....του Νίκου Γούτα
Τη Δευτέρα 18/2/13 και ώρα επτά ξεκίνησε μια (από τις πολλές) σειρά σεμιναρίων-συναντήσεων με γενικό τίτλο <<περί ψυχικής ανθεκτικότητας σε καταστάσεις κρίση>>,στα πλαίσια των δράσεων του Ανοιχτού Πανεπιστημίου του Δήμου Θεσσαλονίκης.
Έχοντας ένα ενδιαφέρον για τη ψυχολογία και σκεπτόμενος ότι έχω ξαναπάει σε δράσεις του ίδιου φορέα και έμεινα ευχαριστημένος, συνυπολογίζοντας βέβαια ότι δεν υπάρχει οικονομικό αντίτιμο (πολύ βασικό) αποφάσισα να πάω στην πρώτη από τις δώδεκα συναντήσεις ψυχολογίας ,με ειδικό τίτλο <<ζητείται ελπίς>>.
Φτάνοντας στο Κέντρο Ιστορίας όπου πραγματοποιούνται οι εκδηλώσεις, αντίκρισα κάτι που με πήρε από κάτω αλλά μάλλον έπρεπε να το περιμένω. Σε μια αίθουσα 150 ατόμων βρίσκονταν 250 άτομα (όπως γράφτηκε στη σελίδα του ανοιχτού πανεπιστημίου στο facebook). Για την ακρίβεια η αίθουσα ήταν υπερβολικά γεμάτη από καθιστούς και όρθιους και ο κόσμος καθόταν τόσο στις σκάλες που ανέβαιναν τον όροφο όσο και αυτές που κατέβαιναν. Αυτό που μου είπε μια υπάλληλος είναι ότι οι περισσότεροι δεν είχαν εγγραφεί στο σεμινάριο και κάθονταν έτσι ,γι αυτό δεν υπολογίστηκαν σωστά τα άτομα...και εγώ αναρωτιέμαι κάτι που τόση ώρα πνίγω προσπαθώντας να περιγράψω με ακρίβεια τα γεγονότα:Ποιος νοιάστηκε αν έχουν εγγραφεί;
Είναι πολίτες μιας πόλης που έχει δείκτη ανεργίας περίπου 28,5% (έναν από τους υψηλότερους στην Ευρώπη) και σε μια χώρα που οι αυτοκτονίες αυξήθηκαν από το 2009 περίπου κατά 37%.Τα δεδομένα περιγράφουν απλά τις καταστάσεις γιατί η πραγματικότητα είναι πιο άσχημη και θα γίνεται χειρότερη από τη στιγμή που βγάλαμε από τη ζωή μας τη λέξη ελπίδα και την αντικαταστήσαμε με τη λέξη κρίση.
Είναι μια οικονομική κρίση, που έγινε κρίση αξιών και που εκδηλώνεται στον πατέρα δύο παιδιών και δις δανειολήπτη με κρίση άγχους και κρίση πανικού λίγο μετά το <<έρχονται περικοπές>> ή χειρότερα μετά το <<απολύεσαι>>. Τα παιδιά δεν είναι πλέον στα σύννεφα γιατί απορροφούν την εικόνα του θλιμμένου γονιού στο μυαλό τους, του αδιάφορου στα μάτια τους και του βίαιου στα σώματα και στις ψυχές τους.
Όχι μόνο το απορροφούν , αλλά το εκδηλώνουν με προβλήματα ψυχικής υγείας ανεβάζοντας κατά πάρα πολύ τα ποσοστά των παιδιών που ζητούν ψυχολογική υποστήριξη. Μπορείς να πεις στους ενήλικες ότι δε θα τους απολύσουν ή ότι θα βρουν δουλεία αν απολυθούν;Ότι θα πληρώνονται κανονικά ή ότι θα δουλεύουν σε ανθρώπινες συνθήκες και ωράρια;Και στα παιδιά; Ότι ο μπαμπάς θα ξαναβρεί δουλεία και δε θα είναι στεναχωρημένος και δε θα χρειάζεται να είστε όλη μέρα μέσα στο σπίτι σκεπασμένα με κουβέρτα;Δε μπορείς να το πεις αφού δεν το ξέρεις!
Σεμινάριο <<ζητείται ελπίς>> , όχι γενικά αλλά συγκεκριμένα από τον κόσμο που συρρέει να ψάξει και αυτός την ελπίδα και να τη βάλει στη θέση της μέσα του για να τα βγάλει πέρα. Για εμένα τα περισσότερα άτομα ήταν εκεί για το μέσα τους. Ενώ στην αρχή με στεναχώρησε το ότι όλος αυτός ο κόσμος κάτι έχει, τώρα νιώθω χαρούμενος γιατί συνειδητοποιώ ότι αυτός ο κόσμος δεν μένει στο <<έχω κάτι>> αλλά προσπαθεί,ψάχνεται και το παλεύει. Δεν παραιτείται και αυτό είναι δύναμη. Όχι η καταθλιπτική βαρύτητα που σε κρατά σε έναν καναπές να βλέπεις το θρίλερ τον οκτώ και να γίνεσαι χειρότερα. Αυτό είναι το μήνυμα : μην αφήνεις αυτό που σε πολεμάει να κερδίσει!
http://www.makthes.gr/news/reportage/93447/
http://www.newsbeast.gr/health/arthro/465793/i-krisi-vlaptei-sovara-tin-psuhiki-ugeia-ton-ellinon/
Τη Δευτέρα 18/2/13 και ώρα επτά ξεκίνησε μια (από τις πολλές) σειρά σεμιναρίων-συναντήσεων με γενικό τίτλο <<περί ψυχικής ανθεκτικότητας σε καταστάσεις κρίση>>,στα πλαίσια των δράσεων του Ανοιχτού Πανεπιστημίου του Δήμου Θεσσαλονίκης.
Έχοντας ένα ενδιαφέρον για τη ψυχολογία και σκεπτόμενος ότι έχω ξαναπάει σε δράσεις του ίδιου φορέα και έμεινα ευχαριστημένος, συνυπολογίζοντας βέβαια ότι δεν υπάρχει οικονομικό αντίτιμο (πολύ βασικό) αποφάσισα να πάω στην πρώτη από τις δώδεκα συναντήσεις ψυχολογίας ,με ειδικό τίτλο <<ζητείται ελπίς>>.
Φτάνοντας στο Κέντρο Ιστορίας όπου πραγματοποιούνται οι εκδηλώσεις, αντίκρισα κάτι που με πήρε από κάτω αλλά μάλλον έπρεπε να το περιμένω. Σε μια αίθουσα 150 ατόμων βρίσκονταν 250 άτομα (όπως γράφτηκε στη σελίδα του ανοιχτού πανεπιστημίου στο facebook). Για την ακρίβεια η αίθουσα ήταν υπερβολικά γεμάτη από καθιστούς και όρθιους και ο κόσμος καθόταν τόσο στις σκάλες που ανέβαιναν τον όροφο όσο και αυτές που κατέβαιναν. Αυτό που μου είπε μια υπάλληλος είναι ότι οι περισσότεροι δεν είχαν εγγραφεί στο σεμινάριο και κάθονταν έτσι ,γι αυτό δεν υπολογίστηκαν σωστά τα άτομα...και εγώ αναρωτιέμαι κάτι που τόση ώρα πνίγω προσπαθώντας να περιγράψω με ακρίβεια τα γεγονότα:Ποιος νοιάστηκε αν έχουν εγγραφεί;
Είναι πολίτες μιας πόλης που έχει δείκτη ανεργίας περίπου 28,5% (έναν από τους υψηλότερους στην Ευρώπη) και σε μια χώρα που οι αυτοκτονίες αυξήθηκαν από το 2009 περίπου κατά 37%.Τα δεδομένα περιγράφουν απλά τις καταστάσεις γιατί η πραγματικότητα είναι πιο άσχημη και θα γίνεται χειρότερη από τη στιγμή που βγάλαμε από τη ζωή μας τη λέξη ελπίδα και την αντικαταστήσαμε με τη λέξη κρίση.
Είναι μια οικονομική κρίση, που έγινε κρίση αξιών και που εκδηλώνεται στον πατέρα δύο παιδιών και δις δανειολήπτη με κρίση άγχους και κρίση πανικού λίγο μετά το <<έρχονται περικοπές>> ή χειρότερα μετά το <<απολύεσαι>>. Τα παιδιά δεν είναι πλέον στα σύννεφα γιατί απορροφούν την εικόνα του θλιμμένου γονιού στο μυαλό τους, του αδιάφορου στα μάτια τους και του βίαιου στα σώματα και στις ψυχές τους.
Όχι μόνο το απορροφούν , αλλά το εκδηλώνουν με προβλήματα ψυχικής υγείας ανεβάζοντας κατά πάρα πολύ τα ποσοστά των παιδιών που ζητούν ψυχολογική υποστήριξη. Μπορείς να πεις στους ενήλικες ότι δε θα τους απολύσουν ή ότι θα βρουν δουλεία αν απολυθούν;Ότι θα πληρώνονται κανονικά ή ότι θα δουλεύουν σε ανθρώπινες συνθήκες και ωράρια;Και στα παιδιά; Ότι ο μπαμπάς θα ξαναβρεί δουλεία και δε θα είναι στεναχωρημένος και δε θα χρειάζεται να είστε όλη μέρα μέσα στο σπίτι σκεπασμένα με κουβέρτα;Δε μπορείς να το πεις αφού δεν το ξέρεις!
Σεμινάριο <<ζητείται ελπίς>> , όχι γενικά αλλά συγκεκριμένα από τον κόσμο που συρρέει να ψάξει και αυτός την ελπίδα και να τη βάλει στη θέση της μέσα του για να τα βγάλει πέρα. Για εμένα τα περισσότερα άτομα ήταν εκεί για το μέσα τους. Ενώ στην αρχή με στεναχώρησε το ότι όλος αυτός ο κόσμος κάτι έχει, τώρα νιώθω χαρούμενος γιατί συνειδητοποιώ ότι αυτός ο κόσμος δεν μένει στο <<έχω κάτι>> αλλά προσπαθεί,ψάχνεται και το παλεύει. Δεν παραιτείται και αυτό είναι δύναμη. Όχι η καταθλιπτική βαρύτητα που σε κρατά σε έναν καναπές να βλέπεις το θρίλερ τον οκτώ και να γίνεσαι χειρότερα. Αυτό είναι το μήνυμα : μην αφήνεις αυτό που σε πολεμάει να κερδίσει!
http://www.makthes.gr/news/reportage/93447/
http://www.newsbeast.gr/health/arthro/465793/i-krisi-vlaptei-sovara-tin-psuhiki-ugeia-ton-ellinon/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου