσε να γεννήσει μέσα του εννέα Aliens και να περισσέψει χώρος για τα άπαντα τού Sir Arthur Conan Doyle, για τέσσερα πλανητικά συστήματα και για μια ακόμη τελευταία συναυλία επανένωσης των Πυξ Λαξ, χωρίς να χαλάσει η ακουστική.
Ήταν μόλις είχε φτάσει η σειρά μου η στιγμή που συνέβη το γεγονός. Ένας κάτισχνος γέρος Μπέλλην, από αυτούς που ζουν ανάμεσά μας, με δέρμα πιο ζαρωμένο από τα μάγουλα της Yzma, κατέφθασε, φερόμενος -σαν Λακεδαίμονας δίχως "λακε"- επί γυψοσανίδας, την οποία κουβαλούσαν οι νεαροί του νοικάρηδες.
Αμέσως, εξαιτίας της ευγενικής μου καταγωγής, παραμέρισα με αέρα λόρδου και παραχώρησα στο πλάσμα τη σειρά μου. Όπως ήταν αναμενόμενο, ο γέρος έβγαλε μια πήλινη πινακίδα -δεν θα ήθελα να αποκαλύψω από που- στην οποία ήταν χαραγμένα τα στοιχεία του σε σφηνοειδή γραφή τής Ακκαδικής γλώσσας.
Οι υπεύθυνοι -PhD στη Γλωσσολογία με ειδίκευση στις κλασικές και νεκρές γλώσσες και part-timer δικηγόροι/ντελιβεράδες σε σουβλατζήδικο- αποκρυπτογράφησαν στα γρήγορα τα εγχάρακτα σύμβολα και ανακάλυψαν με μερικά πρόχειρα τηλεφωνήματα πως ο γέρος ήταν διαγεγραμμένος από τον εκλογικό κατάλογο, με τη δικαιολογία -άκουσον άκουσον- ότι ήταν νεκρός.
Αντάλλαξαν μερικά σύντομα γελάκια, τον έβαλαν να υπογράψει στη θέση κάποιου άλλου και ετοιμάστηκαν να του δώσουν ψηφοδέλτια, αλλά εκείνο έβαλε τη μασέλα του και αρνήθηκε ευγενικά, φτύνοντας τον Αχελώο σε κάθε οδοντικό και υγρό φθόγγο που ξεστόμιζε.
"Όοοοχι, ευχαααριχτώ. Έεεεχω φααακελάαααακια".
"Θα μπούμε στο παραβάν μαζί του, γιατί έχει γλαύκωμα, Πάρκινσον και Αλτσχάιμερ" είπαν ο νεαρός και η νεαρή γεροφορείς και έσυραν το λάφυρο τού Άδη πίσω από τη μπλε κουρτίνα.
Εγώ, καταπνίγοντας σαν κουνέλι για άλλη μια φορά την ενδόμυχη κραυγή "στέρηση πολιτικών δικαιωμάτων" στο διάφραγμά μου, ενεργοποίησα την θεϊκή μου υπερόραση, ξεριζώνοντας και εκτοξεύοντας τούς βολβούς των ματιών μου πίσω από το παραβάν σαν ζωντανά γιο-γιο (αυτά με το κορδόνι, όχι τις εκπαιδευτικές χέστρες). Και τότε είδα.
Ήξερα, φυσικά, πως ο γέρος θα πουλούσε την ψήφο του για ένα πακέτο από τα φθηνότερα μακαρόνια από ανακυκλωμένο χαρτόκουτο των Λιντλ, αλλά η πραγματικότητα ξεπέρασε κάθε παντογνωσιακή πρόγνωση, δημιουργώντας ένα χωροχρονικό παράδοξο χειρότερο κι από τη γέννηση τού Επιτιμόσαυρου.
"Παππού, είπαμε ε; Θα ρίξεις για τους Ανεξάρτητους Έλληνες. Στη τσέπη σ' το έχω το χαρτί. Και μετά θα πάμε μαζί να διαλέξεις γιαούρτι με φρούτα από το Καρφούρ" είπε ο νεαρός.
"Τι λες, ρε! Αίμα, τιμή, Χρυσή Αυγή! Δεν θες να ξεβρωμίσει ο τόπος, παππού;" αναψοκοκκίνισε η skinhead κοπέλα.
"Ε, ρε, επιμνημόσυνα γλέντια" σκέφτηκα, αναλογιζόμενος τη σχετική θέση τού υπερδεξιού λαϊκιστικού κόμματος και της ολοκληρωτικής φονικής συμμορίας στους πολιτικούς χάρτες:
 |
| http://www.helpmevote.gr/images/map.php?userid=188814 |
και
 | ||
| http://politicalmap.gr/ |
Ο γέρος κούνησε λίγο το κεφάλι. "Χαν ψόοοφιο βρωμάααει. Χρυχά αυγά θέλω!" έφτυσε μέσα από τη μασέλα του. Μόνο τα βουρκωμένα από την μπόχα θεϊκά μου μάτια αναγνώρισαν τη σάπια μυρωδιά του νεκραναστημένου κουφαριού, όμοια με εκείνη του Λαζάρου, του τέρατος του Φρανκενστάιν και του Πούμπαα. "Πλέον στρατολογούν και Ζόμπι οι νεοναζί" σκέφτηκα και σιώπησα για να παρακολουθήσω τη συνέχεια.
"Έτσι! Ψήφισε εσύ αυτό που πρέπει, κι εγώ θα σου πάρω εκείνη την μαύρη ξύλινη πίπα που σου αρέσει!" απάντησε γρήγορα η κοπέλα. Το περήφανο στ' αυτιά νεκραναστημένο πλάσμα, παίρνοντας μια έκφραση σαν κι αυτή:
έριξε γρήγορα έναν φάκελο στην κάλπη, αποδεικνύοντας μια για πάντα στους απανταχού zombie subgenre fans πως οι νεκροζώντανοι έχουν τελικά δύο σκάλες ταχυτήτων.
Αυτή ήταν η αρχή του τέλους.
Ο γέρος, καθώς έβγαινε από το παραβάν, άρχισε την πολιτική συμβουλευτική, κραυγάζοντας περήφανα ότι αντάλλαξε την ψήφο του για μία μαύρη ξύλινη πίπα.
"Χτα χρυχά αυγά να βάλετε χταυρό! Χταυρό χαν του Λαόχ! Όχι μουτζούρα χαν τηχ Νέαχ Δημοκρατίαχ! Δεν είχτε μόνοι! Ναζί μπορούμε!" φώναζε σε όποιον έβλεπε μπροστά του, λούζοντάς τον πατόκορφα με το λάλον ύδωρ τής Κασταλίας Πηγής. Ένα πολιτικό μανιφέστο υπέρ του ζεύγους Digi-Egg of Miracles και Digi-Egg of Destiny που θα το ζήλευε και ο V της βεντέτας.
Τα γεγονότα που ακολούθησαν την αθρόα υπερψήφιση και δημοκρατική εισαγωγή στη Βουλή της δολοφονικής νεοναζιστικής συμμορίας του πρώην μαθητευόμενου τού Παπαδόπουλου ως μεσσιανική χούντα είναι αδύνατον να παρασταθούν με δικά μου λόγια.
Μόλις το χρυσό αυγό έσκασε, ένας νέος Φοίνικας αναδύθηκε μεγαλόπρεπα και κατέχεσε κάθε εναπομείνασα ελευθερία λόγου και μετακίνησης, με πυρακτωμένες κουτσουλιές.
Οι ανθρωποκτόνοι θιασώτες του εξολόθρευσαν κάθε ίχνος βαρβαρικού DNA και μελοποίησαν τα κατορθώματά τους στο εμβατήριο τετράστιχο:
Μια κατσαρή δούλα,
η μικρή Τερέζα,
ήταν Φιλιππινέζα
και τέ-ε-ε-ζα.
Τα σύνορα έκλεισαν αμφιδρόμως κι η χώρα επέστρεψε στην εποχή που δικαιωματικά της ανήκει· την ελ-λίθινη. Τα ενδοχώρια ζωάδια επιστρατεύθηκαν σε φάρμες, και η Μπελλάς Μπελλήνων Χρυσαρνιών έγινε επιτέλους πρώτη δύναμη στον πρωτογενή τομέα.
Όσοι Μπέλληνες αποφάσισαν να αντισταθούν κατέφυγαν μαζικά σαν τους Ζαπατίστας -όχι τα ψωμιά- στην οροσειρά Μπέλλες, το μόνο μέρος που μπορούσαν πλέον να αποκαλούν σπίτι. Από εκεί οργάνωσαν την αντίστασή τους, τραγουδώντας μέρα νύχτα τον νέο Ύμνο στην Ελευθερία, ο οποίος αντικατόπτριζε ξεκάθαρα την φοβία τους για την επιβληθείσα απαγόρευση συναθροίσεων μεγαλυτέρων των δύο (2) ατόμων:
Κρυφά σ' ένα στενό
Είδα αυτό που ευχόμουν να μην το δω
Εσύ με άλλον μαζί
Μοιάζει εικόνα αστεία και τραγική
Αυτό που τόσο φοβάμαι
Ο τρίτος δε θέλω να 'μαι
Κι απόψε μόνος κοιμάμαι
Δε θέλω ο τρίτος πια να 'μαι
Σ' αυτό το δρόμο που πάμε
Δε θέλω ο τρίτος πια να 'μαι
Κρυφά - Μ. Χατζηγιάννης
Γι αυτό κι εγώ, σαν φιλάνθρωπος θεός βασιλιάς, σας φέρνω από το μέλλον το μοναδικό μήνυμα που επιθυμούν να σας γνωστοποιήσουν οι γαλλόφωνοι Μπελληνοζαπατίστας εαυτοί σας:
Μεταφράστε το "La Poule aux oeufs d'or" σε "Τον πούλο στα χρυσά αυγά".
Και βάλτε το μυαλό σας να δουλέψει στις επερχόμενες εκλογές, γιατί:
Τόσα χρόνια τρώμε το ίδιο μανίκι κι ακόμη άσσο δεν είδαμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου