....του Ιωάννη Μυλωνέλη
Ψάχνω λίγο- λίγο πάνω στο χαμό του γραφείου μου, στοίβες με βιβλία, στυλό, μολύβια, χαρτιά, σημειώσεις, σκέψεις, ανησυχίες, φόβοι, έρωτες, απώλειες και καημοί. Ψάχνω λίγο παραπάνω με πείσμα και βρίσκω το αγαπημένο μου λευκό στυλό με τη λεπτή μυτούλα, όπου κάθε βράδυ ή σχεδόν κάθε βράδυ γράφω αυτά που θα ήθελα να γράψω.
Η αφορμή δόθηκε με την ανάγνωση της υπέροχης εκείνης φράση του Φρειδερίκου Νίτσε « Ποιός ξέρει; Ίσως να είναι η οπτασία μιας γιορτής που θα ζήσω. » από το έργο του «Ιδέ ο Άνθρωπος». Μου παρέδωσε η φράση σκέψεις και έφερε στην επιφάνεια της οριακής μου σκέψης προβληματισμούς. Ποία να είναι άραγε αυτή η οπτασία και ποία η γιορτή; Μήπως ζω τώρα την οπτασία σε φαντασιακό επίπεδο ή την γιορτή σε ρεαλιστικό χρόνο; Ή μήπως η οπτασία πέρασε στο παρελθόν, σαν στιγμή που δεν ξεπερνά τα μερικά δευτερόλεπτα, ως συνήθως και τώρα γιορτάζω για κάτι που δεν έχω ή για κάτι που είχα και μάλλον το έχασα;
Το παιχνίδι με το διάβολο είναι παιχνίδι με κάτι αφηρημένο ή είναι κάτι πολύ συγκεκριμένο όπως αυτό που βλέπω στον καθρέπτη να με κοιτάει επίμονα; Τελικά- τελικά το ήθελα και έγινε ή έγινε επειδή το ήθελα; Μάλλον δεν έχει και πολύ σημασία γιατί το θέμα είναι το τι θα πράξω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου