Το νόημα

...της Αναστασίας Λαδοπούλου

Είναι μερικές φορές που η δύναμη της ανθρώπινης ψυχής μπορεί να ξεπεράσει τα πάντα. Είναι αυτές οι φορές που νιώθεις ''λίγος'', μικρός, ασήμαντος μπροστά στη θέαση αυτού που εσύ θεωρείς είτε δεδομένο είτε ακατόρθωτο.


Κυριακή βράδυ κι επιστρέφω σπίτι με το τελευταίο λεωφορείο. Απέναντί μου κάθεται μια παρέα τριών αγοριών γύρω στα 25 μπορεί και λίγο παραπάνω. Εχω τα ακουστικά στ'αυτιά μου και δεν μπορώ να ακούσω τί λένε.. ωστόσο, θα μπορούσα ίσως να καταλάβω, αν μιλούσαμε την ίδια γλώσσα, τη νοηματική.

Αν και (δυστυχώς ακόμα) δεν γνωρίζω αυτή τη γλώσσα βρήκα τόσο ενδιαφέρουσες τις κινήσεις των χεριών τους, κινήσεις πιο εύγλωττες κι από οποιαδήποτε όμορφη, εύηχη λέξη. Κινήσεις που για μάς είναι ακατανόητες, αλλά για αυτούς τους ανθρώπους, που δεν μπορούν να χρησιμοποιήσουν φωνή, τόσο σημαντικές.

Ιδιαίτερη εντύπωση μου προκάλεσε η ευγένεια των χεριών τους, η ψυχραιμία των εκφράσεών τους που παρά το γεγονός οτι -προφανώς- συζητούσαν κάτι πολύ ενδιαφέρον για τους ίδιους και σίγουρα θα ήθελαν να εκφράσουν την άποψή τους, δεν ασχημονούσαν, δεν υπήρχε ίχνος εκνευρισμού στους τρόπους τους, παρά περίμεναν με ευγένεια τη σειρά τους για να εκφράσουν τόσο θεατρικά θα έλεγε κανείς αυτό που ήθελαν.

Από την άλλη πλευρά, υπάρχουν όλοι αυτοί που ενώ έχουν γλώσσα και φωνή, τους λείπει το μυαλό και δεν είναι ικανοί να κάνουν έναν διάλογο της προκοπής παρά τσιρίζουν άνευ λόγου και αιτίας χωρίς να παράγεται ουσιαστικό νόημα στις συζητήσεις τους.

Έφτασα στον προορισμό μου χωρίς να το καταλάβω με ανάμεικτα συναισθήματα. Θαυμασμός, αμηχανία, ίσως κάποια θλίψη, αλλά ταυτόχρονα η απόφαση να μάθω τη νοηματική γλώσσα μου σφυροκοπούσε το μυαλό. Σε τελική ανάλυση ο σκοπός είναι ο ίδιος, τα μέσα αλλάζουν και ίσως να είναι καλύτερα.

Για όσους επηρεάστηκαν όσο εγώ, εδώ ( www.keng.gr ) θα βρούν πληροφορίες σχετικά!