Σήμερα το ξυπνητήρι χτυπάει στις επτά. Πρώτη μέρα πανελληνίων.
Χιλιάδες αγόρια και κορίτσια, νιώθουν το χτυποκάρδι της ενηλικίωσης,
καθώς συμβολικά αποκολλώνται από το σχολείο και την οικογένεια και
ανοίγουν το βήμα τους στον μεγάλο κόσμο. Ζώντας κάθε τόσο τις εξετάσεις
των παιδιών μου, θυμάμαι τις δικές μου ― τις λέγανε τότε εισαγωγικές.
Θυμάμαι τα σχολικά κτίρια όπου έδωσα: την πρώτη χρονιά, στο Νέο
Φάληρο, τέλος Αυγούστου, αρχές Σεπτεμβρίου. Δύο αλλεπάλληλες εξετάσεις:
πανεπιστήμιο, ΚΑΤΕΕ. Θυμάμαι τη διαδρομή με τον ηλεκτρικό απ’ την
πλατεία Αττικής, τη διαύγεια της μέρας, τη ζέστη που ανέβαινε, το
περπάτημα μες στην ησυχία του πρωινού. Την επόμενη χρονιά, στο
καταπληκτικό Στρογγυλό Σχολείο του αρχιτέκτονα Τάκη Ζενέτου, στη Δάφνη ―
αυτή τη λεπτομέρεια την έμαθα πολύ αργότερα. Θυμάμαι μόνο το
φουτουριστικό κτίσμα, και ότι ήμουν υπερβολικά ψύχραιμος…
Αλλαξαν τα πράγματα; Αρκετά. Στο δεύτερο μισό της δεκαετίας ’70, οι
εισαγωγικές προσείλκυαν λιγότερους υποψήφιους, η εξεταστέα ύλη ήταν
απέραντη, μόνο οι άριστοι και οι πολύ καλοί μαθητές τολμούσαν να
αναμετρηθούν με ιατρικές, πολυτεχνεία, φυσικομαθηματικές, νομικές. Ηταν
συνηθισμένο να δίνεις δεύτερη και τρίτη φορά γι’ αυτές τις σχολές, κι
ήταν συνηθισμένο οι αποτυχόντες να καταφεύγουν στην Ιταλία για ιατρική
και αρχιτεκτονική, και αργότερα στη Ρουμανία για ιατρική. Λίγοι πήγαιναν
στην Αγγλία, σχεδόν κανείς στις ΗΠΑ. Τα ΤΕΙ, τότε ΚΑΤΕΕ, μόλις είχαν
ιδρυθεί.
Οσο μπορώ να θυμηθώ, δεν υπήρχε η υστερία που επικρατεί τώρα, στα
χρόνια των πανελληνίων. Ισως επειδή πολλοί αρκούνταν στο απολυτήριο του
εξαταξίου για να συνεχίσουν επαγγελματικά, αν δεν είχαν ήδη πάει σε
τεχνική σχολή μετά την τρίτη γυμνασίου. Το πανεπιστημιακό πτυχίο ήταν
ασανσέρ για άλλη κατηγορία επαγγελματικά και κοινωνικά. Τώρα όλοι δίνουν
πανελλήνιες. Το λύκειο είναι χώρος τράνζιτο, ένα πέρασμα για τις
πανελλήνιες. Μάλιστα εξετάζονται πριν καν τελειώσει η σχολική χρονιά·
παλιά δίναμε στο τέλος του καλοκαιριού, αποκαμωμένοι και απομακρυσμένοι
από τη λήξη του σχολικού βίου. Και εξεταστικά κέντρα λειτουργούσαν μόνο
σε πρωτεύουσες νομών. Οι εξετάσεις δεν προκαλούσαν νευρικό κλονισμό σε
όλη την κοινωνία.
Τι αλλάζει; Εως πρόσφατα λειτουργούσε ένα χρηματιστήριο σχολών:
προτιμούνταν όσες οδηγούν σε άμεση επαγγελματική αποκατάσταση, και
σχολές με εύκολο διορισμό, διδασκαλονηπιαγωγικές, αστυνομικές. Με τη
νεανική ανεργία στο 65% και τους διορισμούς παγωμένους επ’ αόριστον,
είναι άγνωστο πού θα στραφούν οι προτιμήσεις.
Ετερον: έως πρόσφατα, οι υποψήφιοι λαχταρούσαν να πάνε σε σχολή
μακριά από το σπίτι τους, να ζήσουν ανεξάρτητοι, εργένικα, φοιτητικά.
Τώρα δεν μπορούν, οι περισότερες οικογένειες μικρομεσαίας τάξης δεν
αντέχουν τα έξοδα. Τα παιδιά των πλουσίων τάξεων δεν δίνουν καν
εξετάσεις: ακολουθούν πρόγραμμα ΙΒ στα ιδιωτικά σχολεία, και φεύγουν
απευθείας για Αγγλία, Αμερική, με υψηλά ή ασύλληπτα δίδακτρα.
Η ώρα πήγε οκτώμιση. Στυλό, μολύβι, ρολόι. Καλή επιτυχία, καρδούλες μου!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου