....του Κωνσταντίνου Κολοκυθά
Ανέλυσα λοιπόν στο #1 πως εγώ νοιώθω τα δίπολα, «εξουσία-κυβέρνηση» και «πολίτης-ιδιώτης». Εδώ λοιπόν, θα κάνω μια μικρή παρέκβαση, μετά από τα «περί τρομοκρατίας» των τελευταίων ημερών. Ξέρετε εσείς, τα φωτο-σαπισμένα στη προπαγάνδα πρόσωπα, την στοχοποίηση των νεαρών αναρχικών ως κωλόπαιδα και κακομαθημένα των Β.Π. και άλλα τέτοια. Δεν τους δικαιολογώ, αλλά δεν μπορώ να μην θίξω και την άλλη πάντα.
Από πότε κάποιος μπορεί να κρίνει την πολιτική και ιδεολογική θέση ενός ατόμου με βάση τον τόπο διαμονής και το πορτοφόλι του; Μήπως αυτοί που κρίνουν έτσι, εμμένουν πιότερο στο πορτοφόλι, γιατί αυτό προσκύνησαν; Εγώ έχω να σας πω λοιπόν μια ιστοριούλα, έτσι γιατί με πνίγει αυτού του είδους ο εσμός:
Στην τσαρική Ρωσία, κατά τα τέλη του 19ου αιώνα, έδρασε μια τρομοκρατική οργάνωση ονόματι Ναρόντναγια Βόλια(*1), η οποία διεκδικούσε ελεύθερη διάθεση των γαιών, κοινωνικοποίηση του πλούτου και κατάργηση της απολυταρχίας του Τσάρου. Το εκπληκτικό με την Ναρόντναγια Βόλια ήταν ότι ο κεντρικός της πυρήνας αποτελείτο κυρίως από αριστοκράτες και κομισάριους(*2). Η οργάνωση αυτή, έκανε συνολικά πέντε απόπειρες δολοφονίας του τσάρου Αλέξανδρου του ΙΙ, και τελικά στις 1/3/1881 τα κατάφερε. Λίγο αργότερα συνελήφθησαν οι κύριοι πρωταίτιοι, μεταξύ αυτών και ο αδερφός του Λένιν, Αλεξάντρ Ίλιτς, αριστοκράτης εκ του Σιμπίρσκ(*3), και εκτελέστηκαν. Η προπαγάνδα της εποχής συμπυκνώθηκε ενάντια στους «κακούς Εβραίους», οι οποίοι κατά τα «Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών» αποσκοπούσαν στην παγκόσμια κυριαρχία τόσο με φιλελεύθερα μέσα όσο και με σοσιαλιστικά. Τα πογκρόμ γενικεύτηκαν και πολλοί Εβραίοι της Ρωσίας έφυγαν για την Αμερική. Οπωσδήποτε αυτοί δεν έζησαν καλά αλλά εμείς οφείλουμε να ζήσουμε καλύτερα!
Και βέβαια, τώρα θα μου πείτε: Ποιο το επιμύθιο, μεσιέ;
Αν και δεν μ’ αρέσει να δίνω ερμηνείες, για να μπορούμε όλοι να γνωμοδοτούμε, η προσωπική μου ερμηνεία είναι ότι τα πολιτικά αντανακλαστικά και η ιδεολογική θέση δεν είναι συνάρτηση πάντα της τσέπης. Γιατί πολύ απλά τότε, μετά από 3 μνημόνια και μια ντουζίνα αντιλαϊκές ευρωπαϊκές συνθήκες, θα ήμασταν το 99% του πληθυσμού της χώρας, είτε αναρχικοί είτε αριστεροί ριζοσπάστες. Και στους δρόμους βέβαια, όχι στον καναπέ! Ωστόσο, αυτό δεν έγινε ποτέ. Και επειδή δύο μέτρα και δύο σταθμά στα πράγματα δεν μπορούν να υπάρχουν, όσο περίεργο είναι να έχεις χρήματα αλλά να προτιμάς την επανάσταση, άλλο τόσο παράλογο είναι να πλήττεσαι από την κρίση των αφεντικών αλλά σαν πειθήνιο θύμα να κάνεις μόκο και να συντηρητικοποιείσαι. Αχ κατακαημένε Νεύτωνα, μόνο στα ανθρώπινα όντα δεν είναι θετικά εφαρμόσιμο το «όπου δράση, αντίδραση». Σαν ανθρωπότητα πάσχουμε από γενικευμένο σύνδρομο της Στοκχόλμης!
Γιατί όμως όλη αυτή η παρέκβαση, μπορεί να αναρωτηθούν κάποιοι; Η παρέκβαση απαντώ δεν είναι τυχαία, αφού συνδέεται με το προαναφερθέν δίπολο «πολίτης-ιδιώτης». Δηλαδή, πιστεύω ότι εν πολλοίς, καλλιεργήθηκε έντονα πριν την κρίση, η αντίληψη ότι αν είσαι οικονομικά εύρωστος δεν έχεις ανάγκη την κοινωνική αλλαγή, γιατί είσαι εσύ η εξουσία, είσαι κι εσύ δηλαδή «αστός». Έτσι λοιπόν δημιουργήθηκε το παραμύθι της μεσαίας τάξης, που είναι ο στυλοβάτης της κοινωνίας, και η αντίληψη των «νοικοκυραίων», που ανάγεται στους προεστούς της Πελοποννήσου, κατά τους εμφυλίους της Επανάστασης του 21’, αν δεν με απατά η μνήμη μου.
Η ιδιότητα του πολίτη αλλά και η αντίληψη του κράτους, ειδικά στις μέρες μας, δεν πρέπει να είναι μια «σουρεάλ ρητορική», που δεν θα θίγει τις δομές εξουσίας και δεν θα ζητά ανανεωμένους ρόλους και λειτουργίες του πολίτη. Απεναντίας κρίνω ότι πρέπει να είναι ακριβώς αυτές οι δύο κύριες πτυχές. Και όχι βέβαια περιχαρακωμένες μόνο σε θεωρητικό επίπεδο αλλά προσανατολισμένες κυρίως στην εφαρμογή τους.
Το να καταλάβεις ότι είσαι πολίτης, συνιστά μια βασική διπλή αντίληψη: αντίληψη των δικαιωμάτων και αντίληψη των υποχρεώσεων σου. Η μετάβαση αυτή ωστόσο καθορίζεται από το πολιτικοκοινωνικό πλαίσιο μέσα στο οποίο γαλουχήθηκες και ζεις. Στον «υπαρκτό καπιταλισμό» λ.χ. η ιδιότητα του πολίτη συμπυκνώθηκε στην εκλογική διαδικασία, στην ατομική ανάπτυξη μέσω των κοινών και στην μούτζα. Όσο οι δομές του, λόγω κρίσης θα γίνονται πιο διακριτές και θα εντείνεται η πόλωση «φτωχοί-πλούσιοι» άλλο τόσο θα διαφαίνονται και τα κενά στον ρόλο του πολίτη και της εξουσίας, που είναι αλληλένδετα. Το ζήτημα βέβαια θα είναι κατά πόσο είτε ως υποκείμενα είτε ως μάζες θέλουμε την αλλαγή και επωμιζόμαστε την διεκπεραίωση της. Αν βλέπουμε σε αδρές γραμμές την αλλαγή με τον ίδιο τρόπο…
(Συνεχίζεται & ευελπιστώ πως το volume 3 θα είναι και το τελευταίο)
Πηγές:
Πέρασε καιρός αλήθεια, από τότε που είπα να καταπιαστώ κι εγώ με αυτό το θέμα, και αποφάσισα μετά από λίγο ψάξιμο να το ολοκληρώσω σιγά-σιγά.
Ανέλυσα λοιπόν στο #1 πως εγώ νοιώθω τα δίπολα, «εξουσία-κυβέρνηση» και «πολίτης-ιδιώτης». Εδώ λοιπόν, θα κάνω μια μικρή παρέκβαση, μετά από τα «περί τρομοκρατίας» των τελευταίων ημερών. Ξέρετε εσείς, τα φωτο-σαπισμένα στη προπαγάνδα πρόσωπα, την στοχοποίηση των νεαρών αναρχικών ως κωλόπαιδα και κακομαθημένα των Β.Π. και άλλα τέτοια. Δεν τους δικαιολογώ, αλλά δεν μπορώ να μην θίξω και την άλλη πάντα.
Από πότε κάποιος μπορεί να κρίνει την πολιτική και ιδεολογική θέση ενός ατόμου με βάση τον τόπο διαμονής και το πορτοφόλι του; Μήπως αυτοί που κρίνουν έτσι, εμμένουν πιότερο στο πορτοφόλι, γιατί αυτό προσκύνησαν; Εγώ έχω να σας πω λοιπόν μια ιστοριούλα, έτσι γιατί με πνίγει αυτού του είδους ο εσμός:
Στην τσαρική Ρωσία, κατά τα τέλη του 19ου αιώνα, έδρασε μια τρομοκρατική οργάνωση ονόματι Ναρόντναγια Βόλια(*1), η οποία διεκδικούσε ελεύθερη διάθεση των γαιών, κοινωνικοποίηση του πλούτου και κατάργηση της απολυταρχίας του Τσάρου. Το εκπληκτικό με την Ναρόντναγια Βόλια ήταν ότι ο κεντρικός της πυρήνας αποτελείτο κυρίως από αριστοκράτες και κομισάριους(*2). Η οργάνωση αυτή, έκανε συνολικά πέντε απόπειρες δολοφονίας του τσάρου Αλέξανδρου του ΙΙ, και τελικά στις 1/3/1881 τα κατάφερε. Λίγο αργότερα συνελήφθησαν οι κύριοι πρωταίτιοι, μεταξύ αυτών και ο αδερφός του Λένιν, Αλεξάντρ Ίλιτς, αριστοκράτης εκ του Σιμπίρσκ(*3), και εκτελέστηκαν. Η προπαγάνδα της εποχής συμπυκνώθηκε ενάντια στους «κακούς Εβραίους», οι οποίοι κατά τα «Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών» αποσκοπούσαν στην παγκόσμια κυριαρχία τόσο με φιλελεύθερα μέσα όσο και με σοσιαλιστικά. Τα πογκρόμ γενικεύτηκαν και πολλοί Εβραίοι της Ρωσίας έφυγαν για την Αμερική. Οπωσδήποτε αυτοί δεν έζησαν καλά αλλά εμείς οφείλουμε να ζήσουμε καλύτερα!
Και βέβαια, τώρα θα μου πείτε: Ποιο το επιμύθιο, μεσιέ;
Αν και δεν μ’ αρέσει να δίνω ερμηνείες, για να μπορούμε όλοι να γνωμοδοτούμε, η προσωπική μου ερμηνεία είναι ότι τα πολιτικά αντανακλαστικά και η ιδεολογική θέση δεν είναι συνάρτηση πάντα της τσέπης. Γιατί πολύ απλά τότε, μετά από 3 μνημόνια και μια ντουζίνα αντιλαϊκές ευρωπαϊκές συνθήκες, θα ήμασταν το 99% του πληθυσμού της χώρας, είτε αναρχικοί είτε αριστεροί ριζοσπάστες. Και στους δρόμους βέβαια, όχι στον καναπέ! Ωστόσο, αυτό δεν έγινε ποτέ. Και επειδή δύο μέτρα και δύο σταθμά στα πράγματα δεν μπορούν να υπάρχουν, όσο περίεργο είναι να έχεις χρήματα αλλά να προτιμάς την επανάσταση, άλλο τόσο παράλογο είναι να πλήττεσαι από την κρίση των αφεντικών αλλά σαν πειθήνιο θύμα να κάνεις μόκο και να συντηρητικοποιείσαι. Αχ κατακαημένε Νεύτωνα, μόνο στα ανθρώπινα όντα δεν είναι θετικά εφαρμόσιμο το «όπου δράση, αντίδραση». Σαν ανθρωπότητα πάσχουμε από γενικευμένο σύνδρομο της Στοκχόλμης!
Γιατί όμως όλη αυτή η παρέκβαση, μπορεί να αναρωτηθούν κάποιοι; Η παρέκβαση απαντώ δεν είναι τυχαία, αφού συνδέεται με το προαναφερθέν δίπολο «πολίτης-ιδιώτης». Δηλαδή, πιστεύω ότι εν πολλοίς, καλλιεργήθηκε έντονα πριν την κρίση, η αντίληψη ότι αν είσαι οικονομικά εύρωστος δεν έχεις ανάγκη την κοινωνική αλλαγή, γιατί είσαι εσύ η εξουσία, είσαι κι εσύ δηλαδή «αστός». Έτσι λοιπόν δημιουργήθηκε το παραμύθι της μεσαίας τάξης, που είναι ο στυλοβάτης της κοινωνίας, και η αντίληψη των «νοικοκυραίων», που ανάγεται στους προεστούς της Πελοποννήσου, κατά τους εμφυλίους της Επανάστασης του 21’, αν δεν με απατά η μνήμη μου.
Η ιδιότητα του πολίτη αλλά και η αντίληψη του κράτους, ειδικά στις μέρες μας, δεν πρέπει να είναι μια «σουρεάλ ρητορική», που δεν θα θίγει τις δομές εξουσίας και δεν θα ζητά ανανεωμένους ρόλους και λειτουργίες του πολίτη. Απεναντίας κρίνω ότι πρέπει να είναι ακριβώς αυτές οι δύο κύριες πτυχές. Και όχι βέβαια περιχαρακωμένες μόνο σε θεωρητικό επίπεδο αλλά προσανατολισμένες κυρίως στην εφαρμογή τους.
Το να καταλάβεις ότι είσαι πολίτης, συνιστά μια βασική διπλή αντίληψη: αντίληψη των δικαιωμάτων και αντίληψη των υποχρεώσεων σου. Η μετάβαση αυτή ωστόσο καθορίζεται από το πολιτικοκοινωνικό πλαίσιο μέσα στο οποίο γαλουχήθηκες και ζεις. Στον «υπαρκτό καπιταλισμό» λ.χ. η ιδιότητα του πολίτη συμπυκνώθηκε στην εκλογική διαδικασία, στην ατομική ανάπτυξη μέσω των κοινών και στην μούτζα. Όσο οι δομές του, λόγω κρίσης θα γίνονται πιο διακριτές και θα εντείνεται η πόλωση «φτωχοί-πλούσιοι» άλλο τόσο θα διαφαίνονται και τα κενά στον ρόλο του πολίτη και της εξουσίας, που είναι αλληλένδετα. Το ζήτημα βέβαια θα είναι κατά πόσο είτε ως υποκείμενα είτε ως μάζες θέλουμε την αλλαγή και επωμιζόμαστε την διεκπεραίωση της. Αν βλέπουμε σε αδρές γραμμές την αλλαγή με τον ίδιο τρόπο…
(Συνεχίζεται & ευελπιστώ πως το volume 3 θα είναι και το τελευταίο)
- Ναρόντναγια Βόλια*1: Παρακλάδι της προγενέστερης τρομοκρατικής οργάνωσης Βόλια ή Ζιεμλίγια(Ελευθερία/Βούληση και Γή). Το όνομα της σημαίνει είτε «Βούληση του Λαού» είτε «Ελευθερία του Λαού», μιας και η λέξη Βόλια(ρωσ. воля) είναι αμφίσημη.
- Κομισάριοι*2: Κρατικοί Λειτουργοί.
- Σιμπίρσκ*3: Αστικό κέντρο στις όχθες του Βόλγα. Πλέον ονομάζεται «Ουλιάνοφσκ», προς τιμήν της οικογένειας «Ουλιανώφ», της οικογένειας του Λένιν δηλαδή, που ζούσε εκεί.
Πηγές:
- Λένιν, της Ελέν Καρέρ Ντ’ Ενκώς, Βιβλιοπωλείον της Εστίας
- http://en.wikipedia.org/wiki/Narodnaya_Volya
- http://www.youtube.com/watch?v=rvNrnVmfRKU
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου