Κάποιος να νοιαστεί για εμάς..

 ...του Χρήστου Πασχαλίδη

Άλλο ένα βράδυ που με βρήκε να παρακολουθώ στην τηλεόραση το δελτίο των 8. Κάθε φορά αναρωτιέμαι γιατί το κάνω και την επόμενη το ξανακάνω.. Βλέπω πάντα μία θλιβερή κατάσταση, η οποία μου λένε ότι είναι απαραίτητη για να ''φτιάξει'' ξανά η χώρα. Δε πείθομαι...

Δε πείθομαι γιατί κοιτάζω πάλι τα ποσοστά ανεργίας των νέων...Δε τα λες και λίγα!! Δε μπορώ να πιστέψω ότι η χώρα μας θα ανακάμψει χωρίς να στηρίζεται στο καθαρό μυαλό, τη ζωντάνια, το πάθος για αλλαγή των νέων ανθρώπων.. χωρίς ν΄αξιοποιήσει  την μεγάλη τους ανάγκη για δουλειά. 

Και όμως σύμφωνα με αυτά που συμβαίνουν σήμερα , οι μεγάλες αποφάσεις δεν λαμβάνονται με γνώμονα το συμφέρον αυτής της γενιάς ανθρώπων, μιας γενιάς που η αλήθεια είναι πως έχει ταλαιπωρηθεί αρκετά και πρέπει κάποιος να νοιαστεί και γι΄αυτή.....Διαβάζω πως η χώρα μας κατέχει τη πρωτιά των παχύσαρκων παιδιών ηλικίας μεταξύ 10-18.. μάλιστα..... καθόλου περίεργο αν κρίνω από την καθημερινή ζωή των παιδιών στην Ελλάδα σε αυτή την ηλικία. 

Θυμάμαι το δικό μου πρόγραμμα εκείνη την περίοδο (χωρίς να υπονοώ απαραίτητα ότι ήμουν παχύσαρκος). Πρωί σχολείο, μεσημέρι φροντιστήριο για το σχολείο, απόγευμα φροντιστήριο για μια ξένη γλώσσα και το βράδυ διάβασμα για όλα τα παραπάνω.. Δυστυχώς χρόνο για κάποια εξωσχολική δραστηριότητα δεν είχα, δε προλάβαινα ν' ασχοληθώ με κάτι που πραγματικά ήθελα, γιατί το διάβασμα ήταν πάντα η προτεραιότητά μου. 

Με αυτό τον τρόπο θεωρώ ότι κυλούσε το πρόγραμμα των περισσότερων νέων της γενιάς μου.Έπρεπε να διαλέξουμε ανάμεσα στη μόρφωση και στο χόμπι μας.Δεν είχαμε χρόνο να συνδυάσουμε και τα δύο, όπως σε όλες τις άλλες χώρες. Όλη μας η μέρα καταναλωνόταν σε σχολικού τύπου  δραστηριότητες  με στόχο να πετύχουμε κάτι, υπομέναμε αυτή την κατάσταση γιατί ξέραμε ότι κάποτε θ' ανταμειφθούμε γι΄αυτό. Η καλύτερη ανταμοιβή για εμάς ήταν ν΄εξασφαλίσουμε ένα υγιές μέλλον, γι΄αυτό διαβάζαμε, γι΄αυτό πηγαίναμε φροντιστήρια! Όταν ρωτούσαμε τους δικούς μας ανθρώπους γιατί πρέπει να κουραζόμαστε τόσο αυτοί μας έλεγαν ''για το καλό σου παιδί μου, για το καλό σου''...Και εμείς τους πιστεύαμε και σκύβαμε το κεφάλι και συνεχίζαμε τον αγώνα μας για την επίτευξη του στόχου μας.

Σήμερα; Γίνεται κάτι για το καλό μας σήμερα; Αμφιβάλλω.. Οι κόποι μας φαίνεται να πέφτουν στον βρόντο.Ο αγώνας που κάναμε για να βγουν τα όνειρα μας αληθινά καταλήγει μάταιος. Δεν είχαμε όνειρα παράλογα, ζητούσαμε ένα επάγγελμα που θα το 'γουστάρουμε', που θα μας καθιστά ικανούς να ζήσουμε ανεξάρτητοι, να φτιάξουμε τη δικιά μας οικογένεια και να ζούμε ευτυχισμένοι.. Όνειρα που δεν ξυπνήσαμε μια μέρα από τον καναπέ μας και τ΄απαιτήσαμε, γι΄αυτά τα όνειρα αγωνιστήκαμε σε όλη μας την εφηβεία,χαραμίσαμε την πιο τρυφερή περίοδο της ζωής μας.

Αλήθεια στις μέρες μας υπάρχει κάποιος  από τ' ''ανώτερα κλιμάκια'' που να μας καταλαβαίνει,που να στηρίζει έμπρακτα τ΄όνειρα μας; Υπάρχει κάτι στο οποίο μπορούμε να στηρίξουμε το μέλλον μας; Που να μας κάνει να συνεχίσουμε να παλεύουμε για τα θέλω μας... 

Είναι όπως όταν πηγαίναμε μικροί στον γιατρό για κάποιο εμβόλιο ή κάτι αντίστοιχο και ρωτούσαμε τη μητέρα μας ''μαμά θα πονέσει;'' και εκείνη μας απαντούσε με το φοβερό ''όχι παιδί μου, αλλά ακόμα και αν πονέσει εγώ θα σου κρατάω το χέρι για να περάσει πιο γρήγορα'' .. Σήμερα άραγε υπάρχει αυτό το χάδι  που θα μας στηρίξει  και θα μας απαλύνει από το πόνο που τραβήξαμε και συνεχίζουμε να τραβάμε;.... πραγματικά δε ξέρω...