Φοίνικας

....του Σταύρου Μολύβα

Στα δεκαπέντε σου σκοτώνουν το φίλο,
Στα είκοσι,ωρίμασες
φαίνεται πια και δε σου χρειάζεται ο πατέρας,
Στα εικοσιπέντε η μάνα σου αυτοκτονεί
Μέχρι που στα τριάντα σε παίρνει και εσένα η στενή 

και μένει μόνος του ο κόσμος,
χωρίς Νίκους κι Αλέξηδες και Γιώργους

χωρίς τανκ και πιστόλια
και πιο πολύ με νοιάζει αν παίζει η τηλεόραση μου,
πιο πολύ με νοιάζει αν ακούω καινούρια μουσική
αν μέσα στο ψυγείο έχω το φαί μου
μα τα παράθυρα; ε ας γίνουν φυλακή.
και θα σε κλείσουν
ναι.
θα σε κλείσουν
σε χρυσό σίγουρα κλουβί
μα θα’ναι για σένα ο παράδεισος
μακριά από φίλους
μακριά από εχθρούς
μα θα’ναι για σενα ο παράδεισος.
βαμμένος
ξυρισμένος
παιδάκι γλυκό
άγιο παιδάκι
κι όλοι λένε
αυτός; αδύνατο.
μα θα’χεις πεθάνει
και θα σε έχουν φάει τα σκουλήκια
ώρα τώρα πολλή
και στο τέλος ανάμνηση θα μείνεις
στη μάνα σου και στους φίλους σου
ίσκιος ανάμεσα στους ίσκιους
εσύ!
ο καλός ο μαθητής
το ήσυχο παιδάκι 

φωτιά τώρα θα σε καίει
από αυτήν που άναψες
εσύ
Αλλά μην ανησυχείς
Δυστυχώς δε θα κάψει
κανέναν άλλο
και είναι για λύπηση
το κατάντημά σου
και για γέλιο
πολύ
Νίκο.