...του Νίκου Πιτάνιου
Τί κι αν ο Μουτσινάς απονέμει καθημερινά τη χρυσή του τηλεόραση; Όλοι μας κατά βάθος ξέρουμε πως η χρυσή εποχή της τηλεόρασης ανήκει στο παρελθόν.
Ποιός να το πίστευε πριν λίγα χρόνια, την εποχή των εκατομμυρίων στην τηλεόραση, με τα φαντασμαγορικά σόου της Κορομηλά και του Αρναούτογλου, τις πολυδάπανες παραγωγές και με τις άπειρες σειρές ακόμα και στα πιο μικρά κανάλια,
ότι θα ερχόταν η ώρα που ο τηλεθεατής θα αρκούνταν σε ένα τύπου σόου
χωρίς κανένα ενδιαφέρον όπως το Dancing, σε εκπομπές μετρημένες στα
δάχτυλα των χεριών και σε μια πλειάδα τουρκικών κι άλλων ξενόφερτων
σειρών!
Εντάξει όμως ας μην είμαστε υπερβολικοί, παίζουν ακόμα ελληνικά σήριαλ σε επαναλήψεις! Το κατά πόσο ευχαριστημένος είναι ο μέσος τηλεθεατής με την κατάσταση της ελληνικής τηλεόρασης σήμερα μόνο ο ίδιος το γνωρίζει.
Αλήθεια, οι σημερινοί καναλάρχες της TV δεν μπορούν να επενδύσουν σε παραγωγές που αξίζουν πραγματικά;
Δεν έχουν τα χρήματα ή μήπως δεν το επιθυμούν και αρέσκονται στα τωρινά
προγράμματα; Γιατί και στα προγράμματα του σήμερα επίσης δαπανώνται
σημαντικά ποσά, τουλάχιστον να αξίζουν τον κόπο! Δεν αντιλέγω, διανύουμε
μια δύσκολη περίοδο οικονομικής ύφεσης , ωστόσο εκείνο που πραγματικά
λείπει από τη σημερινή ελληνική τηλεόραση είναι οι πρωτοβουλίες, η αγάπη
κι ο σεβασμός απέναντι στον τηλεθεατή. Γιατί αναμφίβολα θα μπορούσαν να
γίνουν πολλές κι αξιόλογες παραγωγές ακόμα και με χαμηλό ''μπάτζετ''.
Ο κόσμος δε ζητά εξωφρενικά πράγματα, θέλει μια ποικιλία και ένα επίπεδο στα προγράμματά της τηλεόρασης, κι όχι προγράμματα του στυλ ''Οικογενειακές Ιστορίες'' που να υποτιμούν τη νοημοσύνη του. Γιατί κακά τα ψέματα αυτό κάνει η σύγχρονη τηλεόραση σκόπιμα και μη!
Οι εκπομπές της ''κλειδαρότρυπας'', τα φθηνά πλην στημένα σόου και τα
σήριαλ που γίνονται με απώτερο σκοπό να αποδείξουμε και να βεβαιωθούμε
κι εμείς οι ίδιοι πως η ελληνική τηλεοπτική παραγωγή είναι ακόμα
ζωντανή, δεν έχουν πια θέση στη σύγχρονη τηλεόραση.
Παρατηρείται μια στροφή στην ποιότητα και ο τηλεθεατής αναζητά νέα πράγματα. Πρέπει επι-ΤΕΛΟ(υ)Σ να αντιδράσουμε,
να αφήσουμε στο πλάι τα τηλεκοντρόλ μαζί και τις τηλεοράσεις να
απαιτήσουμε από τα τηλεοπτικά κανάλια την ολική μεταμόρφωση της άλλοτε
αγαπημένης τηλεόρασης.
Ακόμα κι αν η προσπάθειά μας αυτή δεν ευδοκιμήσει τώρα, αυτό δε
σημαίνει απολύτως τίποτα. Ίσως η τηλεόραση που επιθυμούμε να γίνει
πραγματικότητα σε μερικά χρόνια. Μπορεί η άθλια κατάσταση της τηλεόρασης
να συνεχιστεί ή μπορεί αναπόφευκτα να επέλθει το τέλος της ελληνικής
τηλεόρασης. Κι όπως είπε κάποτε ο Μαρξ «καλύτερα ένα άθλιο τέλος παρά μια αθλιότητα χωρίς τέλος».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου