....της Ροζίτα Ντιεματάν
Μια ζωή φτιαχτή και ψεύτικη..μια μπάρμπι με ωραίο στυλ και μια γατίσια σπιρτάδα που γοήτευε τους πάντες στο πέρασμα της .. Είχε βλέπεις αυτό το κάτι, που τραβούσε τους ανθρώπους ανεξαρτήτου φύλου! Και το παραδέχονταν όλοι! Ίσως για αυτό και να την κρατούσαν κοντά τους .. διότι οι λιγοστές τις γνώσεις μαζί με την εμφάνιση και μια δόση κουλτουριάρικης νοοτροπίας, αποτελούσαν το ιδανικό πακέτο. Για τους τρεις πρώτους μήνες. Μετά όμως το “μολύβι” ξέβαφε . Η μάσκα αυτή κρατιόταν από μια μικρή κλωστή. Για αυτό και από την πρώτη στιγμή, γνωρίζοντας το τι μέλλει γενέσθαι , έπρεπε να βεβαιωθεί ότι θα κρατήσει αυτό που με τόσο λίγο κόπο είχε κατακτήσει!
Μερικά παράθυρα πιο μακριά, μια τσιριχτή φωνή σιγοτραγουδούσε ένα νέο τραγούδι. Το ρυθμό δηλαδή. Όχι κάτι παραπάνω. Δεν ήθελε να την ακούσουν και οι γείτονες, παρόλο που ήταν και οι ίδιοι θορυβώδεις ! Έγραψε κάτι στον υπολογιστή της, έστειλε μερικά μηνύματα και αφέθηκε στην αναγκαιότητα που επέβαλαν οι αποφάσεις της για ανάληψη αρμοδιοτήτων που δε συνέτρεχαν όμως με το νεαρό της ηλικίας της. Ίσως το καλό θα ήταν να συμμετέχει απλά. Το κατάλαβε όμως αργά για αυτό και έπρεπε να αναλάβει τις ευθύνες της! Τελικά είναι μάλλον ένα δείγμα ωριμότητας; Παρόλο δηλαδή που το μόνο που ήθελε είναι να σιγοτραγουδήσει το νέο τραγούδι που έμαθε, έκανε αυτό που επέβαλαν τα πρέπει της; Ή είχε μπει σε αυτό το τρυπάκι που ο τρόπος σκέψεως του μοναδικού της έρωτα, κατέκρινε με τα λόγια του; Τα στερεότυπα με την τρανή περικεφαλαία του συστήματος!
Ήταν όμορφος, γοητευτικός, είχε πολλά να πει και να κάνει. Κλεινόταν όμως και αυτός σε στερεότυπα! Και δεν άφηνε την εξυπνάδα του λίγο παραπάνω να μιλήσει. Μάλλον δεν του το επέτρεπε και το περιβάλλον του . Μάλλον η τσιριχτή φωνούλα ήταν πολύ σιγανή ενίοτε, ενώ τα αυτά τα κάλπικα δαχτυλίδια λαμπύριζαν περισσότερο στο φως και του τραβούσαν όλη του την προσοχή. Όπως η πεταλούδα θα πάει στο φως. Όμως εκεί είναι που και θα καεί.. Γιατί δεν υπολογίζει το πόσο κοντά μπορεί να πάει ώστε να είναι ‘ασφαλής’. Ίσως αυτό είναι και που τον εξιτάρει! Όπως όλους μας, βέβαια. Έτσι, παρόλα τα όσα νόμιζε, έμενε στην απραγία του.
Αλήθειες , ψέματα, μάσκες και σιγές… όλα περιγράφουν κάτι το μοναδικό!
Ανέγγιχτα όνειρα, δίνουν το δρόμο τους σε κάτι το πραγματικό.
Και καθώς περνούν τα χρόνια και οι περισσότερες σχέσεις σε ωθούν να φορέσεις αυτά τα ψεύτικα δαχτυλίδια, και όμως εσύ μένεις γυμνός από κάτι τέτοιο, μένεις τελικά με το χαμόγελο! Έστω και με λιγότερες στιγμές με τα πρόσωπα που ζητάς. Απλά και μόνο γιατί δε σου πηγαίνουν εσένα τα κάλπικα δαχτυλίδια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου